tag:blogger.com,1999:blog-32694552647659073332024-03-05T23:59:56.643+02:00Τι κόσμος είναι αυτόςΜουσική, Θρησκεία, ΠολιτικήG-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.comBlogger114125tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-77793811733219917462013-05-28T00:41:00.001+03:002013-05-28T00:41:26.130+03:00Ο Τσε Γκεβάρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Ο Αργεντινός Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα θα οδηγήσει την περιπέτεια του
μαρξισμού στην κορύφωσή της. Στην παγκόσμια ιστορία των επαναστάσεων δεν θα
βρείτε άλλον επαναστάτη του ηθικού μεγέθους του Γκεβάρα Δεν περπάτησε στη γη
επαναστάτης πιο «καθαρός» απ’ τον «Τσε». Ο Αγιος Ερνέστο, μεγάλη η χάρη του,
έχει ήδη πάρει τη θέση του στην κσυβανική Σαντερία δίπλα στον Καμίλο
Σιενφουένκος, που μπήκε στο μαρτυρολογίο αυτής της παράξενης και αποκλειστικά
κουβανικής θρησκείας πριν απ’ τον Ερνέστο. Η Σαντερία, ας πούμε η υπερθρησκευτική
αγιολατρία των μαύρων της Κούβας, περιέχει όλους τους επίσημους Αγίους του
χριστιανισμού αλλά και όλους τους περισωθέντες αφρικανούς θεούς που είχαν στις
αποσκευές τους οι μαύροι όταν τους κουβαλούσαν σαν δούλους από την Αφρική στην
Κούβα. Περιέχει επίσης κάθε άνθρωπο που οι μαύροι της Κούβας λάτρεψαν όσο ήταν ακόμα
στη ζωή και που θα ήθελαν να συνεχίσουν να τον λατρεύουν και μετά θάνατον. Για
τον Αγιο Καμίλο Σιενφουένκος μιλήσαμε σε άλλη σελίδα. Τώρα θα δούμε με συντομία
πώς έγινε Αγιος της Σαντερία ο «Τσέ», φυσικά ερήμην του πάπα. Αλλωστε, ποιος
καθολικός μαύρος λογάριασε ποτέ τον πάπα;</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα ντε λα
Σέρνα γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής το 1928. Ήταν δύο χρόνια νεώτερος
του Κάστρο και λίγο πιο κοντός απ’ αυτόν. Ο «Τσε» ήταν βραχύσωμος όπως και ο Κάστρο.
Μη βλέπετε που δεν το βλέπετε στις φωτογραφίες και στα </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
φιλμ. Σε τέτοιους ανθρώπους
άλλα πράγματα παρατηρεί κανείς. Ο Ερνέστο, εκτός από κοντός ήταν και ασθματικός
από πολύ νέος, από τότε που ήταν φοιτητής της ιατρικής. Ωστόσο, το άσθμα
καθόλου δεν τον εμπόδισε να πάρει το πτυχίο του σε χρόνο ρεκόρ, πηδώντας τα εξάμηνα
σπουδών δύο δύο, σαν εξαιρετική ιδιοφυία, όπως αποφάνθη καν οι καθηγητές του.
Ούτε στάθηκε εμπόδιο στις εξαιρετικές επιδόσεις του στον αθλητισμό και αργότερα
στον επαναστατικό «αθλητισμό», όπου θα αναδειχτεί παγκόσμιος πρωταθλητής με
ρεκόρ που δύσκολα καταρρίπτονται.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Μισός Ισπανός απ’ τη μεριά του
πατέρα του και μισός Ιρλανδός απ’ τη μεριά της μητέρας του, θα μάθει από τον
πλούσιο και καλλιεργημένο πατέρα και την όμορφη και μορφωμένη μητέρα πως η
φτώχεια, εκτός από κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα, είναι και πρόβλημα αισθητικό.
Ασχημαίνει τον κόσμο. Και τον γεμίζει αρρώστιες. Όλες οι επιδημίες έχουν «λαϊκή
βάση», θα πει ο γιατρός Γκεβάρα. Φοιτητής ακόμα, με τα χρήματα του πατέρα του,
περιοδεύει ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Προσπαθεί να καταλάβει πώς γίνεται και
μια αμερικάνικη εταιρία εμπορίας φρούτων, η Γιουνάιτεντ Φρουτ, γνωστή σε μας
κυρίως από τις μπανάνες Τσικίτα, ελέγχει τόσο αποτελεσματικά την πολιτική ζωή
σ’ ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Οι δημοκρατίες της μπανάνας, γνωστές και σαν
μπανανιές, δεν είναι παρά το ειδικό πολιτικό ψευδοδημοκρατικό καθεστώς που
επέβαλε σ’ ολόκληρη τη Λατινική Αμερική μια εταιρία που εμπορεύεται μπανάνες.
Αν είναι δυνατόν!</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Και όμως είναι δυνατόν. Για να
εμποδίσουν τη βιομηχανική ανάπτυξη της Νότιας Αμερικής, ώστε να μπορούν να
πουλούν εύκολα σ’ αυτήν τα δικά τους βιομηχανικά προϊόντα, οι Βορειοαμερικανοί
ενισχύουν όσο μπορούν τη γεωργική της παραγωγή. Κάθε απόπειρα εκβιομηχάνισης πρέπει
να τσακίζεται στη γέννησή της, ώστε τα Εκατό χρόνια μοναξιάς του Γκαμπριέλ
Γκαρσία Μάρκες, του στενού φίλου του Κάστρο, να γίνουν μια αιώνια μοναξιά, που
θα επιβάλλει την αιώνια εξάρτηση της γεωργικής Νότιας από τη βιομηχανική Βόρεια
Αμερική. Η Νότια Αμερική πρέπει να παραμείνει η δούλα που ταΐζει την κυρά. Όσο
για τους Λατινοαμερικάνους, αυτοί μπορούν να κάνουν δίαιτα με φρούτα, που
κάνουν καλό και στην επιδερμίδα των μουλάτων, των δίμετρων μιγάδων γυναικών με
τα εβένινα σώματα, που τις βλέπεις και σου τρέχουν τα σάλια. Τα φρούτα πράγματι
κάνουν καλό σ’ αυτούς που τα τρων, όχι όμως και στις οικονομίες των χωρών που
τα παράγουν σε μονοκαλλιέργειες. Ο Γκεβάρα καθιστά υπεύθυνη γι’ αυτή την κατάσταση
τη Γιουνάιτεντ Φρουτ Κόμπανυ. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Ο «Τσε», που γνωρίζει απ’ έξω
κι ανακατωτά, που λέμε, τη Λατινική Αμερική, σκόπευε να εγκαταλείψει τη σχετικά
πλούσια Αργεντινή και να εγκατασταθεί στη φτωχή Γουατεμάλα της Κεντρικής
Αμερικής. Από τη Γουατεμάλα, άλλωστε, θα αρχίσει την επαναστατική του δράση το
1953. Βρίσκεται εκεί όταν το 1954 οι Αμερικανοί επεμβαίνουν απροσχημάτιστα για
να ανατρέψουν το αριστερό καθεστώς του συνταγματάρχη Χάκοβο Άρμπενς Γκουσμάν,
φίλου του «Τσε». Το Τσε δεν είναι επαναστατικό ψευδώνυμο, είναι ισπανικό εμφατικό
επιφώνημα Τσε, λεν οι Ισπανοί πριν αρχίσουν να μιλούν πολύ σοβαρά. Τσε,
συνεπώς, θα μπορούσε να σημαίνει «πρόσεξε τι θα σου πω». Ο Ερνέστο, ο κοντός, ο
ασθματικός γιατρός με τα τεράστια μαύρα διαπεραστικά μάτια και το πλατύ
μελαγχολικό χαμόγελο, που μιλάει πάντα σοβαρά, λέει συνέχεια τσε. Συνεπώς «Τσε»
Γκεβάρα θα μπορούσε να σημαίνει ο «τσετσές Γκεβάρα», αυτός που λέει συνέχεια τσε
γιατί πάντα λέει και κάνει σοβαρά πράγματα. Είναι τέτοιο το επαναστατικό πάθος
αυτού του ανθρώπου, που θα εγκαταλείψει τα βολή του στην Αργεντινή και θα γίνει
ο Επαναστάτης Απόστολος των Εθνών. Ο «Τσε» με το σχεδόν σταυρικό του θάνατο θα δείξει
πως η αγάπη για τους πάσχοντες αποκλείεται να είναι χριστιανική στο μέλλον. Και
τούτο διότι οι χριστιανοί είναι πλέον παντελώς ανίκανοι να πεθάνουν για
συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά τους. Οι Αγιοι του μέλλοντος θα έχουν την
ποιότητα και το ήθος του Ερνέστου του Μεγαλομάρτυρα. Τον Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα
(Γκουεβάρα είναι το σωστό) θα τον σκοτώσουν στη Βολιβία, τη χώρα που φέρει το
όνομα του λιμπερταδόρ Σιμόν Μπολίβαρ, οι ντόπιοι πράκτορες των Αμερικανών, την
9η Οκτωβρίου 1967. Είχε πάει εκεί για να ξεσηκώσει τους φτωχούς, όπως στην Κούβα,
όπου όλα είχαν γίνει μάλλον εύκολα Στο μεταξύ, όμως, οι Αμερικανοί θα πάρουν τα
μέτρα τους παντού στον «ελεύθερο» κόσμο, ακόμα και στην «ελεύθερη, υπερήφανη
και ανεξάρτητη Ελλάδα», που εκείνον τον καιρό κινδύνευε, λέει, από τους
κομουνιστές!</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Ο θάνατος του Γκεβάρα έπεται
κατά έξι μήνες του θανάτου της ελληνικής δημοκρατίας την 21η Απριλίου 1967.
Φύλαγε τα ρούχα σου για να ’χεις τα μισά, αυτά που θα σου αφήσουν οι
κομουνιστές, που όλα τα παίρνουν, όπως στην Κούβα. Βέβαια, στην Ελλάδα δεν
υπήρχαν κομμουνιστές δυνάμενοι να
κάνουν ξανά επανάσταση. Αλλά σάμπως υπήρχαν στην Κούβα; Βάρα, λοιπόν, στα
κουτουρού πριν προκύψει εξ αστών αποστατών της τάξης τους κανένας Κάστρο ή
κανένας Γκεβάρα. Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις τύπου Ηρώδη δεν αφορούν πλέον
τα αθώα νήπια. Αφορούν την επαναστατική αθωότητα. Αυτήν ακριβούς που συμβολίζει
μ’ έναν τρόπο συναρπαστικό ο Γκεβάρα και κάνει τους απογοητευμένους από τον
καιροσκοπισμό των πατεράδων τους νεαρούς να κρεμούν το πορτραίτο του πάνω από
το προσκεφάλι τους. Το μέλλον της Επανάστασης προεικονίζεται από τώρα στο
διασημότερο και δημοφιλέστερο πορτραίτο όλων των εποχών.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<b>Σύντροφοι, η επανάσταση
συνεχίζεται! Με τρόπους ορθόδοξους, μισοορθόδοξους, ανορθόδοξους, ατομικούς,
ομαδικούς, μαζικούς</b>.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-39134283499802450362013-05-28T00:34:00.000+03:002013-05-28T00:34:17.249+03:00Ο Φιντέλ Κάστρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Ο Μπατίστα δεν είχε πάρει στα
σοβαρά τους γκεριλέρος (τους αντάρτες) του Κάστρο. Άλλωστε, οι φίλοι του οι
Αμερικανοί ήταν δίπλα, σε απόσταση αναπνοής, και θα μπορούσε να τους καλέσει
ό,τι ώρα ήθελε για να σώσουν την πατρίδα Από ποιον εχθρό να τη σώσουν, Ίσως από
τους κομουνιστές, αν υπήρχαν. Ο Κάστρο όμως δεν ήταν κομουνιστής. Ήταν ένας
ριζοσπάστης αστός δικηγόρος, γόνος ευκατάστατης οικογένειας γαιοκτημόνων, και
ως εκ τούτου υπεράνω πάσης κομουνιστικής υποψίας. Μάλιστα, μόλις είχε προλάβει
να γεννηθεί Κουβανός. Ο πατέρας του δεν ήταν γηγενής, ήταν γνήσιος Ισπανός που
είχε μεταναστεύσει στην Κούβα.Ο Ανχελ (Αγγελος) Κάστρο Αργκίς Αρχίς είχε επτά
παιδιά, τα δυο από τη σύζυγό του και τα πέντε από τη μαγείρισσά του, την κυρία Ρους.
Ο Φιντέλ ήταν το δεύτερο παιδί της κυρίας Ρους και το τέταρτο της οικογένειας
και ο Ραούλ το πέμπτο παιδί της κυρίας Ρους και το έβδομο της οικογένειας. Μέσα
σ’ αυτήν την πολυμελή και μπερδεμένη οικογένεια, όπου όλοι ζούσαν αγαπημένοι,
ακόμα και οι δύο γυναίκες του ερωτικά υπερδραστήριου Αγγέλου, τόσο ο Φιντέλ όσο
και ο Ραούλ θα μάθουν από μικροί να αδιαφορούν για την αιματοσυγγένεια και την καταγωγή
και να ενδιαφέρονται κυρίως για το διμέτωπο αγώνα του πατέρα τους εναντίον των
πλούσιων ανταγωνιστών του από τη μια και των εργατών του από την άλλη. Η διπλή
ταξική καταγωγή του Φιντέλ θα παίξει το ρόλο της στον κατοπινό
κοινωνικοπολιτικό του προσανατολισμό, όπως άλλωστε και η φοίτησή του σε αυστηρά
καθολικά σχολεία, όπου η γνώση ερχόταν πάντα με διπλό τρόπο στους μαθητές, με την
αυστηρά επιτηρούμενη σκληρή δουλειά και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στη
διάρκεια της προσευχής.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Η προοδευτικότητα του Φιντέλ
όσο είναι ακόμα νέος σταματάει στην επισήμανση αυτών των αντιφάσεων. Κανείς
ποτέ δεν θα μάθει πότε ακριβώς θα αρχίσα να μελετάει τον Μαρξ, που έτσι κι
αλλιώς δεν θα χρησιμεύσει και πολύ σ’ αυτόν τον υπερπληθωρικό και γοητευτικό άνθρωπο,
που ξέρα να συναρπάζει και να πείθα τις μάζες πολύ εύκολα, με την εμφάνισή του
και μόνο σε ένα μπαλκόνι Αλλωστε, είναι πολύ γνωστός στους Κουβανούς από το
1953. Την 26η Ιουλίου της χρονιάς αυτής θα κάνει μια μεγάλη αποκοτιά όταν με
μια παρέα φίλων μάλλον παρά επαναστατών θα επιτεθούν στο φρούριο Μονκάδο του
Σαντιάγο δε Κούμπα. Το 1953 που γίνεται για πρώτη φορά λόγος γι’ αυτόν στην
Κούβα ο Κάστρο είναι 27 χρονών (γεννήθηκε το 1926), το 1955 που βγαίνει από τη
φυλακή είναι 29 χρονών, το 1956 που αρχίζει την επανάσταση είναι 30 χρονών και
το 1959 που την τελειώνει, 33 χρονών. Όλα τα έκανε νωρίς στη ζωή του αυτός ο
φοβερός άνθρωπος, που στις 2 Δεκεμβρίου 1956, παρέα με 83 φίλους, ανάμεσά τους
και ο αδερφός του Ραούλ, που τον ακολουθεί κατά πόδας, ανάμεσά τους και ο
Γκεβάρα που μόλις τον είχε γνωρίσει στο Μεξικό, προερχόμενοι από το Μεξικό όπου
οργάνωσαν τη δουλειά, αποβιβάζονται σε μια ερημική ακτή της Κούβας από το κότερο
«Γκράνμα» που τους δάνεισε ένας φίλος. Στην πρώτη κιόλας μάχη που θα δώσουν
μετά την απόβαση θα σκοτωθούν οι 72 από τους 82. Οι 10 επιζήσαντες θα
καταφύγουν στο ψηλό βουνό Σιέρα Μαέστρα για να οργανώσουν εκεί στα γρήγορα ένα φοβερό
αντάρτικο. Είναι απροσδόκητα μεγάλη η απήχηση που βρίσκει </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
το επαναστατικό άγγελμα του
αστού Κάστρο, που δεν είναι ακόμα κομουνιστής, από τους πεινασμένους χωρικούς,
που λες και περίμεναν από χρόνια τον ελευθερωτή
άγγελο, το πολιτικό και ιδεολογικό «φύλο» του οποίου ουδόλως τους
ενδιαφέρει Στην αρχή δέκα άνθρωποι όλοι κι όλοι, μέσα σε τρία χρόνια θα γίνουν
χιλιάδες και θα φέρουν τα απάνω κάτω και στην Κούβα, και στην Αμερική, και στον
κόσμο. Η πείνα και η δυστυχία είναι καταστάσεις δυνάμει επαναστατικές και μια
σπίθα μόνο φτάνει για να πάρει φωτιά η σωρευμένη πίκρα αιώνων. Τις επαναστάσεις
δεν τις κάνουν οι επαναστάτες, αυτοί μόνο τις </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
διεκπεραιώνουν τις
επαναστάσεις τις κάνουν οι πεινασμένοι και οι δυστυχείς. Ειδικότερα στην
επανάσταση της Κούβας οι κουβανοί κομουνιστές, εξ ορισμού επαναστάτες όπως όλοι
οι κομουνιστές, όχι μόνο δεν παίρνουν μέρος στην επανάσταση από την αρχή, αλλά
στην αρχή, πριν εδραιωθεί η επανάσταση, θα χαρακτηρίσουν τον Κάστρο ανισόρροπο
και τυχοδιώκτη. Ευτυχώς που θα καταλάβουν νωρίς το λάθος τους και θα πιαστούν
έγκαιρα από την ουρά του Κάστρο. Που όχι μόνο δεν θα τους ψέξει για την αρχική
συμπεριφορά τους, αλλά θα τους δεχτεί με ανοιχτές αγκάλες. Αν και αργότερα,
αφού καταλάβει την εξουσία, θα διαλύσει το παλιό Κομουνιστικό Κόμμα για να
βάλει στη θέση του ένα καινούργιο, που θα λέγεται και πάλι Κομουνιστικό Κόμμα.
Ο Κάστρο δεν θα ασχοληθεί ποτέ με τους τύπους. Τον ενδιαφέρουν μόνο οι γνήσιοι
επαναστάτες, όλοι οι γνήσιοι επαναστάτες απ’ όπου κι αν προέρχονται. Και,
βέβαια, επαναστάτες δεν υπάρχουν μόνο στα κομουνιστικά κόμματα, όπου συχνάζουν
κυρίως γραφειοκράτες που έχουν κάνει τον κομουνισμό επάγγελμα, ίσως γιατί το
βρίσκουν πολύ εύκολο. Και είναι πράγματι εύκολο σε </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
καιρούς ειρηνικούς και μη
επαναστατικούς. Ανάμεσα στο 1959, τη χρονιά που επικρατεί η επανάσταση, και το 1961
τη χρονιά που ο Κάστρο αυτοχαρακτηρίζεται εντελώς ξαφνικά κομουνιστής, πράγμα
που το επιβεβαιώνει το 1963 με την επίσκεψή του στη Μόσχα, κανείς δεν ξέρει,
ούτε καν οι Αμερικανοί, τι είδους είναι το καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Κάστρο
στην Κούβα διώχνοντας τον Μπατίστα. Ο Κάστρο είναι γόνος οικογενείας πλούσιων
αστών και οι Αμερικανοί έχουν συνηθίσει στις ενδοαστικές επαναστάσεις και τα
πραξικοπήματα στη Λατινική Αμερική. Βέβαια, αυτό εδώ δεν έγινε με την άδειά τους,
αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι εν καιρώ δεν θα τεθεί υπό την προστασία τους. Για
δύο χρόνια, μέχρι το 1961 όλο και ελπίζουν. Αλλά όταν ο Κάστρο το 1961 δηλώνει
πως είναι κομουνιστής κόβοντας την ανάσα όλου του κόσμου, οι Αμερικανοί αποβιβάζονται
στον Κόλπο των Χοίρων για να τον συνετίσουν. Και όσο αδυνατούν να τον
συνετίσουν, και όσο αυξάνεται η εξάρτησή του από τη μακρινή Μόσχα, τόσο αφρίζει
η κοντινή Ουάσινγκτσν. Ο εμπορικός αποκλεισμός (εμπάργκο) που επιβάλλουν στην
Κούβα οι Αμερικανοί το 1961 μετά το φιάσκο της απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων,
πού συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, μπορεί να είναι απάνθρωπος, είναι όμως
απολύτως λογικός από καπιταλιστικής απόψεως. Ενώ οι ΗΠΑ από χρόνια ετοιμάζονταν
να ενσωματώσουν την Κούβα και για χρόνια ανέβαλλαν την ενσωμάτωση εξαιτίας του προβλήματος
των μαύρων, ξαφνικά τους προκύπτει μια φιλοσοβιετική εμπροσθοφυλακή κάτω απ’ τη
μύτη τους, απέναντι από τη Φλόριντα. Το 1968 και ενώ ο Γκεβάρα που θα τον
εισηγηθεί είναι ήδη πεθαμένος από το 1967, ο «απόλυτος κομουνισμός» του Κάστρο
θα τρομάξει όχι μόνο τους Αμερικανούς αλλά και τους Σοβιετικούς. Το 1968 καταργείται
εντελώς ο θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας και εθνικοποιούνται τα πάντα, ακόμα
και τα κουρεία. Οι Κάστρο είναι έτοιμος να καταργήσει και το χρήμα, όπως είχε
προτείνει ο Γκεβάρα, ο οργανωτής του νέου επαναστατικού τραπεζικού συστήματος,
αλλά οι Ρώσοι του λεν, και έχουν δίκιο, πως δεν πρέπει να βιάζεται, πως αυτά τα
πράγματα δεν γίνονται με διατάγματα Εκείνον τον καιρό η Κίνα κάνει ανάλογα
πειράματα για την κατάργηση του χρήματος, που όμως ούτε κι αυτή θα το
καταργήσει τελικά, και οι Ρώσοι φοβούνται πως ο Κάστρο, μιμούμενος τον Γκεβάρα
που ήταν κρυπτοφιλομαοϊκός, θα το στρίψει και θα αρχίσει να στραβοκοιτάει κατά
την Κίνα. Το 1968, τη μεγάλη χρονιά της κουβάνικής επανάστασης, παρά τη ρήξη
του Κάστρο με τον Γκεβάρα, που σκοτώνεται στη Βολιβία την προηγούμενη χρονιά
προσπαθώντας να εξαγάγει την επανάσταση, παρά την αποτυχία των παρακινημένων
από τ ψ Κούβα εξεγέρσεων στον </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Αγιο Δομίνικο, τη Βενεζουέλα
και τη Βολιβία, ο κουβανικός κομουνισμός γίνεται το πρότυπο για όλους τους
κομουνιστές της Δύσης. Δυστυχώς, όμως, ο κουβανικός κομουνισμός είναι
στηριγμένος περισσότερο στη βούληση και τα καλά συναισθήματα παρά στις αντικειμενικές
συνθήκες. Μ’ άλλα λόγια, κλίνει περισσότερο προς τ ψ κινέζικη περί κο</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
μουνισμού άποψη παρά προς τη
σοβιετική, κι ας είναι η Κούβα απόλυτα εξαρτημένη από τη Σοβιετική Ένωση. Κι
ενώ σιγά αγά τούτη η αντίφαση οδηγεί τον αρχικό ενθουσιασμό του 1968 στην
σταδιακή διολίσθηση προς την απογοήτευση, έρχεται το 1980 η ηθική καταστροφή
για την Κούβα με τη δήλωση του Κάστρο πως υποστηρίζει τους Σοβιετικούς, που τη
χρονιά αυτή εισβάλλουν στο Αφγανιστάν. Ο Κάστρο είναι μέχρι τότε η υπ’ αριθμόν
ένα προσωπικότητα του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Και ξαφνικά δεσμεύεται υπέρ των
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Ρώσων, που έχουν εισβάλει σε
μια φτωχή και ουδέτερη χώρα με το εύλογο ίσως επιχείρημα πως αν δεν βάλουν
αυτοί στο χέρι το Αφγανιστάν θα το βάλουν οπωσδήποτε οι Αμερικανοί, που ήδη
έχουν διεισδύσει για τα καλά στην καίριας στρατηγικής σημασίας ασιατική χώρα. Όπως
και να ’ναι, ο Κάστρο είναι αδύνατον πλέον να παριστάνει τον αδέσμευτο.
Αλλωστε, από το 1961 που οι Αμερικανοί εφαρμόζουν επί της Κούβας τον εμπορικό
αποκλεισμό ο Κάστρο είναι εκ των πραγμάτων δεσμευμένος υπέρ της Σοβιετικής
Ένωσης, στην οποία πουλάει όλη τη ζάχαρη που πρέπει να εξαχθεί και από την
οποία παίρνει όλο το πετρέλαιο που έχει ανάγκη. Είναι το εμπάργκο, λοιπόν, που
βγάζει τον Κάστρο από την ουδετερότητα και όχι η πολιτική του βούληση. Ωστόσο,
η υπερπληθωρική και υπερσυναισθηματική επαναστατική πολιτική βούληση που ο
Κάστρο έχει κληρονομήσει από τον πιο στενό του συνεργάτη και φίλο, τον Γκεβάρα,
θα μπορούσε να έχει αποτελέσματα αν οι Σοβιετικοί είχαν αποφασίσει διαφορετικά
για το Αφγανιστάν το 1980, αν δεν καθυστερούσαν πάρα πολύ να απεμπλακούν από το
δικό τους Βιετνάμ το 1989 επί Γκορμπατσόφ, αν δεν άφηναν εκεί κάπου 10.000
νεκρούς, αν οι μουσουλμάνοι αντάρτες Μουτζαχεντίν δεν πίστευαν τόσο πολύ και
τόσο φανατικά στο μουσουλμανικό παράδεισο, </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
πράγμα που κάνει το θάνατο στο
πεδίο της μάχης μια υπόθεση μάλλον επιθυμητή, αν ο Χρουστσόφ δεν ήταν νταής και
δεν εγκαθιστούσε ρωσικούς πυραύλους στην Κούβα το 1961 εκβιάζοντας τον Κάστρο
και δίνοντάς του από την αρχή να καταλάβει πως δεν μπορεί παρά, αργά ή γρήγορα,
να δεθεί στο άρμα κάποιος μεγάλης δύναμης, αν την ίδια χρονιά (1961) οι
Σοβιετικοί δεν έχτιζαν στο Βερολίνο το βλακώδες «τείχος του αίσχους», που
στοίχισε τη ζωή σε 79 ανθρώπους που προσπάθησαν να το καβαλήσουν, αν το 1968
δεν ερχόταν πρόωρα η </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
περίφημη «άνοιξη της Πράγας»,
αν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ δεν γινόταν πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης το 1985, αν
δεν κατέρρεε το σοβιετικό μπλοκ το 1990 και αν δεν διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση
το 1991. Αν, μ’ άλλα λόγια, όλα γίνονταν σύμφωνα με τη θέλησή μας θα ελέγχαμε
την ιστορία πιο αποτελεσματικά και από τον Παντοκράτορα θεό των χριστιανών, που
ακόμα κι αυτός δεν τα κάνει όλα όπως θέλει, αφού δίνει στον άνθρωπο το δικαίωμα
να χρησιμοποιεί τη βούλησή του, κι αυτός ο βλακέντιος αντί να τη χρησιμοποιήσει
σε πλαίσια ανθρώπινα το παίζει θεός «ός τα πάνθ’ ορά» και προορά Η βουλησιαρχία
είναι καθαρή μεταφυσική, και σαν τέτοια αδιαφορεί απολύτως για το γεγονός πως η
πολιτική είναι παιχνίδι τουλάχιστον για δύο, ένα σκάκι στο οποίο η κάθε κίνηση
είναι απολύτως εξαρτημένη από την κίνηση του αντιπάλου. Κανένα νησί, ακόμα και
το πιό μικρό, ακόμα και το χαμένο στον Ειρηνικό Τιμόρ δεν είναι πολιτικά
απομονωμένο. Η κομουνιστική Κούβα χρωστάει την κομουνιστική επιβίωσή της στο
σπάνιο ιστορικό γεγονός πως τη διεκδικούσαν ταυτόχρονα για τρεις δεκαετίες και
με μεγάλο πείσμα τρεις μεγάλες δυνάμεις, η ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ και η Κίνα Σήμερα
κινείται με τη δύναμη της αδράνειας και την ωστική δύναμη του θαυματουργού
μύθου του Φιντέλ Κάστρο. Η κουβανική επανάσταση κατ’ ουσίαν ήταν η αρχή μιας
εξέγερσης, που δεν ολοκληρώθηκε, της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής κατά της
Βόρειας Αμερικής, και όχι μια προλεταριακή επανάσταση. Ο μαρξισμός θα
χρησιμεύσει στον Κάστρο σαν εργαλείο δουλειάς μετά την επικράτηση της
επανάστασης και όχι σαν καθοδηγητικό πρόγραμμα πριν απ’ αυτήν και κατά τη
διάρκειά της. Άλλωστε, θα δηλώσει πως είναι αφοσιωμένος στις αρχές του
μαρξισμού-λενινισμού μόλις την 1η Δεκεμβρίου 1961, περίπου δύο χρόνια μετά την
κατάληψη της εξουσίας. Ο Κάστρο ξεκίνησε σαν ο νέος λιμπερταδόρ, σαν ο νέος
Σιμόν Μπολίβαρ και στην πορεία έγινε κατ’ ανάγκην ο νέος, ο λατινοαμερικανός Λένιν.
Δεν είχε άλλο τρόπο να επιβάλει τον εκσυγχρονισμό και τις κοινωνικές ανατροπές
που επιθυμούσε.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
ΤΙ δηλώνει ο μύθος; Δηλώνει
απλά και καθαρά πως ο μαρξισμός είναι ένα κλειδί που μπορεί να ξεκλειδώσει
πολλές πόρτες, όχι κατ’ ανάγκην προλεταριακές. Αυτός είναι ο λόγος που και οι
ρώσοι και οι κινέζοι θεωρητικοί θα τα μπερδέψουν πολύ με την κουβανική επανάσταση.
Για χρόνια συζητούσαν αν ήταν ή δεν ήταν προλεταριακή, αν συμφωνούσε ή δεν
συμφωνούσε εξαρχής με το μαρξιστικό δόγμα Ωστόσο, όλοι ήξεραν πως την
επανάσταση στην Κούβα την οργάνωσαν οι προοδευτικοί αστοί και την διεκπεραίωσαν
οι εξαθλιωμένοι αγρότες. Έτσι περίπου είχε γίνει και με τα απελευθερωτικά
κινήματα που οργάνωσαν οι λατινοαμερικανοί λιμπερταδόρες (ελευθερωτές) τον
περασμένο αιώνα, έτσι περίπου είχε γίνει και στο Μεξικό με τις αγροτικές επαναστάσεις
του Πάντσο Βίλα και του Εμιλιάνο Ζαπάτα τις δύο πρώτες δεκαετίας του αιώνα μας
και που ήταν τα διεθνή πρόδρομα επαναστατικά φαινόμενα γι’ αυτά που θα
συνέβαιναν αμέσως μετά στην εξίσου </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
εξαθλιωμένη με το Μεξικό,
Ρωσία του καιρού εκείνου. Δεν είναι τυχαίο που και τη μεξικανική και την
οκτωβριανή επανάστάση την περιέγραψε με τρόπο συναρπαστικό ο ίδιος αμερικανός δημοσιογράφος,
ο Τζων Ρηντ (18871920), ο μόνος ξένος που τάφηκε μαζί με τους άλλους μεγάλους
ήρωες της Οκτωβριανής Επανάστασης στο τείχος του Κρεμλίνου, πίσω από το
μαυσωλείο του Λένιν, στην Κόκκινη Πλατεία Η πείνα, η εξαθλίωση, η κοινωνική
αδικία ούτε χρώμα έχουν, ούτε σύνορα γνωρίζουν. Έχουν, όμως, την ίδια κοινωνικοοικονομική
ρίζα, αυτήν ακριβώς που προσπάθησε να ξεθάψει ο Καρλ Μαρξ σκάβοντας βαθιά στα
απολιθώματα της ιστορίας. Αν σε πολλούς δεν αρέσουν τέτοιου είδους ανασκαφές ή
εκταφές, ας βουλώσουν τη μύτη μέχρι να σκάσουν και ποτέ πια η μπόχα της
ιστορίας να μην τους δημιουργήσει την αίσθηση πως οι σκελετοί που ξεθάβονται
ανήκαν σε δυστυχείς των περασμένων αιώνων, που άλλοι άρπαγες ίσως τους οδήγησαν
πρόωρα στον τάφο.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Και οι πριν απ’ τον Μαρξ και
οι μετά τον Μαρξ επαναστάτες είναι όλοι σεβαστοί για μας. Όλοι αγωνίστηκαν για
την κοινωνική δικαιοσύνη και πολλοί πέθαναν με το όπλο στο χέρι. Ο Μπολίβαρ, ο Μαρτί,
ο Σαντίνο, ο Βίλα, ο Ζαπάτα, ο Κάστρο, ο Γκεβάρα, ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Τρότσκι,
ο Μάο, ο Χο, ο Γκιάπ, ο Αρης, όλοι αυτοί και πάρα πολλοί άλλοι επώνυμοι και
ανώνυμοι είναι δικοί μας άνθρωποι. Ο Πάμπλο Νερούντα (Νερούδα είναι το σωστό)
έγραψε το «Κάντο χενεράλ» (το «Γενικό άσμα») για όλους τους αγωνιστές όλου του κόσμου.
Γι’ αυτό, άλλωστε, και το άσμα λέγεται γενικό. Γι’ αυτό και ο Έλληνας Μίκης
θεοδωράκης μπήκε τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή των λατινοαμερικανών επαναστατών
όταν μελοποιούσε το «Κάντο χενεράλ». Η επανάσταση κατά των εκμεταλλευτών αφορά
όλους τους ευαίσθητους και τίμιους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Αριστερός είναι
αυτός που είναι σε θέση να επαναστατήσει και όχι μόνο ο κομουνιστής. Η μεγάλη
περιπέτεια του μαρξισμού είναι και προμαρξιστική και μεταμαρξιστική, και
παραμαρξιστική, αφού ο μαρξισμός εμπεριέχει, σαν δυνατότητα ερμηνείας, όλα τα
επαναστατικά γεγονότα όλων των αιώνων. Ο κλασικός μαρξισμός είναι απλώς ένα
σημείο αναφοράς και μια πυξίδα που μας επιτρέπει να μη χανόμαστε όταν περιπλανιόμαστε
στους λαβυρίνθους της ιστορίας.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-4867071122093113112013-05-28T00:17:00.000+03:002013-05-28T00:17:28.191+03:00CUBA<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Το κράτος της Κούβας, ίσο
περίπου σε έκταση και πληθυσμό με την Ελλάδα, είναι ένα σύμπλεγμα 3.715 νησιών.
Το μεγαλύτερο απ’ αυτά θα δώσει το όνομά του στην πατρίδα του Ξαβιέ Κούγκατ,
του Φιντέλ Κάστρο και μιας ιθαγενούς φυλής που θα γίνει διεθνώς γνωστή με το ισπανικό,
συμβατικό όνομα Σιμπονέ από τότε που ο Κούγκατ, ο βασιλιάς της κόνγκας και της
ρούμπας, θα γράψει την περίφημη ρούμπα «Σιμπονέ», μια χαρούμενη μουσική που
είναι ταυτόχρονα λυγμός, κραυγή πόνου και ζητωκραυγή.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Αυτή είναι η Κούβα. Ένα κράμα μουσικής και επανάστασης. Που δεν
την εφεύρε ο Κάστρο. Η επανάσταση στην Κούβα είναι μια ενδημική κατάσταση, που
αρχίζει το 1492, τη χρονιά που πατάει εκεί το πόδι του ο πρώτος Ευρωπαίος, ο
Χριστόφορος Κολόμβος. Θα τον ακολουθήσει ο Σεμπάστιαν Οκάμπο, που θα
εξερευνήσει το νησί το 1508, για να σφυρίζει σε λίγο κλέφτικα και να δώσει έτσι
το σύνθημα στους πρώτους 300 ισπανούς κλέφτες αποίκους, οι οποίοι θα φτάσουν
εκεί το 1511. Και θ’ αρχίσουν αμέσως μια τόσο συστηματική λεηλασία του
ιθαγενούς πλούτου, που θα οδηγήσει στην ομαδική αυτοκτονία την ιθαγενή φυλή των
Σιμπονέ όταν οι ισπανοί καταχτητές διδάξουν σ’ αυτούς τους πανευτυχείς
τροφοσυλλέκτες πως «τα καλά κόποις (των άλλων) κτώνται», πως ο πλούτος
προκύπτει με τον ιδρώτα (των άλλων), ενώ η σχετική με την επιστήμη της
πολιτικής οικονομίας εργασία είναι χαρά μόνο όταν βλέπεις τους άλλους να
δουλεύουν για λογαριασμό σου κι εσύ, ο μοντέρνος τροφοσυλλέκτης, που καρπούσαι την
υπεραξία της δουλειάς τους, να κάθεσαι, να λιάζεσαι σε συνθήκες αιώνιας Ανοιξης
και να κολυμπάς όλες τις εποχές του έτους στον παράδεισο που λέγεται Κούβα.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Στο ένα χέρι το όπλο, στο άλλο
η κιθάρα. Ήταν το κύριο σύνθημα της κουβανικής επανάστασης. Στην Κούβα, όλοι,
μα όλοι, με την παραμικρή αφορμή, αρχίζουν να κουνιούνται στους ρυθμούς της
αφροκουβάνικης μουσικής. Τα περισσότερα από τα επαναστατικά τραγούδια των Κουβανών
είναι γραμμένα σε ρυθμό ρούμπας, κόνγκας, σάμπας, μάμπο. Και, βέβαια, η
χαμπανέρα, μια πιο αργή και πιο ηδονική παραλλαγή του ταγκό, που θα πάρει το
όνομά της από την πρωτεύουσα Αβάνα, κυριαρχεί παντού· στα σαλόνια, στις
δεξιώσεις, αλλά και στους ειδικούς ξενώνες που έχτισε ο Κάστρο όχι για να
κοιμούνται οι ξένοι αλλά για να «πηδούν» οι νέοι και να μη σοκάρουν τους
κρυόκωλους τουρίστες με τα όσα «αισχρά» διέπρατταν στα πάρκα. Κανείς δεν θα
μπορούσε να βάλει φραγμό στον έρωτα σε μια χώρα, όπου η θερμοκρασία κυμαίνεται σταθερά
ανάμεσα στους 22 και τους 28 βαθμούς Κελσίου, χειμώνα καλοκαίρι.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Αυτόν το μουσικοχορευτικό
σοσιαλισμό που προσπαθεί να περισώσει τη μνήμη των Σιμπονέ, των ιθαγενών που
προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να δουλέψουν, τον καταλαβαίνω. Κάθε
οραματιστής της αταξικής κοινωνίας κρύβει μέσα του έναν Σιμπονέ και κάθε
σοβαρός επαναστάτης κρατάει κιθάρα στο ένα χέρι Και στη σκοπιά πηγαίνει ζευγαρωμένος.
Διπλοσκοπιά, άντρας γυναίκα Αυτό που υποπτεύεστε γίνεται είτε πριν είτε μετά τη
βάρδια. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί οι Κουβανοί αγαπούν με πάθος τον Φιντέλ. Δεν
πήγε ποτέ κόντρα στην ιδιοσυγκρασία τους. Κι όταν κάποτε παρακάλεσε τους
συμπατριώτες του να κάνουν οικονομία και να μην αγοράζουν τόσο πολλά μουσικά
όργανα, με το επιχείρημα πως μια τρομπέτα κοστίζει όσο κι ένα σακί ζάχαρη, οι
τρομπετίστες του απάντησαν λογικότατα πως ένα τανκ κοστίζει όσο η μισή ετήσια
παραγωγή της Κούβας σε ζάχαρη. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Και ο Κάστρο, που όταν αρχίζει
να μιλάει ξεχνάει να σταματήσει, βρήκε τότε την ευκαιρία να κάνει ένα συναρπαστικό
μάθημα μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας για να εξηγήσει στα </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
πλήθη των φανατικών του πως τα
φονικά και όχι, βέβαια, τα μουσικά όργανα είναι αυτά που ευθύνονται για όλες
τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι οι λαού Αν δεν υπήρχαν
εξοπλισμοί θα υπήρχε φαΐ για όλους και τρομπέτες και κιθάρες για όλους τους
Κουβανούς. Στην αταξική κοινωνία του μέλλοντος δεν θα υπάρχουν όπλα Συνεπώς, εκτός
από φαΐ θα υπάρχουν και μουσικά όργανα σε πλήρη επάρκεια. Τέτοιου ύφους είναι
οι λόγοι του Κάστρο. Κάθε εμφάνισή του στο μπαλκόνι ή στην τηλεόραση είναι ένα
άψογο σεμινάριο, το περιεχόμενο του οποίου γίνεται κατανοητό και από τον πιο
χοντροκέφαλο.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Ένας σοσιαλισμός που αντιμετωπίζει
τη μουσική σαν αγαθό πρώτης ανάγκης αξίζει να επιζήσει. Αλλά πώς να επιζήσει
μετά το θάνατο του Κάστρο; Απ’ την Κούβα πηγαίνεις κολυμπώντας, που λέει ο
λόγος, στη Φλόριντα, απέναντι. Οι Κουβανοί, με μαέστρο τον Φιντέλ, παίζουν το βιολί
τους πάνω απ’ το κεφάλι του λιονταριού κάπου 40 χρόνια, από την 1η Ιανουαρίου
1959, που οι μπαρμπούτος (οι μουσάτοι) του Κάστρο μπαίνουν στην Αβάνα και
διώχνουν τον Μπατίστα. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Είναι απίστευτο. Το τελευταίο
κοψίδι υπαρκτού σοσιαλισμού βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τις Ηνωμένες
Πολιτείες. Διά του Γέλτσιν οι Αμερικανοί κατέλυσαν μια κομουνιστική
αυτοκρατορία. Όμως στην Κούβα τα γουρούνια πήραν το μάθημά τους μέσα σε λίγες
μέρες στον Κόλπο των Χοίρων, όπου οι Αμερικανοί πεζοναύτες επιχείρησαν ματαίως
να αποβιβαστούν τον Απρίλιο του 1961. Έκτοτε δεν το ξαναεπιχείρησαν. Αλλά ο
Κόλπος των Χοίρων βρίσκεται πάντα στη θέση του, το ίδιο και οι χοίροι απέναντι.
Το ίδιο και η αμερικανική βάση του Γκουαντάναμο, που είναι αμερικανικό έδαφος
επί του εδάφους της Κούβας από το τέλος του περασμένου αιώνα Ο Κάστρο όμως δεν
θα βρίσκεται για πάντα στη θέση του. Δυστυχώς, ο κουβανικός σοσιαλισμός ήταν
και παραμένει προσωποκεντρικός.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-26103099803325032092013-05-28T00:04:00.000+03:002013-05-28T00:04:38.143+03:00Βιετκόνγκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Οι Βιετκόνγκ, το
πολιτικοστρατιωτικά αριστούργημα του Χο Τσι Μινχ, ήταν κάτι το μοναδικό στην
πιο απόλυτη κυριολεξία. Ποτέ στην ιστορία ένας ολόκληρος λαός, νέοι, γέροι,
γυναίκες, παιδιά, δεν σχημάτισαν έναν στρατό που να είναι σε θέση να μάχεται
ταυτόχρονα σε όλα τα μέτωπα, στις πόλεις σαν δολιοφθορείς, στα χωριά σαν «μη
συνεργάσιμοι με τον εχθρό», στα μέτωπα σαν τακτικός στρατός, πίσω από τα μέτωπα
σαν κομάντος. Όλοι πολεμούν με ελαφρά όπλα, με βαριά όπλα, με κανόνια, με
σφεντόνες, με κασμάδες. Τόσο μαζικό, τόσο ολοκληρωτικό πόλεμο δεν θα βρείτε ο’
ολόκληρη την ιστορία των πολέμιον όσο κι αν ψάξετε. Τελικά, ο Χο παρέα με τον
Γκιάπ θα πετύχσυν το ακατόρθωτο: ένας σχετικά μικρός λαός ηρώων θα νικήσει τις
Ηνωμένες Πολιτείες, την πιο ισχυρή στρατιωτικά και οικονομικά δύναμη στον
κόσμο. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Το 1965, δέκα χρόνια μετά την
άφιξη των Αμερικανών στο Βιετνάμ ως «ειρηνοποιών» ο Πόλεμος του Βιετνάμ
αμερικανοποιείται απροκάλυπτα. Τώρα οι αμερικανοί στρατιώτες αποβιβάζονται
κανονικότατα και χωρίς προσχήματα στην πατρίδα του Χο, που την αντιμετωπίζουν σαν
εχθρική χώρα. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Το 1974 το αμερικανικό
Κογκρέσο ψηφίζει την κατάργηση της στρατιωτικής βοήθειας προς το Νότιο Βιετνάμ
Έτσι ονόμασαν την αμερικανική εισβολή στο Βιετνάμ, στρατιωτική βοήθεια την
ονόμασαν. Ντρέπονται οι γερουσιαστές να πουν πως αυτό που στην πραγματικότητα
ψήφισαν ήταν η εγκατάλειψη της προσπάθειας να υποτάξουν το βιετναμέζικο λαό.
Σοφοί οι Γάλλοι. 'Εφυγαν ομολογώντας την ήττα τους προτού γελοιοποιηθούν
εντελώς όπως οι Αμερικανοί στο δικό τους, το πολύ πιο καταστροφικό Ντιεν Μπιεν
Φου. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Από τα 2 εκατομμύρια
Αμερικανών που πολέμησαν στο Βιετνάμ σκοτώθηκαν 58.000 και τραυματίστηκαν
σοβαρά 313.000, σύμφωνα με τα επίσημα αμερικανικά στοιχεία. Οι Βιετναμέζοι που
σκοτώθηκαν είναι ίσοι με τους Αμερικανούς που εισέβαλαν στη χώρα τους, 2 εκατομμύρια
επί πληθυσμού 60 εκατομμυρίων. Οι Αμερικανοί έριξαν στο Βιετνάμ 6,3 εκατομμύρια
τόνους βόμβες, τριπλάσιου συνολικού βάρους από τις βόμβες που έριξε η Γερμανία
και η Ιαπωνία μαζί στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πιο φονικός και πιο
βάρβαρος πόλεμος δεν έγινε ποτέ στην ιστορία. Τον θέλησαν και τον διεξήγαν οι
«πολιτισμένοι» Αμερικανοί Δηλαδή, ο καπιταλισμός, για να λέμε τα πράγματα με το
σωστό κοινωνικοοικονομικό τους όνομα. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Στις 30 Απριλίου 1975 οι
Βιετκόνγκ καταλαμβάνουν τη Σαϊγκόν, την πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ. Οι
τελευταίοι Αμερικανοί που έχουν απομείνει διαφεύγουν με ελικόπτερο από τ ψ
ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας. Ο «θείος Χο» δεν θα είναι εκεί για να δει
το «ναυαγοσωστικό» ελικόπτερο να απογειώνεται. Είχε πεθάνει 6 χρόνια νωρίτερα,
το 1969. Αιώνια του η μνήμη. Ήταν ένας σοφός Ασιάτης, ένας μεγάλος ηγέτης, ένας
σπουδαίος κομουνιστής, ένας άψογος επαναστάτης.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-71747257092803019262013-05-27T23:54:00.000+03:002013-05-27T23:54:14.000+03:00Το ιδεολόγημα του εθνικισμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Έτσι κι αλλιώς, τα
κομουνιστικής εμπνεύσεως και καθοδηγήσεως αντιφασιστικά αντάρτικα παντού στην
Ευρώπη είναι εθνικά απελευθερωτικά κινήματα. Νάτος πάλι ο εθνικισμός. Ο Λένιν
τον έβγαλε από την πόρτα και η ιστορία τον έβαλε απ’ το παράθυρο. Ο εθνικισμός
είναι ένα πανίσχυρο ιδεολόγημα που, αν και ανόητο καθεαυτό, πρέπει να το
οικειοποιηθούμε και να το εκμεταλλευτούμε αντιμετωπίζοντάς το σαν εργαλείο δουλειάς.
Κι αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα όλα τα κομουνιστικά κόμματα. Στρέφουν τον
εθνικισμό κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που επιβάλλει ο σημερινός
ιμπεριαλισμός. Κι έτσι, αριστεροί και μη φιλελεύθεροι δεξιοί μοιάζουν να
συμπλέουν, τουλάχιστον επ’ αυτού του θέματος. Κακό είναι; Ποιος είναι ο κύριος
εχθρός μας σήμερα, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ή ο συμπαθέστατος κυρ Γιάννης ο
μανάβης, που είχε πατέρα δωσίλογο και σήμερα ψηφίζει για λόγους συναισθηματικούς
και κάθε άλλο παρά ταξικούς άκρα Δεξιά;</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Διαβάστε, λοιπόν, Λένιν και
κάντε λίγη υπομονή μέχρι να αρχίσει ο Γ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και μέχρι τότε μην
παραλείψετε να βοηθήσετε λιγάκι την κατάσταση πετώντας κάπου κάπου καμιά
μπομπίτσα, έτσι για να μένει η μηχανή αναμμένη. Δεν χάλασε ο κόσμος αν κάποιοι αρχίσουν
λίγο νωρίτερα τον Γ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ίσα ίσα, θα μας βοηθήσουν να
προσαρμοστούμε καλύτερα. Και μη χαρακτηρίσει κανείς κυνισμό κάτι που δεν είναι
παρά απλή ελληνική λογική, παντελώς άσχετη με τα χριστιανικά ευχολόγια.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-17560562527040429232013-05-27T23:48:00.000+03:002013-05-27T23:48:09.911+03:00Η οικονομική χρησιμότητα του ρατσισμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Ο ρατσισμός είναι οικονομικά
χρήσιμος. Σου επιτρέπει να εκμεταλλεύεσαι τους «κατώτερους» χωρίς χριστιανικές
τύψεις και χωρίς τον κίνδυνο της απώλειας του παραδείσου, που είναι ο μόνιμος
εφιάλτης κάθε καλού χριστιανού, που μπορεί να σκοτώσει άνετα κάθε ζωντανό που
δεν έχει ψυχή, ας πούμε έναν λαγό, και κάθε άνθρωπο που δεν έχει καλής
ποιότητας ψυχή, ας πούμε έναν μαύρο.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-3789370522973026522013-05-27T23:43:00.001+03:002013-05-27T23:43:31.516+03:00Αντίθεση φύσης και κοινωνίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Στη φύση κυριαρχεί πράγματι ο
νόμος του ισχυρότερου. Αλλά η κοινωνία είναι ακριβώς το αντίθετο της φύσης. Η
κοινωνία επιβάλλει έναν έλεγχο, μια κοινωνικοποίηση του φυσικού, προκειμένου να
μην αλληλοσπαράσσονται οι άνθρωποι όπως τα ζώα στη ζούγκλα. Το «ζην κατά Νόμον»
των αρχαίων Ελλήνων σημαίνει να έχεις συνεχώς υπό έλεγχο τα ένστικτα και τις
επιθυμίες σου. Αν δυσκολεύεσαι, θα έρθει ο νομοθέτης διά του δικαστή και θα σε
επαναφέρει στην τάξη που επιβάλλει η λογική και όχι ο καταναγκασμός. (Το
ελληνικό δίκαιο, όπως και κάθε τι το ελληνικό, στηρίζεται αποκλειστικά στη
λογική, το πιο μεγάλο δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων).»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-33386263139961553962013-05-27T23:37:00.000+03:002013-05-27T23:37:20.858+03:00Αυτό που δεν θα αλλάξει ποτέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Ξέρουμε ήδη πως ο κομουνισμός
δεν είναι εφεύρεση του Μαρξ, αφού προϋπήρχε του μαρξισμού. Ξέρουμε, επίσης, πως
η ουτοπία θα γίνει ιδεώδες, το ιδεώδες όνειρο, το όνειρο θεωρία, η θεωρία
οδηγός δράσης, ο οδηγός δράσης κόμμα και το κόμμα σχολείο για επαναστάτες.
Τελικά οι επαναστάτες, ξεκινώντας από τη μακρινή Ουτοπία του Τόμας Μορ, θα
δημιουργήσουν κράτος. Κι έτσι, η αφετηριακή ουτοπία θα πάρει τώρα μια πολύ
συγκεκριμένη μορφή. Μέσα σ’ όλη αυτή τη μακρά διαδρομή, η θεωρία θα αράξει και
θα προσαρμοστεί στην πραγματικότητα κάμποσες φορές. Όμως αυτό που δεν θα
αλλάξει ποτέ είναι η επιθυμία για κοινωνική δικαιοσύνη. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Τούτη η επιθυμία περνάει σιγά
σιγά από το προσωπικό επίπεδο στο συλλογικό για να προκύψουν έτσι κόμματα
σοσιαλιστικά ή κομουνιστικά που εγγράφουν την απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη
στα εξώφυλλα των προγραμμάτων τους. Αυτό ακριβώς είναι που ξεχωρίζει ένα αριστερό
από ένα δεξιό κόμμα; η απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Που από ιδανικό κινούμενο στην
περιοχή του ευχολογίου γίνεται τώρα συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτική δράση,
που δυναμώνει συνεχώς και περισσότερο καθώς ο καπιταλισμός διά του
ιμπεριαλισμού διεθνοποιεί ολοένα και πιο πολύ τη δράση του, βάζοντας από τότε
τα θεμέλια αυτού που σήμερα ονομάζεται οικουμενοποίηση του κεφαλαίου. Οικουμενοποίηση
είναι το σεμνό όνομα του ιμπεριαλισμού. Η λέξη ιμπεριαλισμός δεν εκφέρεται εύκολα από
καπιταλιστικά χείλη διότι παραπέμπει στον αυτοκρατορισμό.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-24269864891077213932013-05-27T23:31:00.000+03:002013-05-27T23:40:34.040+03:00Πτωχός πλην τίμιος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
«Το «πτωχός πλην τίμιος» είναι αρχή χριστιανική, όχι
σοσιαλιστική. (Δεν καταλαβαίνω γιατί τα αφεντικά μπορούν και κλέβουν νομότυπα
την υπεραξία της δουλειάς μας και εμείς δεν μπορούμε να «απαλλοτριώσουμε» μέρος
των κλοπιμαίων διά της κλοπής. Το πρόβλημα με την κλοπή δεν είναι η κλοπή, αλλά
η αδυναμία των κλεπτών να ξεχωρίσουν τα πορτοφόλια των πλούσιων από τα
πορτοφόλια των φτωχών).»</div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-13108895361453192222013-04-13T00:20:00.001+03:002013-04-13T00:21:02.681+03:00Ταξική και κοινωνική συνείδηση / Ο "καινούριος άνθρωπος"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">«</span><span style="text-align: justify;">Η ταξική και η κοινωνική συνείδηση
δεν είναι πράγματα που τα αγοράζει κανείς απ’ τον μπακάλη. Είναι μια πολύ αργή
διαδικασία ωρίμανσης. Στο κόμμα αυτόν τον καιρό συνωθούνταν γνήσιοι και
κάλπικοι κομουνιστές, ιδεολόγοι και αριβίστες, έντιμοι και καθάρματα.</span><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Να εξηγούμαστε, πάντως, για να
μην τρομάξουν οι αστοί: όταν λέμε σταλινικός, εννοούμε τον κομουνιστή που
σκοτώνει κατά προτίμηση κομουνιστή. Συνεπώς, ας είναι ήσυχοι οι μη κομουνιστές.
Σε μια πιθανή υποτροπή του σταλινισμού στο απώτερο κομουνιστικό μέλλον θα κινδυνέψουν
λιγότερο απ’ τους κομουνιστές. Ο σταλινισμός ήταν κυρίως μια ενδοκομουνιστική
τραγωδία, με σαφέστατες κοινωνικές αιτιολογήσεις οφειλόμενες στις δύσκολες
συνθήκες και στην έλλειψη τόσο ταξικής όσο και κοινωνικής συνείδησης.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Ο «καινούργιος άνθρωπος» δεν
εμφανίστηκε στην πρώην Σοβιετική Ένωση μέχρι το τέλος της. Ο «καινούργιος
άνθρωπος» που έλεγαν πως εμφανίστηκε ήταν ο παλιός με καινούργια σκούφια. Οι
πραγματικοί κομουνιστές που ασφαλώς υπάρχουν και σήμερα στη Ρωσία και που πρέπει
να είναι πολύ περισσότεροι σε απόλυτους αριθμούς, απ’ ό,τι ήταν την εποχή του
Λένιν, έχουν να κάνουν πολλή δουλειά. Γιατί ο «καινούργιος άνθρωπος» δεν
βγαίνει έτοιμος απ’ την κοιλιά της μάνας του. Θέλω να πω πως, κι αν δεν υπήρχε
ο Στάλιν, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ο «νέος άνθρωπος» θα ευδοκιμούσε στην
πρώην Σοβιετική Ένωση. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Έχουμε κάνει τον Στάλιν
αποδιοπομπαίο τράγο για ανεπάρκειες πολύ πιο ουσιαστικές, που έχουν σχέση
κυρίως με τη δυσκαμψία της ανθρώπινης συνείδησης και την απελπιστικά αργή
διαφοροποίηση του εποικοδομήματος.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Η παράλληλη μελέτη του
φασισμού θέλει να δείξει ακριβώς αυτό πόσο εύκαμπτο και πόσο δύσχρηστο είναι το
εποικοδόμημα. Για το σοσιαλισμό τραβάς και φασισμός σού προκύπτει καθ’ οδόν.
Φασισμό στήνεις και κομουνισμός προκύπτει απ’ τα συντρίμμια του.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-10912913411543308172013-04-13T00:11:00.000+03:002013-04-13T00:11:07.189+03:00Μεταξάς και Χίτλερ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Ο φίλος των Γερμανών Ιωάννης Μεταξάς ξέρει πως ο Χίτλερ
είναι κατηγορηματικά αντίθετος στα σχέδια του Μουσολίνι για την κατάληψη της
Ελλάδας και κοιμάται ήσυχος. Και όταν τη νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940
τον ξυπνάει ένας Ιταλός, λέει «όχι». Αν τον ξυπνούσε ένας Γερμανός θα έλεγε
«ναι». Έλα, όμως, που ο Μουσολίνι, που ποτέ δεν αγάπησε στ’ αλήθεια τον Χίτλερ,
αποφασίζει να καταχτήσει την Ελλάδα χωρίς να ρωτήσει το αφεντικό. Ένας
νεορωμαίος Αυτοκράτορας δεν είναι δυνατό να έχει αφεντικά! Ο Ντούτσε δεν θέλησε
να χρησιμοποιήσει τον Φύρερ σαν υπομόχλιο για να κάνει τη δουλειά του στην
Ελλάδα Βέβαια, θα τον χρησιμοποιήσει λίγο μετά, αλλά αφού πρώτα την πατήσει
αγρίως στην Αλβανία από τους Έλληνες. Το «αλβανικό έπος», όμως, έχει και μια
ουρά κάθε άλλο παρά επική. Η κατάρρευση του μετώπου ευθύς μόλις οι Γερμανοί
σκάσουν μύτη στα σύνορα ανήκει στον ίδιο πόλεμο, τον ελληνοϊταλικό. Αλλά εμείς
κόψαμε την ουρά για να μην την κουνά ο σκύλος της ιστορίας και μας προδίδει
Εκτός από την ουρά κόψαμε και το δεδηλωμένο και πολλάκις εκφρασμένο,
ειλικρινέστατο φιλελληνισμό του αρχαιολάτρη Χίτλερ. ΤΙ να κάνουμε, κύριοι. Μπορούμε να διαλέξουμε
αυτόν που θα αγαπήσουμε, αλλά δεν μπορούμε να επιλέξουμε αυτόν που θα θέλαμε να
μας αγαπήσει. Και να μας σκοτώσει. Από αγάπη. Τόσα εγκλήματα αγάπης γίνονται και
να μην κάνει ένα κι ο Χίτλερ, έτσι για ποικιλία και για να μη λεν πως σκοτώνει
μόνο από μίσος; Απλά αισθηματικά ζητήματα, εμείς τα ανάγουμε σε εθνικά
προβλήματα και δεν λέμε στον κόσμο πως ο καταχτητής Χίτλερ θεωρούσε την Ελλάδα
προστατευόμενη και όχι καταχτημένη χώρα. Γι* αυτό ακριβώς δεν επεδίωξε την αιχμαλωσία
του ελληνικού στρατού, όπως κάλλιστα θα μπορούσε, και άφησε τους έλληνες
στρατιώτες να γυρίσουν με τα πόδια στα σπίτια τους.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν τον εμπόδισε να μας σφάξει και
να μας ρημάξει. Άλλο η αγάπη για τους αρχαίους Έλληνες και άλλο η απλή ικανότητα
να καταλαβαίνεις πως οι νέοι Έλληνες δεν είναι αρχαίοι. Αν ήταν, θα πολεμούσαν
ακόμα με δόρατα και ασπίδες και ο προσωπικός ηρωισμός θα είχε νόημα θέλεις να
γίνεις γνήσιος ήρωας ως γνήσιος Έλληνας; Αν πράγματι θέλεις και δεν το λες
απλώς για να νιώθεις καλύτερα έτσι φοβισμένος που είσαι, μην προτάσσεις το
στήθος σου στο τανκ. Αυτό μπορεί να το κάνει ο κάθε βλαμμένος. Πάρε μια ασπίδα
από έναν ΜΑΤατζή, το μόνο αρχαίο στρατιώτη που υπάρχει ακόμα στην πιάτσα, σταμάτησε μ’ αυτήν το τανκ και με το δόρυ βγάλε
το μάτι του εχθρού που οδηγεί τη μηχανή του θανάτου. Δεν θα τα καταφέρεις, βέβαια,
αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που θα γίνεις ήρωας οπωσδήποτε. Ίσως
μάλιστα σου στήσουν και ανδριάντα, αν βρεθεί κάποια πλατεία χωρίς ανδριάντα
μέσα.</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Οι λεγόμενοι δωσίλογοι πίστεψαν στο φιλελληνισμό του
Χίτλερ. Όμως οι άλλοι που πίστεψαν στο φιλελληνισμό των Άγγλων και μετά των
Αμερικανών, τι ήταν, δεν ήταν δωσίλογοι; </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Α, να μου χαθείτε, γαϊδούρια, που γράφετε την ιστορία
όπως σας βολεύει. Εμείς πιστέψαμε στο φιλελληνισμό των Ρώσων και την πατήσαμε
και εμείς. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι να γίνουν οι άλλοι φιλέλληνες αλλά να
γίνουν οι Έλληνες φιλαλήθεις, τουλάχιστον όσον αφορά την ιστορία. </div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Μια καλή άσκηση είναι η μελέτη του Θουκυδίδη. Πρέπει να
ασκηθούμε πολύ εμείς οι αριστεροί στην ενδομαρξιστική και ενδοκομουνιστική
αλήθεια. Επιτέλους, δεν σφαζόμασταν μεταξύ μας έτσι για πλάκα. Κακοί που πρέπει
να πεθάνουν για μόνο το λόγο πως είναι κακοί και καλοί που πρέπει να σκοτώσουν
τους κακούς για μόνο το λόγο πως είναι καλοί, υπάρχουν μόνο στα φιλμ γουέστερν.»
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από
το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-91246007448451590272013-04-12T23:57:00.002+03:002013-04-13T00:06:16.965+03:00Ο φασισμός είναι καπιταλισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
«Ό φασισμός εμφανίζεται σε χώρες όπου το αστικό κοινοβούλιο αδυνατεί
να δώσει άμεσες λύσεις στα τρέχοντα και επείγοντα προβλήματα της καπιταλιστικής
ανάπτυξης. Ο φασισμός δεν είναι βίτσιο κάποιου παρανοϊκού δικτάτορα, όπως
θέλουν να λεν οι αστοί για να συγκαλύψουν το αναμφισβήτητο γεγονός πως ο φασισμός είναι
καπιταλισμός, και μάλιστα στην πιο καθαρή του μορφή. </div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Ο φασισμός ήταν ιστορική
αναγκαιότητα για τον καπιταλισμό, που καταφεύγει σ’ αυτόν κάθε φορά που θα
στριμωχτεί πολύ, δηλαδή κάθε φορά που οι αντιθέσεις εντός της καπιταλιστικής
κοινωνίας οξύνονται τόσο, που ο εκσυγχρονισμός της καπιταλιστικής οικονομίας
δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με την καταφυγή στη φασιστική βία.</div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα, τόσο η φασιστική δικτατορία όσο και η δικτατορία του
προλεταριάτου καθίστανται εκ των πραγμάτων δυσεφάρμοστες. Και τούτο διότι η
αστική τάξη υποχρεώθηκε να κάνει πολλές παραχωρήσεις στην εργατική τάξη, χάρη
κυρίως στην ύπαρξη των κομουνιστικών κομμάτων, που αν μη τι άλλο σοβαρότερο,
τουλάχιστον λειτουργούν πάντα σαν λόμπι, σαν ομάδες πίεσης, αλλά και εξαιτίας
του φόβου της αναζωπύρωσης του μικροαστικού φασισμού, που η αστική τάξη δεν θα τον
προτιμούσε γιατί αναιρεί το φιλελευθερισμό. Απ’ την άλλη μεριά, η εργατική τάξη
χάνει ολοένα και περισσότερο τον παραδοσιακό της </div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
χαρακτήρα, έτσι που αυξάνονται ολοένα και περισσότερο οι
μάνατζερ, οι «χαρτογιακάδες», οι εργοδηγοί, οι διευθυντές, που όλοι μαζί συναποτελούν
το στρώμα των προνομιούχων ανάμεσα στους εργαζόμενους. Είναι απίστευτα δύσκολο
να πείσεις έναν υψηλόμισθο πως παραμένει εκμεταλλευόμενος, παρά τον υψηλό του
μισθό.»<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #333333; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα
από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-41301984808123139952013-04-09T13:03:00.000+03:002013-04-09T13:03:17.666+03:00Η αταξική κοινωνία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
«Η αταξική κοινωνία που
ονειρευόμαστε εμείς οι προσκολλημένοι στη λιγότερο ουτοπική ουτοπία ουτοπιστές
θα είναι κι αυτή διαλεκτική, δηλαδή θα εμπεριέχει όλες τις αρνητικές
καταστάσεις εκτός από τη βασική: την οικονομική ανισότητα. Όποιος
αντιλαμβάνεται την ισότητα σαν ισοπέδωση μάλλον
δεν καταλαβαίνει τίποτα από μαρξισμό.»</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-80262658264808120332013-04-09T12:57:00.000+03:002013-04-13T00:24:45.394+03:00Ο φασισμός ως νοοτροπία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
«Σήμερα, με τη διεθνοποίηση και την οικουμενοποίηση ο
εκσυγχρονισμός γίνεται συντονισμένα και μεθοδικά από διεθνή κέντρα, που ξέρουν καλύτερα
τα φασιστικά κόλπα και μπορούν να τα κάνουν να φαίνονται δημοκρατικά. Επί του
παρόντος ο φασισμός φαίνεται μάλλον ηττημένος επί πολιτικού επιπέδου. Οχι όμως
και επί κοινωνικού. Τα πράγματα μπορεί να τα ελέγχουν στο διεθνές επίπεδο οι
αστοί, στο εθνικό επίπεδο όμως συνεχίζουν να κυριαρχούν οι μικροαστοί.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
Και οι κομουνιστές; Αχ, οι κομουνιστές! Αυτοί έγιναν
είδος πολυτελείας εν πλήρει ανεπαρκεία. 'Οσοι επέζησαν του Μεγάλου Σεισμού μπήκαν
σε κατάσταση βαθιάς ψύξης για να αποψυχθούν εν καιρώ. θυμάστε το περίφημο
κομουνιστικό μικρόβιο; Πρόκειται για πάρα πολύ ευαίσθητο μικρόβιο. Εμείς οι
κομουνιστές για να μην το αφήσουμε αδέσποτο στη φθοροποιό δράση των
αντιβιοτικών του καπιταλισμού το πήραμε μαζί μας στην κατάσταση της βαθιάς
ψύξης όπου μπήκαμε κατ’ ανάγκην. Δεν το
φοβόμαστε αυτό το μολυσματικό μικρόβιο διότι ο μολυσμένος δεν φοβάται τη
μόλυνση.</div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
Το καταψυγμένο σήμερα κομουνιστικό μικρόβιο θα αποψυχθεί
αυτομάτως όταν ο αστισμός υποχρεωθεί να καταφύγει και πάλι στο φασισμό για να
τον σώσει όταν σωθούν οι διεθνείς δημοκρατικοί τρόποι σωτηρίας του διεθνούς
Κεφαλαίου, που αντικατέστησαν τους παραδοσιακούς σωτήρες του εθνικού κεφαλαίου.
Βέβαια, όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια, αλλά ο φασισμός δεν πεθαίνει μαζί με
τους ισοβίτες. Η αποσταλινοποίηση είναι δυνατή, η αποφασιστοποίηση είναι αδύνατη.
Διότι ο φασισμός είναι νοοτροπία, δεν είναι κοινωνικό σύστημα Το κοινωνικό
σύστημα στο οποίο ανήκει ο φασισμός λέγεται καπιταλισμός.»</div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
Απόσπασμα από
το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-69999150465414913862013-04-09T12:46:00.002+03:002013-05-27T12:55:24.644+03:00Φύση και πολιτισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
«Ο φασισμός είναι το
όργανο του Κεφαλαίου σκέτα. Μεγάλου, μεσαίου, μικρού, πολύ μικρού. Καπιταλισμός
δεν είναι μόνο το μεγάλο Κεφάλαιο. Ο καπιταλισμός είναι κοινωνικό σύστημα βασισμένο
σε ολόκληρο το Κεφάλαιο, μεγάλο, μεσαίο και μικρό.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
Ο Μουσολίνι μιλάει
συνέχεια για την «αμείλικτη λογική της πραγματικότητας» και ποτέ για τη λογική των
ιδεών και των πολιτικών προγραμμάτων. Πιστεύει στη «σιδηρά λογική της φύσης»,
στην «επικράτηση των ισχυρών πάνω στους ανίσχυρους», στο ρόλο του ηγέτη που
«δεν επιβάλλει αυθαίρετα την άποψή του αλλά επιβλέπει την εξέλιξη της δυναμικής
των πραγμάτων και φροντίζει να μην εκπέσει αυτή η δυναμική». Λόγια πάρα πολύ
σοβαρά και κυρίως πάρα πολύ φυσικά.<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
Κι εδώ ακριβώς παρεμβαίνει
ο μαρξισμός. Ο Ένγκελς θα πει πως ο πολιτισμός, συνεπώς και η πολιτική που
στοχεύει στη δημιουργία πολιτισμού, είναι ένας διαρκής αγώνας για την
καθυπόταξη της φύσης. Η κοινωνία είναι το αντίθετο της φύσης και ο
πολιτισμένος άνθρωπος είναι το αντίθετο του φυσικού ανθρώπου. Ο κατ’ εξοχήν
φυσικός άνθρωπος είναι ο ανθρωποφάγος. Που ξέρει καλά αυτό που γνωρίζουν όλοι
οι βιοχημικοί. Πως το πιο υγιεινό κρέας είναι το ανθρώπινο, που μεταβολίζεται
εύκολα και δεν επιβαρύνει τη λειτουργία της πέψης. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία
πως η ανθρωποφαγία είναι η πιο φυσικά υγιεινή διατροφή που θα μπορούσε να
υπάρξει Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία πως, καθώς ο πληθυσμός της γης αυξάνεται και
η αναλογούσα κατά κεφαλή ποσότητα τροφής μειώνεται, η ανθρωποφαγία θα γίνει
κάποτε της μόδας και στους πολιτισμένους. Γκαρσόν, ένα νεγράκι σούβλας,
παρακαλώ! Αν αφήσουμε τη φύση να κυριαρχήσει πάνω στην κοινωνία, ο φασισμός
γίνεται αναπόφευκτος. Το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» του Καστοριάδη δεν είναι
σύνθημα, είναι δίλημμα Ο φασισμός είναι η μοντέρνα εκδοχή της πολύ φυσικής
ανθρωποφαγίας. Δηλαδή, ένας καπιταλισμός σπαραχτικά ειλικρινής. <o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
Σοσιαλισμός σημαίνει
«κοινωνισμός». Και η κοινωνία υπάρχει για να προστατεύονται οι αδύνατοι και όχι
για να κυριαρχούν οι δυνατοί. Οι δυνατοί μπορούν να παν στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
και να ζήσουν εκεί παρέα με τα δυνατά λιοντάρια Αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο
πως τα δυνατά λιοντάρια θα αναγνωρίσουν σαν εξίσου δυνατά ζώα τους δυνατούς
φασίστες και θα τους εξαιρέσουν από το μενού. Οπότε οι δυνατοί φασίστες θα
επιστρέψουν στην κοινωνία των ανθρώπων φέρνοντας και μια λεοντή για να
θυμούνται τη μάταιη απόπειρα να γίνουν λιοντάρια Οι φασίστες είναι κοριοί που,
ωστόσο, μπορούν να σε φαν ζωντανό αν πέσουν πάνω σου μιλιούνια Γλίτωσα από τα
λιοντάρια <o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
και με φάγαν οι κοριοί,
λέει ο μέγας είρων Μπέρτολντ Μπρεχτ. Είναι ένας θάνατος εντελώς γελοίος. <o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
Βέβαια, υπάρχει
βαρβαρότητα και στο σταλινισμό αλλά αυτή προέκυψε εκ των υστέρων δεν ήταν εκ
των προτέρων γραμμένη στο πρόγραμμά του, όπως στο φασισμό.»<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-60834954757986232502013-04-09T12:30:00.001+03:002013-04-09T12:58:32.031+03:00Στάλιν και Νίτσε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13pt;">«Ο Στάλιν δεν είναι,
βέβαια, επίγονος του Μουσολίνι ή του Χίτλερ. Όχι μόνο γιατί είναι παλιότερος,
αλλά και διότι ο κομουνισμός, ακόμα και στη σταλινική του εκδοχή, είναι το
ακριβώς αντίθετο του φασισμού. Η κοινή στον φασισμό και το σταλινισμό
αυταρχικότητα δεν πρέπει να μας μπερδεύει. </span><span style="font-size: 17px;">Άλλωστε</span><span style="font-size: 13pt;"> η αυταρχικότητα μπορεί να
πάρει πολλές μορφές, ακόμα και δημοκρατικές κατ’ επίφαση.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Αν ο Στάλιν δεν είναι
επίγονος, ο σύγχρονος του Μαρξ, Φρίντριχ Νίτσε (1844 - 1900), σε καμιά περίπτωση
δεν θα μπορούσε να είναι πρόδρομος του φασισμού ή του ναζισμού. Τα πράγματα εδώ
δεν τα μπέρδεψαν οι αστοί για λόγους σκοπιμότητας, όπως στην προηγούμενη περίπτωση,
τα μπέρδεψε η γελοία αδερφή του Νίτσε, που ήταν ναζίστρια και που επεδίωκε με
κάθε τρόπο και μέσο να χρίσει τον πεθαμένο αδερφό της πρόδρομο του ναζισμού.
Πράγμα που, βέβαια, ο Γκέμπελς θα το εκμεταλλευτεί δεόντως. Ευτυχώς που ο
μαρξιστής Χάινριχ Μαν, αδερφός του Τόμας Μαν, θα αποκαταστήσει έγκαιρα τον
Νίτσε. <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Αλλά οι αποκαταστάσεις
μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953 ήταν τόσο πολλές, που δεν θα περισσέψει
χρόνος να ασχοληθούμε. Ο Νίτσε χτύπησε ανελέητα το γερμανικό εθνικισμό όπως και
κάθε εθνικισμό ή άλλο αγελαίο μόρφωμα Κανείς δεν μίσησε περισσότερο από τον
Νίτσε τόσο την ανθρώπινη αγέλη όσο και το Κράτος. Κανείς δεν επιθύμησε τόσο
πολύ την αυτοθεοποίηση του ανθρώπου. Όμως, το «γίνε θεός του εαυτού σου» του
Νίτσε δεν σημαίνει γίνε παντοδύναμος σαν το θεό σημαίνει στηρίξου στον εαυτό
σου, πάτησε καλά στα ποδάρια σου, όπως ο Ζαρατούστρα, και άσε στην άκρη το
θεϊκό μπαστούνι. Απ’ αυτή την άποψη ο άθεος Νίτσε, όπως και ο θεϊστής Ντοστογιέφσκι,
είναι πρόδρομος του φιλοσοφικού υπαρξισμού και όχι, βέβαια, του ναζισμού.
Αλλωστε, αυτή η πάρα πολύ μεγάλη μορφή της σύγχρονης σκέψης δεν ήταν καν
«γνήσιος» Γερμανός. Ήταν Σλάβος κατά την καταγωγή. Πολωνός συγκεκριμένα. Ο
Νίτσε δεν έκρυψε ποτέ το φιλοσημιτισμό του. Κι ωστόσο βαφτίστηκε εχθρός των
Εβραίων. Ο Νίτσε ήταν φιλόσοφος, δεν ήταν κοινωνιολόγος. Και σαν φιλόσοφος δεν
θα ήταν δυνατό να κρίνει συγκεκριμένες μορφές κοινωνικότητας ή κοινωνικής
οργάνωσης. Αλλωστε έκρινε, για την ακρίβεια κατακεραύνωσε, μόνο τον αγελαίο ανθρωπο.
Κυρίως τον κατ’ εξοχήν αγελαίο άνθρωπο, το φασίστα, όπως θα μπορούσαμε να πούμε
αν ο όρος ήταν γνωστός στην εποχή του. Ο περίφημος <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">«υπεράνθρωπος» του Νίτσε
δεν έχει καμιά σχέση με το Σούπερμαν, όπως θα θελήσει να εμφανίσει το πράγμα ο
Γκέμπελς. Ο υπεράνθρωπος του Νίτσε παίρνει τη δύναμή του μόνο από το πνεύμα και
το ήθος του, ποτέ από τους μύες. Αν ο Νίτσε επετέθη με τόση σφοδρότητα κατά του
χριστιανισμού ήταν γιατί ο χριστιανισμός, μια θρησκεία για δούλους όπως λέει,
αποθεώνει την πνευματική οκνηρία μ’ εκείνο το ανεκδιήγητο «μακάριοι οι πτωχοί
τω πνεύματι». Και διότι κάνει τον κάθε ελλειμματικό να νιώθει σπουδαίος για
μόνο το λόγο πως έχει το θεό μαζί του.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Εκτός από τον Ζαρατούστρα
(Ζωροάστρη) στο Τάδε έφη Ζαρατούστρα (προτιμήστε την κλασική μετάφραση του
Νίκου Καζαντζάκη), δύο τυπικούς νιτσεΐκούς υπεράνθρωπους μπορείτε να βρείτε και
στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη, του απ’ αριθμόν δύο μετά τον Νίτσε στο διεθνή
νιτσεΐσμό. Είναι ο Αλέξης Ζορμπάς και ο Καπετάν Μιχάλης. Ο Γιάννης Γουδέλης, ο
εκδότης των έργων του Νίκου Καζαντζάκη στη δύσκολη περίοδο του διωγμού του από
τα ελληνοχριστιανίζσντα φασιστοειδή, που ποτέ δεν θα λείψουν απ’ αυτόν τον
κατάφορτο με ιστορία τόπο, βία είχε να σας πει πολλά, αν ζσύσε, για την
ακατανόητη συμπεριφορά του Σπύρου Μελά και των άλλων «πατριωτών», που έκαναν ό,τι
μπορούσαν για να μην πάρα το βραβείο Νόμπελ ο μεγαλύτερος νεοέλληνας
πεζογράφος, για μόνο το λόγο πως ήταν νιτσεΐστής, όχι μαρξιστής. Ο καπετάν
Μιχάλης, όπως και ο καπετάν Αρης, βγαίνουν <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">έξω από τα όρια του
ελληνοχριστιανισμού, άρα δεν είναι «γνήσιοι» Έλληνες. Στην πυρά, λοιπόν, και τα
βιβλία, και ο συγγραφέας τους. Ο Νίτσε ήταν λίγο νεώτερος από τον Μαρξ. Και οι
δύο, ο καθένας απ’ τη σκοπιά του επεχείρησαν, τον ίδιο καιρό, να ανιχνεύσουν τη
δυνατότητα ύπαρξης ενός «νέου ανθρώπου» σε συνθήκες αστικού και κυρίως
μικροαστικού ανθρωπακισμού. Όμως, ο ανθρωπάκος, ο βολεψιματίας, ο αριβίστας,
όχι μόνο δεν θα εξαφανιστούν στη Σοβιετική Ένωση αλλά θα πολλαπλασιάζσνται
ταχύτατα σε συνθήκες υπαρκτού σοσιαλισμού.»<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-53341559221250783172013-04-08T23:43:00.003+03:002013-04-09T12:58:37.734+03:00Φασισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">«Να πιστεύεις, να υπακούς,
να πολεμάς. Αυτό ήταν το σταθερό και μονότονα επαναλαμβανόμενο σύνθημα του
Μουσολίνι, ο οποίος απαγόρευσε τη χρήση του πολύ γνωστού συνθήματος της Γαλλικής
Επανάστασης Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Ο φασισμός είχε και έχει πάντα σαν
«ηθικά» πρότυπα για την αγωγή του πολίτη την αγάπη για την πατρίδα, την
αφοσίωση στο καθήκον και την πειθαρχία. Το τέλειο μοντέλο του σωστού κράτους
για το φασίστα είναι η πόληκράτος της αρχαίας Σπάρτης.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Ο φασισμός, στην αρχή του,
δεν ήταν δόγμα, ήταν πρόγραμμα δράσης για την κατάχτηση της εξουσίας. Ο
φασισμός δεν αναγνωρίζει κανένα ηθικό κίνητρο στην ιστορία και όλα τα εξαρτά
από τη θέληση για δύναμη των αδυνάτων, που γίνονται δυνατοί με την ένωσή τους.
Ένας βλάκας μπορεί να σε βασανίσει μόνο όταν συζητάς μαζί του από ανάγκη και χωρίς
τη θέλησή σου. Πολλοί βλάκες ενωμένοι μπορούν να διαλύσουν τα πάντα με την ενωμένη,
αγελαία και ζωώδη βούλησή τους. Είναι τεράστια η δύναμη της μάζας, που δεν
αποτελείται κατά πλειοψηφία από ευφυείς.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Αυτό εκμεταλλεύτηκε και ο
Μουσολίνι και ο Χίτλερ. Ο Μουσολίνι απεχθανόταν τον ορθολογισμό και τόνιζε
συνέχεια την αξία και τη σημασία των ενστίκτων και του ακτιβισμού, της δράσης για
τη δράση. Ο πόλεμος για τον Μουσολίνι ήταν κάτι σαν γυμναστική που κρατά τις
μάζες σε φόρμα. Όταν δεν γίνεται πόλεμος πρέπει να γίνονται μαζικές λαϊκές
παρελάσεις, που μοιάζουν με ασκήσεις ακρίβειας ενός καλά γυμνασμένου στρατού. Ο
Χίτλερ θα επιστρατεύσει διάσημους σκηνοθέτες για να στήνουν παρελάσεις σε μορφή
υπερθεάματος, όπου η κοινωνία των μυρμηγκιών επιδεικνύει τις τεράστιες εντομολογικές
της δυνατότητες.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Οι φασίστες πιστεύουν
φανατικά στην αξία και τη σημασία κάθε είδους ανισότητας, φυσικής, οικονομικής,
κοινωνικής. Ο φασισμός είναι <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">μια φυσική, μια ζωώδης
κατάσταση. Ο φασισμός είναι κοινωνικός δαρβινισμός, όπου ο Καιάδας λειτουργεί
ακατάπαυστα. Ο φασισμός είναι <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">το αντίθετο του
ανθρωπισμού. Και δεν έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις με το χριστιανισμό ή όποια
άλλη θρησκεία. Ο καλός φασίστας δεν επικαλείται το θεό στις δύσκολες στιγμές
του αλλά τον Αρχηγό ή το «πνεύμα της φυλής», όπως αυτό αντικειμενοποιείτε στα
διάφορα λάβαρα και σύμβολα, που λειτουργούν άλλοτε σαν φετίχ και άλλοτε σαν
τοτέμ.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-77464627775820389522013-04-08T23:35:00.002+03:002013-04-13T00:22:20.184+03:00Volkswagen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">«Ο τελευταίος, μάλιστα,
έφκιαξε για το λαό ένα πολύ φτηνό αυτοκίνητο, που υπάρχει ακόμα στους δρόμους
όλου του κόσμου, ίσως για να μας θυμίζει πως ο ναζισμός κυκλοφορεί πάντα Το
Φολκσβάγκεν, που στα γερμανικά σημαίνει λαϊκό όχημα, ήταν δική του ιδέα. Ποιος
ηγέτης τον καιρό του Χίτλερ θα μπορούσε να λανσάρει το σλόγκαν «ένα αυτοκίνητο
για τον καθένα»; Αν στ’ αλήθεια πιστεύεις κι εσύ πως το σύνθημα «ένα αυτοκίνητο
για τον καθένα» είναι πιο σημαντικό και πιο φιλολαϊκό απ’ το «καλές δημόσιες
συγκοινωνίες για όλους», ψάξου και ίσως ανακαλύψεις μέσα σου, ο μη γένοιτο,
έναν αγέννητο ακόμα φασίστα.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Πνίξ’ τον πριν γεννηθεί
γιατί μετά θα δυσκολευτείς πολύ. Κυρίως όταν δέρνεις τη γυναίκα σου, όταν
ταλαιπωρείς τα παιδιά σου, όταν χαίρεσαι να εξουσιάζεις τους υφισταμένους σου, όταν
είσαι δημόσιος υπάλληλος και βασανίζεις αυτούς που θα έπρεπε να εξυπηρετείς·
όταν, δηλαδή, έχεις τις αναγκαίες ηθικές, κοινωνικές και ψυχολογικές
προϋποθέσεις για να είσαι ένας γελοίος φασιστάκος της γελοιωδέστερης μορφής,
αυτής που ο Μιχαήλ Ρομ θα ονομάσει «καθημερινό [ή υφέρποντα] φασισμό».
Πρόκειται για έναν άτυπο φασισμό, που παράγει φασιστοειδή αδιάκοπα και σε
καθημερινή βάση. Ένας φασίστας δημαγωγός να εμφανιστεί ξαφνικά, και το
φασιστοειδές θα γίνει αυτομάτως κανονικότατος φασίστας. Ο καθημερινός φασισμός μετατρέπεται
εύκολα σε κοινωνικό κίνημα και σε κόμμα, αν ο φασίστας ηγέτης είναι σε θέση να
εκμεταλλευτεί επιδέξια τη φασίζσυσα, αυταρχική, μικροαστική νοοτροπία της
καθημερινής ζωής.»<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-87786842158504648622013-04-08T23:29:00.000+03:002013-04-09T12:58:47.774+03:00Σωβινισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">«Δεν κουμαντάρει κανείς
εύκολα τις πάρα πολλές εθνότητες που συναποτελούσαν τη Σοβιετική Ένωση, όπως
άλλωστε έδειξε και το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στη διάρκεια της «βασιλείας»
του Γκορμπατσόφ στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όπου παρά τη συνεχώς και ειλικρινώς
διακηρυσσόμενη ευγνωμοσύνη των Αρμενίων για τη βοήθεια που τους πρόσφερε το νέο
καθεστώς το 1917 ώστε να ξεφύγουν απ’ το λεπίδι των Τούρκων, έρχονται τώρα και
ζητούν την ενσωμάτωση στην ενσωματωμένη στην ΕΣΣΔ Αρμενία μιας ενσωματωμένης
στην ΕΣΣΔ περιοχής του ενσωματωμένου στην ΕΣΣΔ Αζερμπαϊτζάν! Οι σοβινιστές,
λοιπόν, παραμένουν ηλίθιοι και υπό σοσιαλιστικό καθεστώς.»<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-23603322358736734812013-04-08T23:18:00.002+03:002013-04-13T00:21:24.495+03:00Γραφειοκρατία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">"Πώς και γιατί συνέβη αυτό
το κακό με τη σοβιετική γραφειοκρατία, όταν μάλιστα όλοι τη φοβούνταν και στην
αρχή όλοι επιθυμούσαν να μην εμφανιστεί αυτό το σκιάχτρο; Πώς γίνεται ένας
ειλικρινής και τίμιος κομουνιστής να μεταβάλλεται ξαφνικά σε αισχρό γραφειοκράτη;
Ας ακούσουμε και πάλι τον Τρότσκι. Νομίζω ότι λέει την τελευταία λέξη επί του
θέματος: «Όταν λιγόστεψε η ένταση και οι νομάδες της επανάστασης καθηλώθηκαν
στις θέσεις τους, ξυπνούσαν τότε μέσα τους, ζωντάνευαν και αναπτύσσονταν όλα τα
χαρακτηριστικά της ψυχολογίας του μέσου ανθρώπου, συμπάθειες και επιθυμίες <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">υπαλλήλων ικανοποιημένων
απ’ τον εαυτό τους (...) Αρχισαν επισκέψεις ανάμεσα στους ηγετικούς κύκλους,
τακτικές εμφανίσεις στα μπαλέτα, συντροφικά γλέντια με πιοτό, όπου έπαιρνε κι
έδινε το κουτσομπολιό, όλα αυτά που εμένα δεν μ’ ενθουσίαζαν καθόλου». (Από το βιβλίο
του Η ζωή μου).<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Έχουμε εδώ μια τέλεια
περιγραφή της προΐούσας γραφειοκρατικοποίησης ενός πρώην επαναστάτη, που έκανε
την επανάσταση και ησύχασε. Και καλά αυτός. Αμ, οι άλλοι, οι κηφήνες που δεν
έκαναν καμιά επανάσταση; Εννοώ τους γραφειοκράτες των δυτικών κομουνιστικών κομμάτων,
κυρίως αυτών που δεν πέρασαν τις δυσκολίες που πέρασε το <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">δικό μας ΚΚΕ μ’ εκείνους
τους εκπληκτικούς αγώνες του. Αμ, οι παράλλοι, οι δεύτερης και τρίτης γενιάς
γραφειοκράτες, που δεν τους γνώρισε ο Τρότσκι, όμως τους ξέρουμε καλά εμείς; ΤΙ
οικτρά ανθρωπάκια, μα το θείο Κάρολο!<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Όλοι αυτοί κάποτε βρέθηκαν
λίγο ώς πολύ τυχαία κοντά στα γραφεία του ΚΚ, μπήκαν μέσα και την άραξαν για να
παριστάνουν ισοβίως τους κομματικούς παράγοντες και τα στελέχη — τρομάρα τους για
στελέχη, δηλαδή — έναντι μιας ισχνής αντιμισθίας, που συχνά <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">αντισταθμίζεται από μια
γονική κομματική παροχή και το πράγμα έτσι γίνεται ακόμα πιο ευχάριστο. Ω, της
γραφειοκρατικής συμφοράς! θείε Κάρολε, πώς καταντήσαμε έτσι; Να τοποθετούνται
οι γραφειοκράτες στο απυρόβλητο και από κει να μας πυροβολούν με τη μωρία τους
και την αγραμματοσύνη τους. θείε Βλαδίμηρε, δώσ’ τους πρώτα μια φάπα και στη
συνέχεια πες τους πως έχουν τόση σχέση με τον κομουνισμό όση κι ο φάντης με το
ρετσινόλαδο. Όχι, πάντως, με το ρετσινόλαδο του Μανιαδάκη, γιατί αυτό είχε
όντως σχέση με τον κομουνισμό, εδώ σε μας: το έδινε το πρωτοπαλίκαρο του Μεταξά
στους κομουνιστές για να αποκαθαρθούν στα γρήγορα απ’ όλα τα σκατά που είχαν
μέσα τους, βαθιά μέσα τους, μέχρι τη βρώμικη ψυχή τους.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Λοιπόν, η σοβιετική
γραφειοκρατία ήταν φαινόμενο αναπόφευκτο; Ναι, ήταν. Το λέω εν πλήρει συνειδήσει
και απελπισία Σε κάθε ανώριμη κοινωνία, όπου ο «νέος άνθρωπος» είναι το
ζητούμενο και όχι το υπάρχον, η γραφειοκρατία είναι αναπόφευκτη. Η
γραφειοκρατία σ’ όλες τις μορφές της θα εξαλειφθεί μόνο στην αταξική κοινωνία.
Μέχρι τότε, κουράγιο. Και μη χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο όταν απέφτετε
πάνω σε γραφειοκράτη. Χτυπήστε το καλύτερα πάνω του. Το ίδιο κάνει."<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του
μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-42642739226439575872013-03-30T23:06:00.002+02:002013-04-09T13:08:27.508+03:00Η "προφητεία" του Τρότσκι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13pt;">«Γράφει ο Τρότσκι στο
σημαδιακό και θα λέγαμε προφητικό έργο του 7α πολιτικά μας καθήκοντα,γραμμένο
το 1904 στη Γενεύη: «Οι μέθοδοι του Λένιν οδηγούν πρώταστην αντικατάσταση του
κόμματος από την κομματική οργάνωση, στη συνέχεια στην αντικατάσταση της κομματικής
οργάνωσης από την Κεντρική Επιτροπή και τέλος στην αντικατάσταση της Κεντρικής
Επιτροπής από τον ένα και μοναδικό, το δικτάτορα». Τα παραπάνω λόγια, που
ακούγονται σαν προφητεία, γράφτηκαν πάρα πολύ έγκαιρα για το κατοπινό σοβιετικό
καθεστώς, το 1904. Τα πράγματα θα εξελιχτούν ακριβώς όπως τα πρόβλεψε ο Τρότσκι.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Όμως, αμέσως μετά την
Οκτωβριανή Επανάσταση ο Τρότσκι αλλάζει απόψεις και συμφιλιώνεται οριστικά
πλέον με τον Λένιν. Τώρα πιστεύει στο «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό», όπως τον
καταλαβαίνει ο Λένιν, σαν ένα κράμα αυταρχικότητας που ντρέπεται να πει το
όνομά της και δημοκρατίας που στραβοπατάει φορώντας τα στενά παπούτσια του
συγκεντρωτισμού. (Η γνήσια δημοκρατία τείνει σταθερά στην αποκέντρωση).»<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από
το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-84028951860841398162013-03-30T22:57:00.000+02:002013-04-13T00:34:25.612+03:00Δεν φταίνε οι Εβραίοι, αλλά το μεγάλο κεφάλαιο!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13pt;">«Ποτέ κανείς δεν θα καταφέρει
να πείσει τον αποβλακωμένο μικροαστό πως για τα δεινά του δεν φταίει η ράτσα
των Εβραίων, αλλά το μεγάλο Κεφάλαιο, που είναι κατά κύριο λόγο εβραϊκό. Ο
Εβραίος Μαρξ, που θα κατηγορηθεί από άλλης τάξεως ηλιθίους για αντισημιτισμό
είναι σαφέστατος επ’ αυτού στο Εβραϊκό
ζήτημα. Οι Εβραίοι έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στην εδραίωση του καπιταλισμού σαν
τραπεζίτες. 'Επαιξαν όμως εξίσου ουσιαστικό ρόλο και στη</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">δημιουργία του μαρξισμού
και την εδραίωση του κομουνισμού. Οι ζηλόφθονες και οι φοβισμένοι μικροαστοί,
οι φασίστες και οι φασίζοντες, όταν επιτίθενται κατά των Εβραίων επιτίθενται
ταυτόχρονα τόσο κατά των φανερών εχθρών, των κομουνιστών, όσο και κατά των
κρυφών, των μεγαλοαστών, που τους φράσσουν το δρόμο της «κοινωνικής ανόδου». Ο
αντισημιτισμός στη φιλόξενη και ανεκτική Γαλλία δεν ήταν ποτέ ισχυρός έξω από
τα όρια της μικροαστικής άκρας Δεξιάς. 'Ομως, στη διάρκεια του Μετώπου θα
φουντώσει ξαφνικά και θα γενικευτεί. Κάποιοι θα ανακατώσουν τη χόβολη και η
φωτιά που θα ανάψει θα κάψει πολλούς.»<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από
το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-64505096861670067462013-03-30T22:50:00.001+02:002013-04-09T13:08:21.386+03:00Προσοχή στον σοσιαλίζοντα εθνικισμό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13pt;">«Η πιο μεγάλη
αντιεθνικίστρια σ’ ολόκληρη την ιστορία του αντιεθνικισμού είναι αναμφισβήτητα
η πολιτογραφημενη Γερμανίδα, Πολωνοεβραία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Αλλά η θρυλική
Ρόζα είναι νεκρή από το 1919. Από τη χρονιά αυτή και μετά στη Γερμανία δεν
υπάρχει κανένα σοβαρό εμπόδιο για να ανακόψει την ορμή του γερμανικού
εθνικισμού. Πρώτα ο ολίγον εθνικιστής Έμπερτ, μετά ο πολύ εθνικιστής Χίντεμπουργκ,
μετά ο υπερεθνικιστής Χίτλερ και η Γερμανία θα καταποντιστεί στον εθνικισμό
της, που μάταια προσπαθεί να τον ανακόψει ο Τόμας Μαν. Στο Μαγικό βουνό μάταια ο μεγάλος πεζογράφος
κρούει απεγνωσμένα τον κώδωνα του κινδύνου. Η φυματίωση του εθνικισμού θα
προσβάλει και θα καταστρέψει έναν ολόκληρο λαό, ένα μεγάλο λαό. Προσοχή,
λοιπόν, ακόμα και στον ολίγο, το σοσιαλίζοντα εθνικισμό. Ο ολίγος εθνικισμός
κατά κανόνα ενεργεί όπως ο αρχικός πυρήνας της χιονοστιβάδας μέσα σε μια
ελλειμματική συνείδηση, η οποία χρειάζεται προγονικά υποστυλώματα προκειμένου
να νιώθει καλά ο χάλιας φορέας ενός ετοιμόρροπου ψυχισμού. Ο εθνικισμός, πέρα
και πάνω από τις ποικίλες πολιτικές εφαρμογές του είναι ύπουλη ψυχική νόσος, θα
πει ο Βίλχελμ Ράιχ.»</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από
το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-50716928361975055882013-03-30T22:45:00.001+02:002013-04-13T00:31:57.660+03:00Εθνικισμός: το τελευταίο καταφύγιο των ηλιθίων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13pt;">«Ο Αιζαακ Μπερλίν (Καρλ
Μαρξ) λέει πως τόσο ο Μαρξ όσο και ο Ένγκελς πίστευαν πως ο εθνικισμός, μαζί με
τη θρησκεία και το μιλιταρισμό, είναι ισάριθμοι αναχρονισμοί και συγχρόνως
υποπροϊόντα και προπύργια της καπιταλιστικής τάξης, ανορθολογικές, αντεπαναστατικές
δυνάμεις οι οποίες με την εξέλιξη των οικονομικών θεμελίων τους θα</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">εξαφανιστούν αυτομάτως.
Δεν εξαφανίστηκαν. Ο ανορθολογισμός θα αποδειχτεί ισχυρότερος του ορθολογισμού,
φαινόμενο κάθε άλλο παρά σπάνιο στην ιστορία. Άλλωστε, πάρα πολλά επαναστατικά
και απελευθερωτικά κινήματα χρησιμοποίησαν τον εξόφθαλμα παράλογο εθνικισμό για
να πετύχουν λογικότατα πράγματα Ο εθνικισμός, εκτός από ιδεολόγημα είναι και
εργαλείο δουλειάς. Το παν εδώ θα εξαρτηθεί σε ποιου τα χέρια βρίσκεται αυτό το
εργαλείο. Ο Στάλιν στην αρχή, όταν ήταν επίτροπος Εθνοτήτων, επεχείρησε αλλά
δεν μπόρεσε να κάμψει τον εθνικισμό, το τελευταίο καταφύγιο των ηλιθίων, όπως
θα πει ο Γκαλμπρέηθ, μια ερζάτς θρησκεία που ταλανίζει αδιάκοπα τον κόσμο από
την εποχή του Διαφωτισμού, που τον εφεύρε. Όμως, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου
Πολέμου ο Στάλιν θα αλλάξει τακτική και θα χρησιμοποιήσει πολιτικά το ρωσικό
εθνικισμό με έναν άκρως εντυπωσιακό τρόπο και με πολύ μεγάλη επιτυχία<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Η
φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας) συνιστά να χρησιμοποιούμε έξυπνα το ούτως ή
άλλως αναπόφευκτο φαντασιακό. Οι κοινωνίες για να αυτοθεμισθούν και να
αυτοοργανωθούν χρησιμοποιούν περισσότερο τη φαντασία, άρα και το παράλογο, παρά
τη λογική. Όμως, αυτό ακριβώς έκανε και ο Στάλιν: χρησιμοποίησε περισσότερο τη
φαντασία, άρα και το παράλογο, παρά τη λογική. Η λογική δεν βολεύει, ο
παραλογισμός δεν βολεύει, τι βολεύει, λοιπόν. Ίσως μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο, όπως στην
αρχαία Ελλάδα (Βλέπε επί του θέματος και το ιδιοφυές έργο του Ντοτς Οι Έλληνες και
το παράλογό).<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως
ο Διαφωτισμός, που δημιούργησε τον εθνικισμό στη σύγχρονή του εκδοχή, παρά την
αναμφισβήτητη αξία του και τον τεράστιο ιστορικό του ρόλο, είναι δημιούργημα
του «φωτισμένου» στρώματος της αστικής τάξης, που ασφυκτιούσε υπό φεουδαρχικό υπερεθνικό
ή πολυεθνικό καθεστώς. Ο εθνικισμός ήταν ο τρόπος που βρήκαν οι διαφωτιστές να
προσβάλουν τη φεουδαρχία και τις Αυτοκρατορίες. Ο εθνικισμός, λοιπόν, είναι
αυτός που δημιούργησε τα εθνικά κράτη. Κάθε πολυεθνικός συνασπισμός, είτε
παραπέμπει σε μια άτυπη αυτοκρατορία είτε όχι, είναι εξ ορισμού
αντιεθνικιστικός. Ο διεθνισμός δεν είναι εξ ορισμού προοδευτικός. Το παν εδώ θα
εξαρτηθεί από το είδος και τους σκοπούς των πολυεθνικών σχημάτων. Σε συνθήκες
ανάπτυξης και επέκτασης των πολυεθνικών, σαφώς και δεν είμαστε διεθνιστές με
την έννοια που θα ήθελε το μεγάλο Κεφάλαιο και οι κονδυλοφόροι του. <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Διεθνιστικός και
αντιεθνικιστικός είναι και ο εξ ορισμού οικουμενικός χριστιανισμός. Κι αυτό σημαίνει
πως ο διεθνισμός δεν είναι προοδευτικός πάντα και σ’ όλες τις περιπτώσεις. Όπως
δεν είναι πάντα και σ’ όλες τις περιπτώσεις αντιδραστικός ο εθνικισμός. Ο Μαρξ
και ο <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">Ένγκελς τάσσονται ρητά και
κατηγορηματικά κατά του εθνικισμού διότι έχουν στο νου τους, σαν ιστορική
προοπτική, το παγκόσμιο αταξικό κράτος. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν μπαίνει
θέμα εθνικισμού διότι δεν μπαίνει θέμα εθνικού κράτους. Ο εθνικισμός μ’ άλλα
λόγια, όταν δεν είναι ένα βλακώδες ιδεολόγημα κατάλληλο περισσότερο για φασίστες
παρά για σοβαρούς ανθρώπους, είναι ένα εύχρηστο εργαλείο για πολιτική δουλειά,
που πρέπει να μάθουμε να το χρησιμοποιούμε επιδέξια κατά τις περιστάσεις και
κατά τους προγραμματισμούς μας.Η εμφάνιση ενός αριστερού εθνικισμού τα
τελευταία χρόνια έχει <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt;">άμεση σχέση με τον
ιμπεριαλισμό και την ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιριών και των πολυεθνικών
οργανωτικών, διοικητικών και οικονομικών σχημάτων. Τα αριστερά κόμματα
υποχρεώθηκαν εκ των πραγμάτων να ενδοστραφούν και να γίνουν και αυτά λιγάκι
εθνικιστικά. Δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί σε τίποτα και για τίποτα.»<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από
το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3269455264765907333.post-81880519573253797922013-03-30T22:34:00.002+02:002013-04-13T00:29:55.553+03:00Ο φασισμός και οι αστοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13pt;">«Οι αστοί θα καταλάβουν
έγκαιρα πως ο φασισμός όχι μόνο τους βολεύει σε περιόδους κρίσης, αλλά είναι
και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την ανάσχεση της ανάπτυξης του
κομουνιστικού κινήματος. Και με βαριά καρδιά θα τον αποδεχτούν σαν λύση
ανάγκης. Μέχρι που ο Χίτλερ να τους πάρει φαλάγγι, οπότε και θα αλλάξουν
συμπεριφορά και πάλι με βαριά καρδιά θα συμμαχήσουν με τους κομουνιστές κατά του
φασισμού και του ναζισμού στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τότε και μέχρι τις
μέρες μας ο φασισμός θα είναι ο μπαλαντέρ στο πολύπλοκο πολιτικό παιχνίδι. Μόνο
που σήμερα οι αστοί δημαγωγοί ποντάρουν πιο έξυπνα και πιο διακριτικά στο χαρτί
του φασισμού, αποφεύγοντας να αναφέρουν ακόμα και το όνομά του μετά τη ναζιστική
θηριωδία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αν ο μπαλαντέρ που λέγαμε </span><span style="font-size: 13pt;">σας θυμίζει κάτι το
πράσινο, ορθώς σας το θυμίζει.»</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Απόσπασμα από
το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
G-manhttp://www.blogger.com/profile/05728370963751143669noreply@blogger.com0