Μοντάζ - Τι κόσμος είναι αυτός

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Αποσπάσματα απο την ομιλία του δημάρχου της Marinaleda

























Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Η "ουτοπία" στην πράξη! - Μαριναλέντα!

Εκδήλωση-Συζήτηση
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ MARINALEDA
ή αλλιώς...πως η ΟΥΤΟΠΙΑ γίνεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Oμιλητής: Juan Manuel Sanchez Gordillo (δήμαρχος της αυτόνομης κοινότητας την Μαριναλέντα)

ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ στις 20:00
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

H Marinaleda, μια κοινότητα 2645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνομικούς, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα.

"Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους! Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική δημοκρατία, αποφασίζουμε για όλα, από τους φόρους ως τις δημόσιες δαπάνες, σε μεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες"

Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://en.wikipedia.org/wiki/Marinaleda,_Spain (στα Αγγλικά)
http://www.marinaleda.com/, επίσημη ιστοσελίδα(στα Ισπανικά)
Ελληνικός τύπος:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=153783 (εναλλακτικά, σε ήχο το άρθρο από τον Τζιμάκο: http://vimeo.com/12655187 )

(δείτε ακόμα: viewtopic.php?f=20&t=1609&p=25642)

πηγή: http://www.votanikoskipos.blogspot.com/

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

[Μ] Σταγόνες Καπνού - Αδηφάγος Ουρανός

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Το Παιδί του Γαλαξία, ο Μικρός Πρίγκιπας και ο Εξιπερί

- Νομίζω πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο στη Γαλλία. Όλη η Γη είναι ανάστατη με αυτό που λένε «παγκοσμιοποίηση». Ο μισός πλανήτης είναι βυθισμένος στη δυστυχία, αλλά ξυπνάει. Τεράστια είναι τα κύματα των προσφυγών και των μεταναστών από τις φτωχές προς τις πλούσιες χώρες. Στο μεταξύ, με την εξέλιξη της τεχνολογίας η ανεργία αυξάνεται όχι μόνο στις φτωχές, αλλά και στις πλούσιες χώρες. Όλες οι χώρες έχουν μπει σε έναν ανταγωνισμό αλληλοεξόντωσης, που θύμα έχει τον εργαζόμενο και τελικά τον άνθρωπο.
- Ζητούν από τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερο, να πληρώνονται λιγότερο και να καθυστερούν να βγουν στη σύνταξη. Η κατάσταση θα γίνει ακόμη πιο δραματική τα επόμενα χρόνια, όταν βιομηχανίες που απασχολούν σήμερα 1.000 εργαζόμενους θα δουλεύουν μόνο με 7 άτομα.
Οι εργάτες θα αντικατασταθούν από ρομπότ, τα πάντα θα αυτοματοποιηθούν και θα δουλεύουν με τηλεχειρισμό. Η οικονομία μιας χώρας θα συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια πλουσίων, ενώ το εργατικό δυναμικό θα περιοριστεί σε μερικές δεκάδες χιλιάδες εξειδικευμένα άτομα. Οι υπόλοιποι θα είναι άχρηστοι.
Προβληματίστηκε ο Εξιπερί.
- Όσο κι αν φαίνεται απίθανο, όλα αυτά μπορεί να συμβούν, σχολίασε σοβαρά. Η Γη μπορεί να ζήσει έναν εφιάλτη ανεργίας. Πιστεύω όμως ότι κάποια λύση θα βρεθεί. Οι άνθρωποι θα έχουν ελεύθερο χρόνο να ζήσουν και να χαρούν, να ταξιδέψουν, να διασκεδάσουν, να μάθουν, να ερωτευτούν.
»Για όλα αυτά, βεβαίως, χρειάζονται χρήματα ή κάποια μέσα. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, διότι χρειάζεται συνεννόηση και ένα κοινωνικό σύστημα, κάτι που μου είναι δύσκολο να το φανταστώ.
Μάλλον διασκέδαζε με τη συζήτηση το Παιδί του Γαλαξία, που ήρεμα πήρε τον λόγο:
- Μην ανησυχείτε, όλα αυτά τα περάσαμε κι εμείς. Φτάσαμε σε μία κατάσταση όπως την περιγράψατε. Φτάσαμε σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Εκατομμύρια οι άνεργοι και όλος ο πλούτος σε λίγα χέρια. Με ελάχιστο προσωπικό δούλευαν οι βιομηχανίες, οι τράπεζες, τα πολυκαταστήματα, η γεωργία κ.τ.λ. Ξαφνικά η παραγωγή σταμάτησε, διότι κανείς δεν μπορούσε να αγοράσει τα προϊόντα. Προκλήθηκε μια οικονομική κρίση χωρίς προηγούμενο. Οι επιχειρηματίες παρέδωσαν τις επιχειρήσεις στους δήμους, οι τράπεζες έκλεισαν, οι συγκοινωνίες σταμάτησαν, όλα παρέλυσαν.
- Τότε έγινε πόλεμος ή επανάσταση, είπε ο Εξιπερί. Με τέτοιες καταστάσεις οι άνθρωποι αγριεύουν και αντιδρούν πρωτόγονα.
- Όχι, δεν έγινε τίποτε απ' όλα αυτά, τον βεβαίωσε το Παιδί του Γαλαξία. Η λύση βρέθηκε, και ήταν πολύ απλή. Συμφωνήθηκε να παρέχονται όλα τα προϊόντα και όλες οι υπηρεσίες δωρεάν. Καταργήθηκε εντελώς το χρήμα, ως άχρηστο μέσο.
»Όλα άρχισαν να λειτουργούν κανονικά με το αναγκαίο προσωπικό, αφού υπολογίστηκαν οι εργατοώρες για κάθε επιχείρηση και υπηρεσία και μοιράστηκαν στο σύνολο του πληθυσμού. Σήμερα καθένας μας υποχρεούται να δουλεύει για περίπου μία εβδομάδα τον χρόνο. Τον υπόλοιπο χρόνο είναι ελεύθερος να απολαμβάνει τα πάντα.
Με την απορία στα μάτια, ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας:
- Όλα αυτά έγιναν αναίμακτα, χωρίς αντιδράσεις; Και πόσος χρόνος χρειάστηκε για να λειτουργήσει αυτό το σύστημα;
- Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος, απάντησε το Παιδί του Γαλαξία. Όλα έγιναν σχεδόν αυτόματα, διότι ήταν πλήρες το αδιέξοδο. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Οι πάντες ήταν άνεργοι και δεν μπορούσαν να αγοράσουν, οι βιομηχανίες, οι επιχειρήσεις, όλες οι λειτουργίες ήταν άχρηστες και οι ιδιοκτήτες τους βρέθηκαν στην ίδια μοίρα με τους άλλους ανέργους. Με την τεχνολογία φτάσαμε σε υπερπαραγωγή αγαθών, τα οποία μπορούσαν όλοι να απολυόσουν δωρεάν. Αυτή ήταν η μία λύση. Η άλλη ήταν να καταστρέψουμε τα πάντα και να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Νομίζω πως το ίδιο θα γίνει και στη Γη.

7 Μαΐου 2002


*απόσπασμα από το βιβλίο "Αν τρελαθεί ο Αυτοκράτορας" του Βίκτωρα Νέτα

Να κάνω μια ευχή, κάποτε θα ακουστεί και θα πιάσει*

Και καθώς θα βλέπουμε όσα θα γίνονται σήμερα, θα γυρίζουμε προς τα πίσω τον χρόνο, για να δούμε τη διαδρομή κάθε τόπου μέσα σ' αυτόν τον αιώνα. Δεν θα κάνουν το ίδιο στη Γη. Με πυροτεχνήματα θα σκεπάσουν το παρελθόν, σαν να θέλουν να το ξεχάσουν, αλλά και για να εξωραΐσουν το παρόν, έστω για λίγες ώρες. Με πυροτεχνήματα χαιρετίζουν την ελπίδα για το μέλλον, που πιστεύουν ότι θα είναι καλύτερο. Πάντα το ίδιο πίστευαν και θα συνεχίσουν να πιστεύουν.
- Νομίζω πως άρχισαν οι γιορτές, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Εκεί στα μικρά νησάκια του Ειρηνικού Ωκεανού. Βγήκαν στην ακτή και χορεύουν. Νομίζω πως είναι τα νησιά Κιριμπάτι, όμορφα, γεμάτα κοράλλια νησάκια, με ανθρώπους ευτυχισμένους.
- Εκεί έχουν ορίσει τον μεσημβρινό αλλαγής της μέρας, είπε ο Εξιπερί. Δεν ξέρω αν είναι ευτυχισμένοι. Ξέρω πως είναι φτωχοί και πολύ πίσω από τον υπόλοιπο κόσμο.
Κούνησε το κεφάλι του το Παιδί του Γαλαξία και παρατήρησε:
- Ήταν ευτυχισμένοι, πριν τους ανακαλύψουν οι πολιτισμένοι. Ψάρευαν στα καθαρά νερά του ωκεανού, έτρωγαν καρύδες και ό,τι άλλο τους έδινε η γη τους. Επί βασίλισσας Βικτορίας όμως, τους ανακάλυψαν οι Βρετανοί - ή μάλλον ανακάλυψαν ότι τα όμορφα νησιά τους είχαν πλούσια κοιτάσματα από φωσφορικά άλατα. Για να τους «εκπολιτίσουν», όπως τους είπαν, ίδρυσαν το 1892 την αποικία των νησιών Γκίλμπερτ και Έλις και άρχισαν την εξόρυξη των αλάτων στο νησί Μπανάμπα. Το 1980 οι ιθαγενείς είδαν αυτό το νησί να εξαφανίζεται από τον «τυφώνα» της εξόρυξης. Δεν άφησαν ούτε ένα γραμμάριο αλάτων οι... πολιτισμένοι της βρετανικής αυτοκρατορίας.
- Έχασαν ένα νησί, αλλά κέρδισαν την ανεξαρτησία τους, παρατήρησε ο Εξιπερί. Νομίζω πως το 1979 έπαψαν να είναι βρετανική αποικία.
- Ναι, αφού τους πήραν τον πλούτο τους, τους έδωσαν την ανεξαρτησία. Κατάφεραν όμως να τους διχάσουν. Η αποικία κόπηκε σε δύο ανεξάρτητα κράτη, το Κιριμπάτι και το Τουβάλου, των νησιών Έλις, είπε το Παιδί του Γαλαξία. Το Κιριμπάτι, για να αντιμετωπίσει τη φτώχεια που έφερε η καταστροφή, άρχισε δικαστικό αγώνα κατά της Βρετανίας. Κέρδισε μια αποζημίωση, αλλά όχι και τα δικαστικά έξοδα.
- Θα πρέπει όμως να ξανάγιναν ευτυχισμένοι οι ιθαγενείς, όταν η χώρα τους έπαψε να είναι αποικία, σχολίασε ο Μικρός Πρίγκιπας. Εγώ τους βλέπω να είναι χαρούμενοι στη σημερινή γιορτή.
Το Παιδί του Γαλαξία έδειξε προς τα δεξιά ένα μεγάλο «παράθυρο» στην οθόνη του ουρανού και είπε:
- Δείτε μερικές εικόνες σχετικά πρόσφατες και θα καταλάβετε. Πριν φύγουν οι Βρετανοί, άφησαν πίσω τους ακόμη μια καταστροφή. Το 1957 έκαναν κοντά στο νησί Κιριμπάτι την πρώτη τους πυρηνική δοκιμή. Δείτε τις συνέπειες. Ούτε οι μεγάλοι τυφώνες, που σαρώνουν τον Ειρηνικό, δεν προκαλούν τέτοιες καταστροφές.
Έσκυψε το κεφάλι ο Εξιπερί και συμπλήρωσε:
- Δυστυχώς και η χώρα μου στην αποικία της, τη γαλλική Πολυνησία, έκανε έως το 1992 πυρηνικές δοκιμές. Η τελευταία, νομίζω, ήταν στην πόλη Μουρουρόα, που την κατέστρεψε. Γιατί όμως;
- Γιατί οι άμοιροι ιθαγενείς δεν μπορούν να αντιδράσουν, απάντησε το Παιδί του Γαλαξία. Πού θα βρουν το δίκιο τους; Στον ΟΗΕ; Δεν υπάρχουν δικαστήρια για τους ισχυρούς πάνω στη Γη.
- Νομίζω πως οι πυρηνικές δοκιμές απαγορευτήκαν, παρατήρησε ο Μικρός Πρίγκιπας. Τώρα θα πρέπει να βρήκαν την ησυχία τους οι κάτοικοι των νησιών του Ειρηνικού Ωκεανού. Άλλωστε, γιατί τον είπαν Ειρηνικό;
- Οι πυρηνικές δοκιμές απαγορεύτηκαν, όχι όμως και οι άλλες καταστροφές, εξήγησε το Παιδί του Γαλαξία. Κάθε άλλο παρά Ειρηνικός είναι ο ωκεανός, τουλάχιστον από τότε που τον ανακάλυψαν οι θαλασσοπόροι. Μετά τους Βρετανούς και τους Γάλλους, πήγαν οι Αμερικανοί να «εκπολιτίσουν» τους ιθαγενείς, οι οποίοι, μη έχοντας τι άλλο να πουλήσουν, πούλησαν τη θάλασσα. Το 1986 αναγκάστηκαν να υπογράψουν συμφωνία με τις ΗΠΑ και να παραχωρήσουν μόνο για 60 εκατομμύρια δολάρια τις αλιευτικές τους περιοχές.
Σκεπτικός ο Μικρός Πρίγκιπας προσπάθησε να κάνει λογαριασμούς και είπε:
- Κάτι είναι κι αυτό για τους 73.000 κάτοικους του Κιριμπάτι. Μπορούν να είναι ευτυχισμένοι.
- Πώς μπορούν να είναι, αφοί ανήκαν στους πιο φτωχούς του πλανήτη; αναρωτήθηκε το Παιδί του Γαλαξία. Το κατά κεφαλήν τους εισόδημα είναι μόλις 730 δολάρια και η χώρα τους βρίσκεται στην 189η θέση ανάμεσα στις 192 χώρες του πλανήτη. Το μόνο που τους απέμεινε είναι να αποδεχτούν τις προτάσεις των πολυεθνικών να επιτρέψουν την ταφή των βιομηχανικών αποβλήτων στις λιμνοθάλασσες των νησιών τους. Αλλά και χωρίς να το αποδεχτούν, αυτό ήδη γίνεται παράνομα από τους συγχρόνους πειρατές εμπόρους των αποβλήτων του θανάτου. Οι ιθαγενείς ήταν ευτυχείς και υγιείς, ζώντας μέσα στη φύση των νησιών τους. Τώρα δεν είναι. Πεθαίνουν από τις ασθένειες του πολιτισμού, χωρίς καν να γνωρίσουν όλες τις όψεις του. Στο Κιριμπάτι δεν έχουν καθημερινές εφημερίδες, ούτε και τηλεοπτικό σταθμό. Τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα και μόλις οι 22 στους 1.000 κα-τοίκους έχουν τηλέφωνο. Κάποιοι, ας πούμε πλούσιοι, έχουν βίντεο και ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Μελαγχολικός από τις άλλες εικόνες που έβλεπε ο Εξιπερί στο παράθυρο της μεγάλης οθόνης του ουρανού, είπε:
- Δεν ξέρω τι να πω. Σε πολλές περιοχές του πλανήτη μου τα πράγματα είναι χειρότερα από τότε που έφυγα από τη Γη για το ταξίδι με τον Μικρό Πρίγκιπα στον Γαλαξία. Είμαστε στο τέλος του αιώνα και το Κιριμπάτι, που υποτίθεται ότι υποδέχεται τη νέα χιλιετία, βρίσκεται ακόμη στις αρχές του αιώνα. Και όμως οι κάτοικοί του γιορτάζουν, χαίρονται και ελπίζουν. Τι άλλο τους απομένει;
- Ίσως στις αρχές του αιώνα -ή μάλλον στους προηγούμενους- να ήταν καλυτέρα, πρόσθεσε ο Μικρός Πρίγκιπας. Δεν είναι όμως μέρα για να μελαγχολήσουμε. Κοιτάξτε πώς υποδέχονται στα άλλα μέρη το 2000. Είναι φαντασμαγορικό το θέαμα. Όλοι γιορτάζουν, χορεύουν, αγκαλιάζονται, φίλιουνται και εύχονται. Κοιτάξτε τα παιδιά. Όλοι τους έχουν γίνει παιδιά. Ποτέ άλλοτε δεν τους είδα έτσι τους ανθρώπους της Γης, ενωμένους και χαρούμενους να πιάνονται χέρι χέρι άγνωστοι μεταξύ τους. Δεν θα μπορούσε να ήταν πάντοτε έτσι, να μην τελείωνε ποτέ αυτό το πανηγύρι της χαράς και της ελπίδας; Είναι ένα πανηγύρι που φέρνει στην ιδία μοίρα πλουσίους και φτωχούς κάτω από βεγγαλικά και πυροτεχνήματα.
Το Παιδί του Γαλαξία κοίταξε με συμπάθεια τον Μικρό Πρίγκιπα και τον Εξιπερί, που είχαν αφεθεί να θαυμάζουν το φαντασμαγορικό θέαμα της Γης, τις εικόνες να αλλάζουν με την αργή περιστροφή της. Οι μεγάλες πρωτεύουσες ανταγωνίζονταν η μία την άλλη στην υποδοχή του νέου χρόνου. Ύστερα από αρκετή ώρα είπε:
- Το μεγάλο θέαμα ήταν πάντοτε η παρηγοριά, η ψευδαίσθηση που πρόσφεραν στους φτωχούς για να τους παραπλανήσουν. Και δεν είχαν πρόβλημα οι πλούσιοι να ξοδέψουν για θεάματα. Το πανηγύρι άρχισε από το φτωχό Κι-ριμπάτι και θα κλείσει πάλι στον Ειρηνικό, στις Δυτικές Σαμόα, το ίδιο φτωχές, δίπλα στις εξίσου φτωχές αμερικανικές Σαμόα. Τα φώτα αρχίζουν να σβήνουν. Αύριο όλα θα είναι ίδια, όπως πριν από το μεγάλο πανηγύρι. Μόνο ο χρόνος θα μετράει από το 2000.
- Να κάνω μια ευχή; ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας.
- Να κάνεις. Και μακάρι να μπορούσαν να την ακούσουν όλοι οι άνθρωποι, είπε το Παιδί του Γαλαξία. Η ευχή σου είναι και ευχή μου, που την επαναλαμβάνω χρόνια τώρα. Κάποτε θα πιάσει. Δεν μπορεί, θα πιάσει.
4 Ιανουαρίου 2000


*απόσπασμα από το βιβλίο "Αν τρελαθεί ο Αυτοκράτορας" του Βίκτωρα Νέτα

Από το παρελθόν βλέπουμε το μέλλον*

- Τώρα που γύρισε η Γη, βλέπω ότι περίπου ο μισός πλανήτης είναι στο σκοτάδι, δεν είναι φωταγωγημένος, τον διέκοψε ο Μικρός Πρίγκιπας.
- Ναι, συμφώνησε το Παιδί του Γαλαξία. Είναι σαν αυτό το κομμάτι να βρίσκεται ακόμη στον 19ο αιώνα και θα αργήσει να φτάσει στον 20ό. Αλλά δεν έχει σημασία που δεν γνώρισε την τεχνολογία. Σημασία έχει που την υφίσταται και την πληρώνει με φτώχεια και δυστυχία τόση, που δεν υπήρχε άλλοτε.
Σκεπτικός ο Εξιπερί στράφηκε στο Παιδί του Γαλαξία:
- Γιατί αυτή τη σοφία που αποκτήσατε εσείς εδώ, στον μακρινό Γαλαξία, δεν τη μεταδίδετε και στους ανθρώπους της Γης; Μήπως δεν μπορείτε, ή δεν θέλετε να γίνουν και αυτοί ευτυχισμένοι;
- Μπορούμε, αλλά θα αποτύχουμε. Τη σοφία αποκρυπτογράφησης της Φύσης δεν τη διδάσκεσαι, αλλά την ανακαλύπτεις μέσα σου, στον μικρόκοσμο, που είναι το ίδιο θαυμαστός όσο και ολόκληρος ο κόσμος. Πρέπει, όμως, πρώτα να παραμερίσεις τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία. Να παραδοθείς στην ομορφιά, όπως στον έρωτα, όχι, όμως, μόνο για μερικές στιγμές. Να βρεθείς σε μια διαρκή ερωτική ιεροτελεστία, να δίνεις και να παίρνεις άδολα, χωρίς υπολογισμούς και υστεροβουλίες. Άλλωστε, πέρασαν από τη Γη τόσοι σοφοί και ποιητές, που τα είπαν σχεδόν όλα. Έγιναν επαναστάσεις όμοιες με τις εκρήξεις της άνοιξης. Αλλά, όταν έγιναν καθεστώς -και καταλαβαίνετε τι εννοώ-, δημιούργησαν ένα καινούργιο κατεστημένο, που αντέγραψε τις μεθόδους του προηγούμενου, το οποίο ανέτρεψαν.
- Μήπως η λύση θα ήταν μια διαρκής επανάσταση; πρότεινε ο Εξιπερί.
- Ναι, αλλά μέσα σε κάθε άνθρωπο, για την ανακάλυψη της σοφίας, απάντησε το Παιδί του Γαλαξία. Και αυτή η σοφία να μη μετατραπεί σε νόμους και περιορισμούς, να μη γίνει εξουσία, να μη γίνει ούτε καν θρησκεία με ιεραρχίες και τα παρόμοια. Το καθετί είναι ένα κομμάτι από τα άπειρα κομμάτια που συνθέτουν αυτό που άλλοι ονομάζουν Φύση και άλλοι Θεό. Αν αφαιρέσεις ένα κομμάτι, τότε ανατρέπεται η ισορροπία και χάνονται όλα. Άρα όλα είναι της ίδιας αξίας, ίσα μεταξύ τους.
- Μπορούμε να δούμε το μέλλον ή, έστω, να κάνουμε κάποια πρόβλεψη; ρώτησε σοβαρά προβληματισμένος ο Εξιπερί.
- Το μέλλον είναι η ελπίδα ότι θα ανακαλυφθεί η σοφία που οι άνθρωποι έχουν μέσα τους και γύρω τους, αποκρίθηκε το Παιδί του Γαλαξία. 'Έχουν ανακαλύψει ένα μέρος μόνο, άλλοι μικρότερο και άλλοι μεγαλύτερο. Τι είναι, όμως, το μέγεθος της Γης μέσα στο Σύμπαν; Απειροελάχιστο, σχεδόν ασήμαντο για να χωρέσει όλη τη σοφία, έτσι όπως την αναζητούν οι άνθρωποί της σπαταλώντας τον χρόνο σε μάταια και ανόητα. Έχουμε, όμως, καιρό να τα συζητήσουμε αυτά, αφοί δούμε πώς θα τρέξει πάνω στη Γη ο επόμενος χρόνος που θα κλείσει τη χιλιετία.
24 Δεκεμβρίου 1999


*απόσπασμα από το βιβλίο "Αν τρελαθεί ο Αυτοκράτορας" του Βίκτωρα Νέτα

Πόσο μας λείπει ένας πανικός μπροστά στην ομορφία*

- Βρέχει; ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας.
- Κάπου μακριά, αποκρίθηκε το Παιδί του Γαλαξία. Αυτό που άκουσες είναι μουσική.
- Είναι η Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν, αν δεν κάνω λάθος, είπε ο Εξιπερί.
- Ναι, είναι η μουσική που αντέγραψε από τη Φύση ο Μπετόβεν, διαβεβαίωσε το Παιδί του Γαλαξία. Τη συνέθεσε κουφός, δηλαδή χωρίς να ακούει τους θορύβους των ανθρώπων, αλλά τους ήχους της Φύσης, που είχαν επεξεργαστεί τα μικροτσίπ της ψυχής του. Αυτοί οι ήχοι λιγοστεύουν στη Γη. Μέσα στις πόλεις δεν υπάρχουν καθόλου. Τους έχουν εξαφανίσει οι θόρυβοι της τεχνολογίας, αναστέναξε το Παιδί του Γαλαξία.
- Ξημερώνει, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας, και από εδώ η ανατολή είναι όπως στον μικρό μου πλανήτη. Φαίνονται όλα διάφανα και καθαρά.
- Είναι μια καλή ώρα για να δούμε τώρα και την άλλη πλευρά της Γης, εκεί που τώρα ξημερώνει. Κοιτάξτε πώς αγριεύουν οι πόλεις της Αμερικής. Κοιτάξτε τους σκλάβους μέσα στους γυάλινους πύργους, που χτυπούν δαιμονισμένα τους υπολογιστές.
- Αυτοί είναι οι κυρίαρχοι της Γης, είπε ο Εξιπερί. Εκεί που δείχνεις είναι το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, από όπου κατευθύνεται η οικονομία του πλανήτη μου.
Γέλασε συγκαταβατικά το Παΐδι του Γαλαξία.
- Αυτό κι αν είναι ανοησία! είπε. Τους έχω παρατηρήσει πολλές φορές να πληκτρολογούν την ανθρώπινη απληστία και ματαιοδοξία. 'Έφτασαν να μετακινούν από τη μια στην άλλη άκρη του πλανήτη 1.000 δισεκατομμύρια δολάρια τη μέρα, αυξάνοντας ισόποσα τη δυστυχία των φτωχών και τη δική τους. Δεν τους μένει καιρός ούτε για ένα χάδι
ούτε για ένα ανθρώπινο φιλί. Παίζουν τον πλούτο και χάνουν τη ζωή. Αυτό γίνεται χιλιάδες χρόνια πάνω στη Γη, που έχει γεμίσει από μνημεία της ματαιοδοξίας που τα έ-χετε κάνει μουσεία, αλλά δεν διδάσκεστε τίποτε. Χιλιάδες παλάτια άχρηστα, όπου στεγάζονταν η μοναξιά και ΐ] πλήξη βασιλιάδων, αρχόντων και δικτατόρων. Τεράστια παλάτια για να αισθάνονται δέος και να τρέμουν οι υπήκοοί τους. Το ίδιο συνεχίζεται και τώρα, μόνο που τους ψηφίζετε για να σας κυβερνούν, δηλαδή για να φροντίζουν να μην παραβιάζετε τους νόμους τους. Δεν είναι παράλογο;
- Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, μου προκαλεί πανικό, συμφώνησε ο Μικρός Πρίγκιπας, αν και δεν το έχω γνωρίσει, γιατί στον πλανήτη μου είμαι μόνος, χωρίς αφέντη.
- Τη λέξη «πανικός» τη χρησιμοποιούμε για την άνοιξη εμείς στον Γαλαξία, είπε το παιδί.
- Είναι εκπληκτικό! παρατήρησε ο Εξιπερί. Τη χρησιμοποίησε και ο Στραβίνσκι για ένα έργο του, την Ιεροτελεστία της Άνοιξης.
- Ναι, είπε το Παιδί του Γαλαξία, η άνοιξη είναι ο πανικός της Φύσης μπροστά στην ομορφιά. Κάποτε θα τον ανακαλύψουν αυτόν τον πανικό οι άνθρωποι της Γης. Τώρα, όμως, εκεί είναι καλοκαίρι. Και έχετε ακόμη έναν μακρύ χειμώνα, που δεν μπορώ να προβλέψω πόσο θα κρατήσει.
15 Ιουλίου 1997


*απόσπασμα από το βιβλίο "Αν τρελαθεί ο Αυτοκράτορας" του Βίκτωρα Νέτα

[Μ] Εν Λευκώ

Εν λευκώ - Τους βλέπω





Εν Λευκώ - Ζήσε για πάντα





Εν Λευκώ - Σκιάχτρα



Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Για το χρέος φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι! Ή μήπως όχι;;

Με βάση τα (τραβηγμένα) στοιχεία των καναλιών, το χρέος λόγω των νέων δημοσίων υπαλλήλων είναι περίπου 3% της συνολικής διόγκωσης του χρέους τα τελευταία χρόνια!
Δείτε το αρχείο παρακάτω αναλυτικά:

Πορείες...Παντού!!!




"Πορεία στην παραλία του Λαφονησίου ενάντια στα επιχειρηματικά σχέδια τσιμεντοποίησης της περιοχής πραγματοποίησαν χθες εκατοντάδες νεολαίοι που συμμετέχουν στο Εναλλακτικό Κάμπινγκ της Νεολαίας Συνασπισμού. Την αρχική έκπληξη των Ελλήνων και ξένων λουομένων διαδέχθηκε η επιδοκιμασία, αφού οι επισκέπτες έδειξαν να συμμερίζονται τη θέση των νέων για να προστατευτεί η περιοχή από επιχειρηματικά συμφέροντα που θα αλλοιώσουν το μοναδικό φυσικό περιβάλλον του Λαφονησίου.
Η πρωτότυπη κινητοποίηση έγινε περίπου στις 1 το μεσημέρι χθες όταν κατέφθασαν στο Λαφονήσι 8 λεωφορεία τα οποία μετέφεραν περίπου 500 νέους, οι οποίοι συμμετέχουν στο εναλλακτικό κάμπινγκ της Νεολαίας Συνασπισμού που πραγματοποιείται στην Κίσαμο. Τη στιγμή εκείνη η παραλία ήταν κατάμεστη από κόσμο, ο οποίος έδειξε να ξαφνιάζεται από τη μαζική παρουσία των νεολαίων. Κρατώντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα όπως "Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία / αγώνας για γη και ελευθερία" ή "Δωμάτια με θέα, σεζλόνγκ, ξενοδοχεία / πάρτε τα κουβαδάκια σας και σ' άλλη παραλία", οι νέοι έκαναν πορεία ανάμεσα στους λουόμενους μοιράζοντας ταυτόχρονα φυλλάδια. "Παλεύουμε για το αυτονόητο... οι θάλασσες, οι παραλίες, τα δάση, το περιβάλλον, ό,τι αφορά στις ανάγκες των ανθρώπων να μην αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης από ιδιώτες - επιχειρηματίες που ο μοναδικός τους στόχος είναι το κέρδος", αναφέρονταν, μεταξύ άλλων, στο έντυπο υλικό που μοιράστηκε. "Το Λαφονήσι κινδυνεύει από τις ορέξεις επιχειρηματικών κέντρων εδώ και πολλά χρόνια τώρα. Στόχος τους είναι να φυτέψουν τσιμεντένια μεγαθήρια - ξενοδοχεία σε μια περιοχή πλούσιου φυσικού κάλλους, ελεύθερης πρόσβασης και χαρακτηρισμένης ως Natura 2000. Οι αγώνες των κατοίκων απέτρεψαν την υλοποίηση αυτών των σχεδίων, αλλά το Λαφονήσι συνεχίζει να κινδυνεύει, επειδή η Περιφέρεια αρνείται να εκτελέσει τα καθήκοντά της", σημειώνονταν ακόμα, ενώ τονίζονταν η ανάγκη "να υπογραφεί τώρα από την Περιφέρεια η χωροταξική μελέτη του Δήμου Ιναχωρίου που ενσωματώνει την ειδική περιβαλλοντική μελέτη και αποτελεί ασπίδα προστασίας για το Λαφονήσι". Επίσης, στο φυλλάδιο της Νεολαίας Συνασπισμού τονίζονταν: "Πρέπει να υπογραφεί τώρα επειδή: - Η υπογραφή της μελέτης διασφαλίζει το Ελαφονήσι από τις ορέξεις των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. - Η καθυστέρηση της υπογραφής, τώρα που η κυβέρνηση σχεδιάζει να παραδώσει σε ιδιωτικά συμφέροντα τον δημόσιο πλούτο, αποτελεί σήμα κινδύνου για το Ελαφονήσι. - Οι εκπρόσωποι του δημοσίου, όπως ο γ.γ. της Περιφέρειας κ. Καρούντζος, οφείλουν να υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον και να πάψουν να λειτουργούν ως υποχείρια ιδιωτικών συμφερόντων". "ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΕΙ Η ΠΕΡΙΟΧΗ" Το μέλος της Νεολαίας Συνασπισμού Σπύρος Ραπανάκης μιλώντας στους δημοσιογράφους ανέφερε μεταξύ άλλων: "Παρόλο που η περιοχή είναι χαρακτηρισμένη ως προστατευόμενη περιοχή Natura 2000 δεν έχει σταματήσει η προσπάθεια ώστε αυτή η παραλία να τσιμεντοποιηθεί, με στόχο να γίνουν υπερπολυτελή ξενοδοχεία που θα έχουν θέα τη θάλασσα, καταστρέφοντας όλο το φυσικό κάλλος της περιοχής. Εμείς ως Νεολαία Συνασπισμού βρισκόμαστε εδώ για να αντιπαρατεθούμε και να πιέσουμε κατ' αρχάς την Περιφέρεια να υπογράψει τη χωροταξική μελέτη του Δήμου Ιναχωρίου η οποία κατοχυρώνει ότι η περιοχή είναι προστατευόμενη". Το μέλος της Νεολαίας Συνασπισμού Μαρία Ζαγγανά σημείωσε: "Θεωρούμε ότι η θάλασσα, τα δάση, οι παραλίες πρέπει να είναι ελεύθεροι χώροι, να είναι προσβάσιμοι για όλους και να μην είναι πηγή εκμετάλλευσης για κανένα".
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΥΟΜΕΝΟΥΣ Έκπληξη... και επιδοκιμασία
Έκπληκτοι παρατηρούσαν τη μαζική πορεία των νεολαίων του Συνασπισμού οι Έλληνες και ξένοι επισκέπτες που απολάμβαναν εκείνη την ώρα το μπάνιο τους. Ωστόσο, όταν ενημερώθηκαν για τον σκοπό της διαμαρτυρίας έδειξαν να επιδοκιμάζουν την κινητοποίηση ενάντια στη τσιμεντοποίηση της περιοχής.
Ζάνα από τη Σερβία: "Συμφωνώ με την κινητοποίηση. Νομίζω ότι τα ξενοδοχεία θα καταστρέψουν αυτό το καταπληκτικό τοπίο". Άρτεμις από Γερμανία: "Δεν συμφωνώ καθόλου με την ιδέα να χτιστούν ξενοδοχεία εδώ πέρα. Πρέπει να μείνει παρθένος ο τόπος. Γι' αυτό είναι πολύ ωραία εδώ. Χτίστηκαν αρκετά ξενοδοχεία ήδη και φτάνει πια".
Άρης από Χανιά: "Είμαστε υπέρ του να παραμείνει το περιβάλλον της περιοχής ως έχει".
Μιλένα από τη Σερβία: "Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι εδώ και είναι πολύ όμορφα. Είναι τόσο όμορφα που δεν το πίστευα. Όταν έμαθα τον λόγο που ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί εδώ συμφώνησα μαζί τους. Είναι πραγματικά κακό να θέλουν κάποιες ομάδες να καταστρέψουν αυτό το τοπίο". Αλεξία από Γιάννενα: "Η παραλία είναι υπέροχη. Είναι φανταστική. Αν χτιστούν ξενοδοχειακές μονάδες νομίζω ότι θα καταστραφεί το περιβάλλον. Η κίνηση και η πορεία που κάναν τα παιδιά νομίζω ότι είναι πολύ σωστή. Η παραλία έχει πάρα πολύ τουρισμό και νομίζω ότι αν χτιστούν ξενοδοχεία θα καταστραφεί αφού θα γεμίσει με πάρα πολύ κόσμο"."

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Φτου κι απ' την αρχή!

Έβλεπα σήμερα στο skai μια εκπομπή για τον ΟΣΕ, στην οποία παρουσιάστηκε το εξής εντυπωσιακό στοιχείο: ο ΟΣΕ έχει την δεύτερη μεγαλύτερη ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα, μετά την εκκλησία. Το εκπληκτικό είναι ότι το 65% της περιουσίας αυτής είναι σε λωρίδες, λόγω των γραμμών μεταφοράς των τρένων! Ούτε ολόκληρο το δίκτυο σιδηροδρόμων δεν μπορεί να ξεπεράσει την περιουσία της εκκλησίας!!!


Ο μεγαλύτερος καπιταλιστής στην Ελλάδα, που εκμεταλλεύεται ό,τι πιο αγαθό, την πίστη χιλιάδων συνανθρώπων μας...

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Ο Νίκος Καζαντζάκης για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ

"Κίνησα το πρωί για τον Διόνυσο, στην Πεντέλη. Κρατούσα τα "Γράμματα" της Ρόζας Λούξεμπουργκ κι ήθελα να τα διαβάσω ψηλά στη μοναξιά, κάτω από τα πεύκα.

Γυάλιζε ο αέρα ακίνητος κι άστραφτε σαν ατσάλι· απάνω του, σαν ξόμπλια σμαλτωμένα, τα δέντρα, οι πεταλούδες, τα σπίτια των ανθρώπων. Η Πεντέλη μπροστά μου, η μάνα, με τον ανοιχτό πληγωμένον κόρφο, που είχε γεννήσει τους Θεούς· ζερβά μου ο Πάρνης γαλάζιος και τραχύς. Μύριζε το θυμάρι, η αφάνα· οι βελόνες των πεύκων, διχαλωτές, έσταζαν τον ήλιο.

Στο Διόνυσο, βρήκα ένα παλιό μου φίλο. Είχα χρόνια να τον δω. Α! τους ηρωικούς αγώνες μας για τη δημοτική γλώσσα, τα μανιφέστα που ξαπολούσαμε, τις κρυφές μας συνεδρίες στα υπόγεια ενός μεγάλου σπιτιού, τους νέους που φέρναμε στα κατηχούμενα τούτα να τους φωτίσουμε, να πληθύνουμε, ν’ ανεβούμε από τα υπόγεια, να φωτίσουμε την Ελλάδα.

Έπειτα σκορπίσαμε. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι βαρέθηκαν, άλλοι διορίστηκαν κι ησύχασαν. Όταν τους συναντώ στο δρόμο, κάνω πως δεν τους βλέπω από ευγένεια – φοβούμαι μήπως θυμηθούν και κοκκινίσουν. Μα σήμερα δεν μπόρεσα να ξεφύγω. Μόλις πρόβαλα στο μικρό ξενοδοχείο του Διονύσου, να ο φίλος μου με το μπαστούνι του, με το καπέλο γυριστό, να μην τον κάψει ο ήλιος γλυκοκουβέντιαζε με πέντ’ έξι κοπέλες. Πώς πάχυνε! Τα μάτια του ήταν πρησμένα, τα μάγουλά του κρέμουνταν, το πηγούνι του αναπαύονταν απάνου στο διπλό προγούλι.

-Πώς πάχυνες! του είπα.
-Ναι, πήρα τον κατήφορο. Στρώνω τραπέζι για τα σκουλήκια. Γεροντόπαχο. Δε σκοτίζομαι πια για τίποτα, δεν μπορώ να αφομοιώσω καμιά καινούρια ιδέα. Είμαι ήσυχος.
Και σε λίγο πρόσθεσε:

-Άλλαξαν οι συνήθειές μου. Παντρεύτηκα βλέπεις. Δεν περπατώ πια, βαριέμαι. Αγαπώ τις απλές κουβέντες, τη μαστίχα και τα παιδιά μου.
Θέλησα να του θυμίσω τους αγώνες μας. Όλα τα θυμόταν ήσυχα, χωρίς θλίψη, χωρίς ντροπή.
-Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Σήμερα οι νέοι άλλαξαν. Γίνηκαν επαναστάτες, δε σέβουνται.

Μα καθόλου δε θεράπευε πια την καρδιά μου όλη τούτη η ωραιότητα. Σαν παμπάλαιη μου φάνηκε Σειρήνα, που μάταια μάχουνταν να μας γοητέψει και να ξεχάσουμε το τραχύ, χωρίς γλύκα κι ωραιότητα σύγχρονο χρέος.

Ανέβαινα βιαστικός, κλεισμένος μέσα στην αγωνία μου. Σήμερα μια γυναίκα άσκημη, χλωμή, απελπισμένη, ανένδοτη, ήταν μαζί μου· ως άγγιζες το χέρι μου το μικρό βιβλιαράκι της Ρόζας Λούξεμπουργκ, έφρισσα, σα να με άγγιζε το νευρικό, νεκρό της χέρι και με οδήγαε.

Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».
Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν. Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη. Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται!
Μιαν άλλη μέρα: Είχε κηρυχτεί ο παγκόσμιος πόλεμος, τα γερμανικά σιδερόφραχτα στρατεύματα κίνησαν να δρασκελίσουν τα σύνορα και να μπουν στη Ρωσία.
Άξαφνα, μια χλωμή γυναίκα όρμησε, στάθηκε απάνου στα σύνορα κι άνοιξε τα δυο μικρά της αδύναμα χέρια να σταματήσει τους στρατούς που προχωρούσαν. Ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Τη φυλακίζουν. Από τη φυλακή της κοιτάζει τον ήλιο, τα πουλιά, τα σύννεφα, ακουμπισμένη στα κάγκελα.

Ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού διαβάζω τα γράμματα της στην αγαπημένη της φιλενάδα, τη Σόνια:
«Κάποτε μου φαίνεται πως δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, μα ένα πουλί ή ένα οποιοδήποτε ζώο, που πήρε ανθρώπινη μορφή. Περσότερο ταιριάζει στην ψυχή μου μια γωνίτσα περβόλι, ένα χωράφι και να ΄μαι ξαπλωμένη στο χορτάρι, ανάμεσα στα έντομα, παρά να βρίσκουμαι σ’ ένα συνέδριο σοσιαλιστικό. Σε σένα μπορώ να κάμω μια τέτοια εξομολόγηση, γιατί βέβαια δε θα με φανταστείς εσύ πως προδίνω την ιδέα. Το ξέρεις, πως μεόλα αυτά, ελπίζω να πεθάνω στο μετερίζι μου: σε μια μάχη στα οδοφράγματα ή μέσα στη φυλακή…».
Γιομάτη επικίντυνα πλούτη κι αντινομίες ήταν η ψυχή της, όπως κάθε μεγάλη ψυχή.

Και παρακάτω γράφει:
«Τη στιγμή που σου γράφω ένας μεγάλος βάβουλος μπήκε στο κελί της φυλακής μου· το γιομώνει με τη βαριά, σα βαρύτονου, φωνή του. Τί ωραίος που είναι, τί βαθύτατη χαρά ζωής αναπηδάει μέσα από το βούισμά του, το γιομάτο δύναμη, ζέστα καλοκαιριάτικη και μυρωδιές από τα λουλούδια!»
«Σονίτσα» γράφει μιαν άλλη μέρα, «παραπονιέσαι με λόγια πικρά γιατί με κρατούν τόσον καιρό φυλακή και φωνάζεις: «Πώς είναι δυνατόν οι ανθρώποι να ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων;» Αγαπητό μικρό μου πουλί, σε όλη την ιστορία ανθρώποι ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων, κι η αδικία τούτη, έχει βαθύτατα τις ρίζες της στις υλικές συνθήκες της ζωής.
Μονάχα η εξέλιξη, μέσα από αναρίθμητες σπασμωδικές κρίσεις, μπορεί να φέρει τη λύτρωση. Σήμερα ζούμε ένα από τα πιο τρικυμισμένα κεφάλαια της εξέλιξης αυτής και ρωτάς: Προς τί όλα τούτα; Το ερώτημα τούτο δεν έχει νόημα όταν αγκαλιάσεις ολάκερο τον κύκλο της ζωής. Προς τί να υπάρχουν πουλιά στον κόσμο; Δεν ξέρω. Μα χαίρουμαι που υπάρχουν και γλυκύτατα παρηγοριέμαι, γρικώντας ξαφνικά ένα βιαστικό τσι-τσι-μπε να μου έρχεται μακριάθε, απάνου από τον τοίχο.
»Άλλωστε υπερτιμάς τη γαλήνη μου. Δυστυχώς η εσωτερική μου ισορροπία και μακαριότητα ταράζεται κι από τον πιο ανάλαφρο ίσκιο που περνάει ποπάνω μου κι υποφέρω τότε αδήγητο μαρτύριο. Μα τις στιγμές αυτές μου είναι αδύνατο να προφέρω λέξη.».
Σε ένα άλλο γράμμα της περιγράφει με πόνο τα βουβάλια που σέρνουν μεγάλα κάρα και κουβαλούν στις φυλακές τα αιματωμένα ρούχα από τον πόλεμο. Ένας στρατιώτης τα χτυπούσε και χάραζε, έως το αίμα, τη ράχη τους:
«Την ώρα που ξεφόρτωναν τα κάρα, τα βουβάλια έμεναν ακίνητα εξαντλημένα και το ένα, εκείνο που έτρεχε αίμα, κοίταζε θλιμμένο, ίσα, μπροστά του. Όλη του η μορφή και τα μεγάλα του μαύρα μάτια, τα τόσο γλυκά, είχαν την έκφραση του παιδιού που τιμωρήθηκε σκληρά χωρίς να ξέρει την αιτία· έκλαψε πολύ και δεν ξέρει πια πώς να γλυτώσει από το μαρτύριο κι από την κτηνώδη βία.
»Στεκόμουνα μπροστά στο κάρο και το πληγωμένο ζώο με κοίταζε. Τα δάκρυα τινάχτηκαν από τα μάτια μου· ήσαν τα δάκρυά του. Ω δύστυχο βουβάλι μου, αγαπημένε φτωχέ αδερφέ μου, είμαστε κι οι δυο ανυπεράσπιστοι και βουβοί, ενωμένοι κι οι δυο στο πόνο, στην ανημποριά και στη λαχτάρα!»
Θάμα είναι η ευαισθησία τούτη της καρδιάς σε μια γυναίκα με τόση οξύτατη λογική και διαλεκτική δεινότητα και σοφία.

Κι ακόμα περισσότερο η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε και την Τρίτη ανώτατη αρετή: Δεν ήταν μονάχα λεπτότατα παθαινόμενη καρδιά, δεν ήταν μονάχα ανυπέρβλητα λαγαρός θεωρητικός νους – μα ήταν και μια ζωή γιομάτη Πράξη: αμείλιχτος πολεμιστής, έτρεχε από πόλη σε πόλη, μιλούσε στις πλατείες, στα καφενεία, στα εργοστάσια, πήγαινε μπροστά από τους εργάτες σε συλλαλητήρια κι απεργίες.
«Σονίτσαα, Σονίτσα, κράτα ό,τι κι αν γίνει, τη γαλήνη σου και την ηρεμία. Τέτοια είναι η ζωή και πρέπει να την παίρνεις όπως είναι, με γενναιότητα, με όρθιο το κεφάλι και με χαμόγελο στα χείλη, μπροστά και ενάντια στα πάντα!»
Και το τελευταίο της γράμμα, λίγο πριν την σκοτώσουν:
«Η ψυχή μου βρίσκεται σε τέτοιο πυρετό, που είναι αδύνατο να δέχουμαι πια τους φίλους μου και να νιώθω πως μας επιβλέπουν οι φύλακες. Το βάσταξα με υπομον’η όλα τούτα τα χρόνια κι αν ήταν άλλοι καιροί, θα ‘κανα υπομονή. Μα τώρα που όλα συθέμελα άλλαξαν, δεν το ανέχομαι πια. Να μ’ επιβλέπουν την ‘ωρα που μιλω΄και να να μη με αφήνουν να προφέρω λέξη για ότι βαθύτατα μ’ ενδιαφέρει, μου κατήντησε τόσο μαρτύριο, που προτιμώ να στερηθώ κάθε επίσκεψη, ωσότου να μπορέσουμε να ιδωθούμε σαν ελεύτεροι άνθρωποι».
Σε λίγο καιρό, τον Γενάρη του 1919, τη σκότωσαν!

Αχ! Πως ανέβηκε ξαφνικά, μέσα στην Πεντέλη, η κραυγή: - Βοήθεια!
Δεν ήταν μια γυναίκα που φώναζε – ήταν η κραυγή, η σημερινή, ολάκερης της Γης.
Κατέβαινα το βουνό ταραγμένος. Τα δάκρυα είχαν τιναχτεί από τα μάτια μου. Πώς όταν είδα τη γυναίκα τούτη στη μακρινή πολιτεία να φωνάζει, απάνω στο τραπέζι, μικρή, αδύναμη κι άσκημη, πώς να μη χυθώ να σφίξω το χέρι της και να πάω μαζί της! Μα θυμούμαι, πειράχτηκα κι απόστρεψα το πρόσωπό μου. Ένας γιατρός, που ήταν μαζί μου είπε: «Θα είναι υστερική· θα την πάντρευα να ησυχάσει». Κι εγώ γέλασα, θυμούμαι.

Φρίσσω λογιάζοντας πόσο κτήνος μπορεί να ‘ναι ο άνθρωπος, χωρίς να το νιώθει. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξεπέσει τόσο, μεγαλύτερη αμαρτία δεν έκαμα.

Και τώρα τα δάκρυα ανεβαίνουν, μια καρδιά χτυπάει και γιομίζει με αντίλαλο την ερημιά, η ζωή ανασηκώνεται όλη απάνου στους αδύναμους, καμπουριασμένους ώμους της χλωμής τούτης μεγαλομάρτυρης αδελφής.
Έφυγε η κραυγή από το στήθος της, λευτερώθηκε από το εφήμερο κορμί της και δουλεύει, φωνάζοντας πολεμικά, μέσα στα στήθη των ανθρώπων. ΄
Τέτοια η κραυγή της λευτεριάς. Έκαμε χρόνια να φτάσει και να χτυπήσει την ψυχή μου. Άλλες ψυχές, πιο χαμηλά, πιο πέρα, ακόμα δεν τη γρίκησαν. Βλέπουν μια γυναίκα ν’ ανοίγει το στόμα της, να σηκώνει τα χέρια απάνου σ’ ένα τραπέζι, μα δεν ακούν τί λέει: ύστερα από πέντε, δέκα χρόνια, θ’ ακούσουν· κι η ψυχή τους θα τιναχτεί κραυγάζοντας.

Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ σκίζει τα σωθικά μας:
-Βοήθεια
Ο αέρας άλλαξε, αναπνέει μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη θειάφι. Ποιος φώναξε; Εμείς φωνάζουμε, οι αδικημένοι άνθρωποι! Κι ύστερα σιωπή· ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας. Γιατί δεν είναι απόξω, δεν είναι μακριά, δεν έρχεται, για να μπορούμε να ξεφύγουμε – μέσα στην καρδιά κάθεται η κραυγή και φωνάζει.

Ανίλεη, αυστηρή είναι η στιγμή που περνούμε. Δε στρέφουμε πια το πρόσωπό μας στον ουρανό, ζητώντας βοήθεια. Ξέρουμε, ουρανός και γης είναι ένα. Ο νους, ας είναι ο ποιητής ουρανού και γης· αυτός ανέλαβε όλη την ευθύνη του χαμού ή της σωτηρίας. Ο νους μας είναι σαν το «Μικρό Σκορπιό» μιας αφρικάνικης παράδοσης, που αν την ήξερε, πολύ θα την αγαπούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.

«Ο μικρός σκορπιός είπε: - Εγώ, ο μικρός σκορπιός ποτέ δε θα επικαλεστώ το όνομα του Θεού. Εγώ, ο μικρός σκορπιός, όταν θέλω να κάμω τίποτα, θα το κάμω με την ουρά μου»!"

Νίκος Καζαντζάκης

(Απόσπασμα από: "Οργανωτικά προβλήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας" - Ρόζα Λούξεμπουργκ)