Μοντάζ - Τι κόσμος είναι αυτός

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Μόνο ένα πράγμα έχει σημασία

Είσαι μεγάλος, ανθρωπάκο, όταν δεν είσαι κακός και μικρόψυχος. To μεγαλείο σου είναι η μοναδική ελπίδα που μας απόμεινε. Είσαι μεγάλος όταν αγαπάς ιη δουλειά σου, όταν απολαμβάνεις το σκάλισμα, το χτίσιμο,τη ζωγραφική, το όργωμα και χο θέρισμα, το γαλάζιο ουρανό, ια ελάφια και ιη δροσιά νου πρωινού, τη μου-σική και το χορό, την ανατροφή των παιδιών σου και την ομορφιά στο κορμί της ή του συζύγου σον όταν πας στο πλανητάριο να μελετήσεις τα αστέρια, στη βιβλιοθήκη να διαβάσεις τις σκέψεις που έκαναν άλλοι, άντρες και γυναίκες, για τη ζωή. Είσαι μεγάλος όταν το εγγόνι σου κάθεται στα πόδια σου και του μιλάς για ια χρόνια τα παλιά κι ατενίζεις το αβέβαιο μέλλον μέσα από την τρυφερή, παιδιάστικη περιέργειά του. Είσαι μεγάλη, μητέρα, όταν νανουρίζεις το μωρό σον όταν προσεύχεσαι με λαχτάρα, με δάκρυα στα μάτια, να 'χει ευτυχισμένο μέλλον κι όταν, ώρα την ώρα, χρόνο το χρόνο, χτίζεις τούτη την ευτυχία στο παιδί σου.
Είσαι μεγάλος, ανθρωπάκο, όταν τραγουδάς τα όμορφα, τρυφερά λαϊκά σου τραγούδια, ή όταν χορεύεις παλιούς χορούς στους ήχους του ακορντεόν γιατί τα λαϊκά τραγούδια κάνουν καλό στην ψυχή κι είναι τα ίδια σε όλον τον κόσμο. Κι είσαι μεγάλος όταν λες στο φίλο σου:
«Ευχαριστώ τη μοίρα μου που κατόρθωσα κι έζησα τη ζωή μου ελεύθερος από τη βρωμιά και την απληστία, που βλέπω τα παιδιά μου να προκόβουν που τα άκουσα να ψελλίζουν τα πρώτα τους λογάκια κι είδα να μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τα χεράκια τους, να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, να παίζουν, να κάνουν ερωτήσεις, να γελούν και να ερωτεύονται- που μπόρεσα να διατηρήσω, μ' όλη της την ελευθερία και την αγνότητά της, την ευαισθησία μου στην άνοιξη και το απαλό αεράκι, στο κελάρυσμα του ρυακιού που περνά κοντά από το σπίτι μου και στο κελάηδισμα των πουλιών στα δάση-που δε συμμετείχα στα κουτσομπολιά των μοχθηρών γειτόνων μου που έζησα τη χαρά στην αγκαλιά της ή του συζύγου μου και ένιωσα τη ζωή να κυλάει στο σώμα μου, που δεν έχασα το δρόμο μου στους δύσκολους καιρούς και που η ζωή μου είχε νόημα και συνέχεια. Γιατί πάντα άκουγα την τρυφερή φωνή μέσα μου που έλεγε, "Μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: ζήσε μια γεμάτη, ευτυχισμένη ζωή. Κάνε αυτό που σου λέει η καρδιά σου, ακόμα κι αν σε βγάλει σε μονοπάτια που οι αδύναμες ψυχές αποφεύγουν. Ακόμα κι όταν η ζωή είναι μαρτύριο, μην την αφήνεις να σε σκληραίνει"».
Όταν τα ήρεμα βραδάκια μετά τη δουλειά κάθομαι στο λιβάδι, μπροστά στο σπίτι μου, με την αγαπημένη μου ή το παιδί μου και νιώθω την ανάσα της φύσης, τότε ένα αγαπημένο μου τραγούδι ηχεί μέσα μου, TO τραγούδι της ανθρωπότητας και του μέλλοντός της: «Seid umschlungen, Millionen...» Τότε εκλιπαρώ τούτη τη ζωή να διεκδικήσει ια δικαιώματά της και να αλλάξει τις καρδιές των σκληρών Λ φοβισμένων ανθρώπων που εξαπολύουν πολέμους. To κάνουν μόνο και μόνο επειδή η ζωή τούς διαφεύγει. Σφίγγω στην αγκαλιά μου το αγοράκι μου, που μου λέει, «Μπαμπά! Ο ήλιος έφυγε. Πού πήγε ο ήλιος; Θα γυρίσει γρήγορα;» κι εγώ του λέω, «Ναι, αγόρι μου, ο ήλιος θα γυρίσει γρήγορα για να μας φέρει τη γλυκιά ζεστασιά του».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βίλχεμ Ράιχ, Άκου Ανθρωπάκο

Σουδάν

Σουδάν, μια πλούσια χώρα. Και όπως όλες οι χώ-ρες του Τρίτου Κόσμου, με πάμφτωχους κατοίκους. Μία απ' τις δέκα περίπου οτον κόσμο με εμπάργκο, προκειμένου η Δύση να τις υποτάξει στους δικούς της οικονομικούς όρους. Όσο για τους αυτόχθονες αυτής της χώρας, αλλά και ολόκληρης της αφρικανικής ηπείρου, έχουν εκπονηθεί μελέτες, που προβλέττουν ότι αυτοί θα αφανιστούν από πείνα, αρρώστιες, εμφυλίους πολέμους.
Ελοβέιτ. Ήρθε πριν ο μικρός του ξενοδοχείου και έφερε ένα μπιτόνι κρύο νερό για το μπάνιο. Είχαμε ξεκινήσει με την Αλίθια για το Νταρφούρ, δυτικά του Σουδάν. Μας είπαν ότι εκεϊ οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, γιατί βρέχει και η γη είναι καταπράσινη. Όμως δεν υπήρχε τόσος χρόνος. Έτσι φτάσαμε μέχρι αυτή την πόλη, στα μισά της διαδρομής, και όπως κάθε πρωί, ετοιμαζόμαστε να περιπλανηθούμε στους δρόμους της.
Μας έφεραν τα βήματά μας σ' ένα μικρό, ειδικό νοσοκομείο. To προσωπικό αφιερωμένο οτην ανακούφιση του συνανθρώπου και ασθενείς μικρά παιδιά, σαν αυτά που γνωρίζουμε, χρόνια τώρα, από την κοντινή τους Μπιάφρα. Φτάσανε σ' αυτό το σημείο, μας είπε ο γιατρός, μετά από αλλεπάλληλες αρρώστιες που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπιστούν εγκαίρως, λόγω της έλλειψης φαρμάκων. Μας δείχνει ένα παιδί, που περιεργάζεται αργά ένα μπισκότο. Μετά από πολυήμερες προσπάθειες, άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για τροφή. Τα κοιτάω και αισθάνομαι άβολα, σχεδόν ντροπή, γιατί μόνος μου ζυγίζω όσο όλα αυτά τα παιδιά μαζί.
Φεύγουμε. Κάποιος λίγο πιο κάτω μας πιάνει κουβέντα. Διηγείται μια ιστορία.
«Πριν λίγα χρόνια, όταν στη γειτονική Κένυα ανατινάχτηκε η πρεσβεία τους, βρήκαν την αφορμή οι Αμερικάνοι και δήθεν για αντεκδίκηση, κάνανε αεροπορική επιδρομή στη χώρα μας. Αυτό που βομβάρδισαν και ισοπέδωσαν ολοκληρωτικά ήταν το εργοστάσιό μας στο Χαρτούμ, που κατασκεύαζε ντόπια φάρμακα, πιο φτηνά από τα δικά τους. Πλήρωσαν μια μικρή αποζημίωση και το εργοστάσιο δεν μηόρεσε να ξαναχτιστεί. Κάτι σαν αναγκαστικό συμβόλαιο, όπως ακριβώς κάνανε στην άγρια Δύση και όπως συνεχίζουν να κάνουν μέχρι σήμερα». Αυτά είπε κι απομακρύνθηκε.
Έχουμε φτάσει σ' ένα πλανόδιο καφενείο, στην άκρη του χωματόδρομου, κοντά στην αγορά. Μια μικρή θράκα, το κουτί με τα απαραίτητα, που είναι ταυτόχρονα τραπεζάκι και τα μικρά σκαμνάκια που καθόμαστε. Η γυναίκα που κάνει τους καφέδες μάς κάλεσε μετά για φαΐ. Κι αυτός που έχει το μαγαζί με τα παραδοσιακά εργόχειρα, πριν από λίγες μέρες επέμενε να πάμε σττίτι του και διοργάνωσε ολόκληρη εκδρομή με φορτηγό στην εξοχή. Είχαμε ακούσει κάπου, πριν έρθουμε, ότι απαγόρευσαν τον τουρισμό, γιατί λόγω της φιλοξενίας, σημειωνόταν οικονομική ζημία στη χώρα, αλλά το θεωρήσαμε τότε υπερβολή. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ότι σε κάθε δρόμο, κάθε σπίτι, μας φωνάζουν έστω για ένα ποτήρι νερό.
Πώς γίνεται, σκέφτομαι, να έρχεται κανείς σε τέτοιον τόπο, με μοναδικό σκοπό να εκμεταλλευ-τεί; Να ταράξει τη γαλήνη των ανθρώπων, τη σχέση τους με τη φύση, το διπλανό. Να θέλει να τους διαβρώσει, να τους κάνει σαν κι αυτόν, άπληστους, μισάνθρωπους και τελικά να τους οδηγεί σε εμφυλίους πολέμους, προκειμένου να αποφύγει ο ίδιος τη σύγκρουση.
Χρειάστηκαν, μόνο στο Σουδάν, δύο αιματηρές εξεγέρσεις, για να αποτινάξουν το ζυγό των Εγγλέζων αποικιοκρατών. Και πόσες άλλες έγιναν και γίνονται, που γονατισαν ολόκληρη την Αφρική, με εκατομμύρια νεκρούς. Για να αντικατασταθούν πολλές φορές από τους εκάστοτε Κουίσλιγκ, τους Πινοσέτ, τους Ιγιάντ-Αλάουϊ. Ή να υποστούν οικονομικό αποκλεισμό, μέχρι να ευθυγραμμιστούν με τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας, που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της άπληστης Δύσης. Εδώ ο εχθρός είναι καμουφλαρισμένος ή απουσιάζει. Έρχεται μόνο για να ανάψει το φυτίλι και φεύγει. Στη χώρα μας είναι μόνιμα παρών.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Η μέρα εκείνη" του Σάββα Ξηρού

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Για τις ιδιωτικοποιήσεις

Απόσπασμα από το βιβλίο του Άγγελου Καλοδούκα, "Παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμός":

Οι ιδιώτες καπιταλιστές αποκόμισαν νέα κέρδη μέσω της διείσδησης σε τομείς που μέχρι τότε δεν ήταν ανοιχτοί στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Δηλαδή μέσω των αποκρατικοποιήσεων. Ο μεταπολεμικός καπιταλισμός στηρίχθηκε στη λεγόμενη «μικτή οικονομία», την ύπαρξη τεράστιων κρατικών μονοπωλίων και επιχειρήσεων ενώ ολόκληροι κλάδοι (τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρική ενέργεια κλπ) ήσαν εκτός «ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Οι αποκρατικοποιήσεις σήμαινε ότι ιδιωτικό κεφάλαιο μπορούσε να επενδυθεί σε αυτές τις επιχειρώ-σεις και να βρει επικερδή διέξοδο. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για απροσχημάτιστη καταλήστευση δημόσιας περιουσίας.
Α παράδειγμα της Βρετανίας, που είναι η πρώτη διδάξασα στις ιδιωτικοποιήσεις κατά τη διάρκεια της νεοφιλελεύθερης επιδρομής της δεκαετίας του 1980, είναι πολύ αποκαλυπτικό. Ενώ τα κέρδη των επιψηφίσεων γκαζιού, νερού και ηλεκτρισμού αυξάνονταν το χρόνο κατά 40% μεταξύ 1993-1995, στις ίδιες αυτές επιψηφίσεις απλού-θηκαν περίπου 70.000 εργατοϋπάλληλοι. Άλλοι 30.000 απολύθηκαν μεταξύ 1995-1998 μόνο από τη βιομηχανία γκαζιού. Οι τιμές κάθε άλλο παρά έπεσαν. Πράγματι υπήρξε μείωση στις τιμές του γκαζιού και στο ηλεκτρικό. Όμως αυτές οι μειώσεις δεν οφείλονταν στον «ανταγωνισμό», αλλά στο απλό γεγονός ότι τότε οι τιμές του πετρά-λαίου παγκόσμια είχαν γνωρίσει πτώση. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι μειώσεις αυτές ήσαν μικρότερες από ότι σε αντίστοιχες ευρωπαϊκές χώρες, όπου δεν είχαν ακόμα ιδιωτικοποιηθεί αυτές οι επιψηφίσεις. Οι λογαριασμοί του νερού, από τότε που η παροχή του ιδιωτικοποιώ-ήθηκε το 1990, αυξήθηκαν περισσότερο από 66%. Από το 1990 με-χρι το 1995 οι ιδιωτικές ταφείς νερού στην Βρετανία πράγματα-ποίησαν κέρδη 6,5 δισ. λιρών, ποσό μεγαλύτερο από την τιμή που πληρώθηκε για την εξαγορά τους. Η αδιαφορία για τη στήριξη της υποδομής των επιψηφίσεων Κοινής Ωφέλειας (αφού για τις εταιρίες σημαίνει απλά κόστος) είναι εγκληματική. Την ίδια σάγμα που τα «δυστυχήματα» έχουν γίνει ρουτίνα στους ιδιωτικοποιημένους βρω-ταννκούς σιδηρόδρομους (τον Φλεβάρη 2000 ένα «δυστύχημα» προ-κάλεσε 15 νεκρούς) οι εταιρείες σιδηροδρόμου μειώνουν(!) το προ-σωπνκό τους που ασχολείται με τη συντήρηση του δικτύου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αρνήθηκαν να εφαρμόσουν ένα σύστημα που αυτό-ματα σταματάει ένα τρένο που πέρασε με κόκκινο, με τη δίκαιου-γία ότι είναι πολύ ακριβό...
Στις ΗΠΑ, στην Καλιφόρνια, ξεκίνησε στα 1996 η ιδιωτικοποιώ-ση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, με το επιχείρημα ότι μέσω του ανταγωνισμού οι τιμές θα έπεφταν. Αρχικά 300 εταιρείες εκ-δήλωσαν ενδιαφέρον. Ωστόσο, το κεφάλαιο μόνο για την αρχική επένδυση ήταν τόσο μεγάλο, που στο τέλος απέμειναν 10 μεγάλες εταιρείες. Από αυτές τρεις, «Οι Μεγάλοι Τρεις» (Pacific Α α Electric[PG&E], SoCal Edison, και η Α Diego Α α Electric), είναι ιδιοκτήτες της μεγάλης πλειοψηφίας των εργοστασίων παρά-γωγής ηλεκτρισμού της Καλιφόρνια, καθώς επίσης ελέγχουν το δη-κτυο διανομής και γραμμές μεταφοράς ηλεκτρισμού. Ήταν ακριβώς οι ίδιες ταφείς που έβγαζαν υπερκέρδη και πριν την ιδιωτικού-ηση σαν προμηθευτές του Δημοσίου! Ουσιαστικά οι τρεις έχουν δη-μιουργήσει ένα καρτέλ (συμφωνούν μεταξύ τους τόσο το ύψος της παραγωγής όσο και τις τιμές). Όμως... ανταγωνισμός υπάρχει! Μαζί με αυτό το καρτέλ συνυπάρχει επίσης και ένα άλλο καρτέλ που είναι γνωστό σαν Confederate Cartel, και αποτελείται από εταιρείες της Νότιας Καρολίνας και του Τέξας.
Με δυο Καρτέλ να ελέγχουν την αγορά ηλεκτρισμού της Κάλι-όρνια δεν ήταν καθόλου δύσκολο οι τιμές να αρχίσουν να πίαρ-νουν απότομα την ανηφόρα. Έτσι τον Ιανουάριο του 2000 οι τιμές εκτοξεύτηκαν από 3,5 σεντς στα 40 σεντς ανά κιλοβατώρα και σε «ώρες αιχμής» ακόμα και τα 1,5 δολάρια! Για να σπρώξουν τις τιμές προς τα πάνω η τακτική τους είναι καθαρά εκβιαστική. Συνεχής δια-κοπές ρεύματος και απειλές πτώχευσης. Οι συνεχής διακοπές έχουν ε7ΐηρεάσει σοβαρά τη ζωή των πολιτών. Σε γκάλοπ της Sacramento Α το 57% θεωρεί τις διακοπές ρεύματος εκβιασμό των ασαφειών για να αυξηθούν και άλλο οι λογαριασμοί ρεύματος.
Στην Ελλάδα οι αποκρατικοποιήσεις αποτελούν ένα πελώριο σκάνδαλο. Πρόκειται για παραχώρηση σε ιδιώτες μεγαλοκοπέλα-λιστές «εκλεκτών φιλέτων αντί πινακίου φακής». Οι Δημόσιες επί-χεριάσεις που δημιουργήθηκαν από τα χρήματα των εργαζομένων εδώ και δεκαετίες, είναι και οι μεγαλύτερες και οι πλέον κερδώο-ρες της ελληνικής οικονομίας. Από τις 20 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του ελληνικού Χρηματιστηρίου στα τέλη της δεκαετίας του 1990. με βάση τη συνολική τους αξία, οι εννέα ατόφιες ήταν υπό Κρο-τικό έλεγχο. Αυτές τις γιγάντιες επιψηφίσεις δεν τις δημιούργησαν τα ιδιωτικά αρπαχτικά, αλλά ο ιδρώτας του ελληνικού λαού. Ενώ η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην παραοικονομία και την φρύδια-φυγή στην Ευρώ7ΐη (σε ποσοστό 40% του ΑΕΠ), οι μισθωτοί και οι φτωχοί αγρότες συνεισφέρουν, τόσο με τους άμεσους φόρους όσο και μέσω των "εμμέσων φόρων" (φόροι σε καταναλωτικά προϊόντα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης), τα έσοδα των κρατικών προεπιλογή-σμών που δημιούργησαν τις κρατικές επιψηφίσεις. Αν υπολογιστεί ο ΦΠΑ (στα τρόφιμα είναι 8%, ενώ σε άλλα είδη φτάνει το 18%), και οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης, τότε με τις πλέον μετριοπαθείς έκτη-μήσεις και τα χαμηλότερα ακόμα εισοδήματα φορολογούνται με 12-15%! Από τις 2.500.000 δρχ. του ετήσιου εισοδήματος ενός χαμηλό-μισθου πάνω από 300.000 θα πάνε σε φόρους. Από μια ετήσια αγρό-τική σύνταξη των 700.000 δρχ., τουλάχιστον οι 100.000 θα «φάγω-θύον» σε φόρους. Με αυτόν τον τρόπο, επί δεκαετίες, δημιουργηθεί-καν οι Δημόσιες επιψηφίσεις που με τόση ευκολία (και σε ξευτίλα-στικές τιμές) ξεπουλιούνται.
Ήδη το κόστος των αποκρατικοποιήσεων το έχουν φορτωθεί οι εργαζόμενοι και με το παραπάνω. Από το 1996, που άρχισε να ίδιο-τικοποιείται ο ΟΤΕ, οι εργαζόμενοι μέχρι το 2000 έχουν επιβάρυνε-θεί με αυξήσεις κατά 200% των τιμολογίων της αστικής μονάδας του ΟΤΕ.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Μηλιος: Οι προτασεις της αριστερας

αα


αα