Μοντάζ - Τι κόσμος είναι αυτός

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Απορίες από τη Βίβλο (επιστολή στον Μπους)

ΑΓΑΠΗΤΕ πρόεδρε Μπους. Σας ευχαριστώ που κάνετε τόσα πολλά για να εκπαιδεύσετε τον κόσμο στον λόγο και νόμο του Θεού. Έχω μάθει πολλά από εσάς και καταλαβαίνω απόλυτα γιατί προτείνετε αλλαγή του Συντάγματος για να απαγορεύσετε τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων. Όπως είπατε, «ενώπιον Θεού ο μόνος γάμος που επιτρέπεται είναι εκείνος μεταξύ ανδρός και γυναικός». Προσπαθώ και εγώ να μοιραστώ αυτήν τη γνώση που μας παρέχετε με όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ. Οταν κάποιος, φέρ' ειπείν, ξεστρατίζει, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον ομοφυλοφιλικό τρόπο ζωής, του υπενθυμίζω αμέσως ότι στην Παλαιά Διαθήκη, Λευιτικόν 18,22, σαφώς αναφέρεται ότι «η ομοφυλοφιλία είναι απεχθής». Ομως, πρόεδρε αγαπημένε, χρειάζομαι τη συμβουλή σας για μερικούς άλλους νόμους του Θεού, που προκύπτουν από τα γραφόμενα στη Βίβλο και δεν ξέρω πώς να τους εφαρμόσω.
ΣΤΟ Λευιτικόν 25,44 αναφέρεται ότι μπορώ να έχω στη δούλεψή μου σκλάβους, άνδρες και γυναίκες, αρκεί να τους έχω αγοράσει από γειτονικά κράτη. Φίλος μου εδώ ισχυρίζεται ότι αυτό ισχύει μόνο για τους Μεξικανούς και όχι για τους Καναδούς. Μπορείς να διευκρινίσεις γιατί δεν μπορώ να έχω σκλάβο Καναδό;
ΘΑ ήθελα να πουλήσω την κόρη μου ως σκλάβα, όπως σαφώς μού επιτρέπει η Βίβλος (Εξοδος 21,7). Πείτε μου, παρακαλώ όμως, ποια θα ήταν σήμερα μια λογική τιμή να ζητήσω; (Σημειώστε ότι είμαι σχεδόν σίγουρος πως είναι παρθένα).
ΌΤΑΝ ρίχνω στα κάρβουνα έναν ολόκληρο ταύρο για θυσία, ξέρω ότι δημιουργεί μιαν ευχάριστη οσμή για τον Κύριο (Λευιτικόν 1,9). To πρόβλημα, όμως, είναι οι γείτονές μου. Ισχυρίζονται πως η μυρωδιά του καιόμενου ταύρου είναι απαίσια. Τι να κάνω - να τους πλακώσω στις μάπες για να μάθουν να μην παραπονιούνται γι' αυτά που αρέσουν στον Θεό;
ΕΧΩ ένα γείτονα, που επιμένει να εργάζεται τα Σάββατα. Η Έξοδος, 35,2, V σαφώς λέει ότι θα πρέπει αμέσως να θανατωθεί. Ερωτώ: είμαι ηθικά υποχρεωμένος να τον σκοτώσω ο ίδιος ή μπορώ να ζητήσω από την αστυνομία να μου κάνει την εξυπηρέτηση;
ΕΝΑΣ φίλος μου αισθάνεται πως, μολονότι το να τρως όστρακα είναι απεχθές (Λευιτικόν 11,10), είναι οπωσδήποτε λιγότερο απεχθές από την ομοφυλοφιλία. Εγώ δεν συμφωνώ. Μπορείτε εσείς να μας λύσετε τη διαφορά; Υπάρχουν, αγαπητέ πρόεδρε, βαθμοί απέχθειας;
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, λέει στο Λευιτικόν 21,20. να πλησιάσω την Αγία Τράπεζα εφόσον έχω κάποιο πρόβλημα με την όρασή μου. Παραδέχομαι ότι φορώ γυαλιά πρεσβυωπίας. Πρέπει η όρασή μου να είναι 20/20 ή υπάρχει κανένας τρόπος να το κρύψω αυτό για να μπορέσω να πλησιάσω τον Θεό μου;
ΟΙ περισότεροι φίλοι μου κόβουν πολύ κοντά τα μαλλιά τους, ακόμα και γύρω απά τους κροτάφους, μολονότι αυτό ρητά απαγορεύεται στη Βίβλο - πάλι Λευιτικόν 19,27. Τι θάνατος τούς αρμόζει, πρόεδρε;
Ο ΘΕΙΟΣ μου έχει μια φάρμα. Παραβιάζει την εντολή (Λευιτικόν 19,19) έχοντας δύο διαφορετικά είδη καλλιεργειών στο ίδιο χωράφι. Αμαρτάνει και η θεία μου, φορώντας ενδύματα φτιαγμένα από δύο διαφορετικά είδη υφάσματος. Ο θείος βρίζει πολύ, επίσης. Και ερωτώ: είναι απαραίτητο, όπως γράφει στο ιερό βιβλίο (Λευιτικόν 24,10-16) να φωνάξουμε να έρθει κόσμος απ' όλα τα γύρω χωριά για να τους λιθοβολήσει μέχρι θανάτου; Δεν θα μπορούσαμε εμείς, μόνοι μας, σε μια σεμνή, ιδιωτική τελετή, να τους καίγαμε ζωντανούς, στο άψε-σβήσε;
ΓΝΩΡΙΖΩ. αγαπητέ πρόεδρε, ότι όλα αυτά τα θέματα τα έχετε σκεφθεί και μελετήσει εις βάθος και γι' αυτό είμαι σίγουρος ότι θα με βοηθήσετε. Σας ευχαριστώ ξανά που μας υπενθυμίζετε ότι ο λόγος του θεού είναι αιώνιος και απαράλλακτος. Θα πρέπει να είναι πράγματι πολύ σπουδαίο να έχει κάποιος τόσο στενή σχέση, όσο και εσείς, με τον Θεό και τον γιο του, ...πολύ καλύτερη, υποθέτω, απ' ό,τι εσείς με τον δικό σας πατέρα, ε;


από chain-mail

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Η απάτη του μνημονίου



Διαβάστε οπωσδήποτε εδώ:

6χρονος δολοφονειται απο τους Ισραηλινους



Αλλα αυτες τις παραβιασεις ανθρωπινων δικαιωματων δεν τις βλεπουν ΟΗΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ οπως "ειδαν" στη Λιβυη...

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ΠΑΣΟΚ: Τι ελεγε για τους μεταναστες το 2008

Κοιτα να δεις πως αλλαζουν τα πραγματα...

Για τα διοδια Ριου Αντιριου

Η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου κόστισε συνολικά 740 εκ ευρώ ή 252 δισ. δραχμές. Από αυτά:
· Το 10% ( 74 εκ. ευρώ, ή 25 δισ. δρχ.) το έβαλε η κοινοπραξία που την κατασκεύασε και την εκμεταλλεύεται.

· Το 40% ( 296 εκ. ευρώ – 101 δισ. δρχ.) είναι η συμμετοχή του δημοσίου, δηλαδή το πληρώσαμε εμείς.

· Το υπόλοιπο 50% ( 370 εκ. ευρώ – 126 δισ. δρχ.) είναι δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, με κρατικές εγγυήσεις. Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.(σ.σ. Είδες που θα πάει η σύνταξη κι ο μισθός που σου έκοψαν;)


Βάσει των συμφωνημένων, η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα εκμεταλλεύεται τη γέφυρα μέχρι το 2039, δηλαδή επί 35 χρόνια. Από την εκμετάλλευση αυτή, υπολογίζεται ότι θα εισπράξει 1,7 δισ. ευρώ, ή 579 δισ. δραχμές. Αν αφαιρέσει κανείς τα 370 δισ. της τράπεζας, υπολείπονται 209 δισ. για την κοινοπραξία, δηλαδή 8,36 φορές παραπάνω από όσα έβαλε, ή περιθώριο κέρδους 736%.

Δεν είναι κι άσχημα!


Αν το υπολογίσουμε αυτό σε διάστημα 35 χρόνων, προκύπτει εύκολα ότι κάθε χρόνο η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα καθαρίζει περίπου 6 δισ. δηλαδή το ¼ της αρχικής της συμμετοχής στο έργο.

Δηλαδή σε 4 χρόνια θα έχει πάρει τα λεφτά της πίσω και θα της μένουν άλλα 31 χρόνια να εισπράττει.

(σ.σ. ΝΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΑΥΤΟ: Δηλαδή σε 4 χρόνια θα έχει πάρει τα λεφτά της πίσω και θα της μένουν άλλα 31 χρόνια να εισπράττει.)


Αυτού του είδους οι δουλειές, πριν τις βαφτίσουν «υποδειγματικά αναπτυξιακά έργα», τις λέγανε απλώς «αποικιακές». Και ο βασιλεύς Λεοπόλδος, στο Κονγκό, το 1900, με τέτοιους όρους δούλευε.


Γεννάται λοιπόν το ερώτημα πώς μπορεί κάποιος με αρχικό κεφάλαιο 25 δισ. δηλαδή όσο κοστίζει η κατασκευή ενός ολυμπιακού σταδίου μαζί με τις υπερβάσεις (και λίγο παραπάνω από όσα κατηγορείται ο Νεονάκης ότι κέρδισε στο χρηματιστήριο) να βγάλει σε τέσσερα χρόνια τα λεφτά του και εφτά φορές άλλα τόσα στα επόμενα 31 χρόνια. Η απάντηση είναι απλή: πρέπει να βρεις κάποιον να σου βάλει το υπόλοιπο 90% της επένδυσης, χωρίς καμία αξίωση στα κέρδη. Υπάρχει τέτοιος μαλάκας; Ναι, υπάρχει. Ο Έλλην φορολογούμενος, δηλαδή εμείς.



Από πλευράς του Έλληνος φορολογουμένου, η κατάσταση έχει ως εξής:

· 101 δισ. (δηλαδή όσο η κρατική συμμετοχή) πληρώσαμε στη φάση της κατασκευής και

· 579 δισ. (δηλαδή όσα περιμένουν να εισπράξουν στην 35ετία) πληρώνουμε σε διόδια στην φάση της εκμετάλλευσης.


Αυτό σημαίνει ότι πληρώνουμε 680 δισ. για μια γέφυρα που αποδεδειγμένα στοίχισε 252, δηλαδή πληρώνουμε τη γέφυρα 2,7 φορές παραπάνω από το πραγματικό της κόστος. (Σχεδόν τρεις. Από εκεί πρέπει να βγήκε αυτό που λένε «Τρεις Γέφυρες»).


Αυτό το μοντέλο κατασκευής δημοσίων έργων ονομάζεται ΣΔΙΤ- «Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα» και διαφημίζεται ως ο πλέον σύγχρονος και αποτελεσματικός δρόμος για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.


Αν η γέφυρα είχε κατασκευαστεί με τις οπισθοδρομικές μεθόδους του προηγούμενου αιώνα, θα μας είχε κοστίσει 252 δισ. και θα την είχαμε αποσβέσει με τους ίδιους ρυθμούς σε 15 χρόνια και τρεις μήνες.

Αλλά ακόμα κι αν ο κράτος επέμενε να εισπράττει διόδια επί 35 χρόνια, ώστε να μαζέψει 2,7 φορές την αξία της γέφυρας, έχει κάποια διαφορά να πληρώνεις διόδια στο κράτος και όχι σε κοινοπραξίες εταιρειών. Διότι τα λεφτά που πάνε σε κοινοπραξίες δεν θα τα ξαναδούμε ποτέ, ενώ τα λεφτά που πάνε στο κράτος, όλο και κάποια τρύπα θα μπαλώσουν.


Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος αφελής να αναρωτηθεί γιατί το κράτος, αφού πλήρωσε που πλήρωσε το 40% (296 δισ.) της γέφυρας και δανείστηκε το άλλο 50% (370 δισ.), δεν έδινε και 25 δισ. στην κατασκευάστρια εταιρεία, να φτιάξει τη γέφυρα και να πάει στο καλό, αντί να μας κάθεται 35 χρόνια στο σβέρκο σαν τον Προκρούστη και να εισπράττει διόδια. Αλλά όχι. Διότι τότε η γέφυρα θα ήταν δημόσια επένδυση, πράγμα που γενικώς δεν αρέσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και διότι ως δημόσια επένδυση, θα ξέφευγε διαρκώς από τον προϋπολογισμό και από τα χρονοδιαγράμματα, για να μην πούμε ότι πιθανώς να ήταν και ελαττωματική στην κατασκευή της.


Αυτό πανηγύριζε ο Λαλιώτης όταν έτρεχε λαμπαδηδρόμος πάνω στη γέφυρα με το σορτσάκι και την ολυμπιακή δάδα: ότι μετά από είκοσι χρόνια εξουσίας, βρήκαν έναν τρόπο να φτιάξουνε το έργο χωρίς να φάνε τα λεφτά σε μίζες (πράγμα που δεν καταφέρανε π.χ. με το Κτηματολόγιο) και ο τρόπος αυτός είναι να μας κοστίζει τρεις φορές πάνω από την αξία του, μόνο και μόνο επειδή κάποιος ιδιώτης έβαλε το 10%. Αληθινά υποδειγματικό αναπτυξιακό έργο.


Αλλά το πιο άσχετο από όλα είναι αυτές οι επικλήσεις στον Χαρίλαο Τρικούπη, που οραματίστηκε τη ζεύξη Ρίου Αντιρρίου για να φέρει την ανάπτυξη στη Δυτική Ελλάδα. Διότι ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν οραματίστηκε τη ζεύξη για να περνάνε ΙΧ, που άλλωστε τότε δεν υπήρχαν καν. Την οραματίστηκε για να περάσει το τρένο. Και από τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου τρένο δεν περνάει, με συνειδητή πολιτική απόφαση, για να μη μειώνει τα περιθώρια κέρδους της κοινοπραξίας που την εκμεταλλεύεται. (Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν περνάνε λεωφορεία από την Αττική Οδό).


Υπό αυτήν την έννοια, το όραμα του Τρικούπη όχι μόνο δεν υλοποιείται, αλλά καθίσταται ακόμα πιο ανεδαφικό, αφού πλέον για να περάσει τρένο πρέπει να γίνει υποθαλάσσια σήραγγα – νέοι εργολάβοι, νέος δανεισμός, νέες επωφελείς Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα- ή να το περνάνε απέναντι με το φεριμπότ.


Oλα αυτά είναι αμφίβολα για τα επόμενα 35 χρόνια, που το πέρασμα βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια, σκληρούς και αποφασισμένους φραγκοφονιάδες, αλλά οι κάτοικοι της υποανάπτυκτης Ηπείρου που περιμένουν το τρένο από την εποχή του Τρικούπη, μπορούν να νιώθουν περήφανοι για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.


Από τους Κακοήθεις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

http://diodiastop.blogspot.com/

Ασκήσεις καταστολής πλήθους στο Κιλκίς!

Αποκαλυπτικο το βιντεο, δεν χρειαζονται σχολια:

Ανέστησαν τον τόπο τους χάρη στους μετανάστες

Ο βραβευμένος δήμαρχος Ντομένικο Λουτσάνο, γνωστός και ως «Γκάντι της εποχής μας», αξιοποίησε το μεταναστευτικό ρεύμα για να αναζωογονήσει το σχεδόν εγκαταλε-λειμμένο χωριό Ριάτσε.

Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο και ρομαντικό, αλλά πράγματι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Για του λόγου το αληθές, αρκεί μια ματιά στο χωριό Ριάτσε της Καλαβρίας (Νότιας Ιταλίας), εκεί όπου οι μετανάστες γίνονται δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες και αντιμετωπίζονται όχι ως απειλή αλλά ως πνοή αναζωογόνησης και ανάπτυξης.

Οπως το «γαλατικό χωριό» των Γκοσινί και Ουντερζό αντιστάθηκε στους Ρωμαίους, έτσι και το ιταλικό χωριό Ριάτσε αποφάσισε, υπό την καθοδήγηση του δημάρχου Ντομένικο Λουτσάνο, να αντισταθεί στο συντηρητικό ιταλικό κατεστημένο (κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, Λέγκα του Βορρά, ιταλική μαφία κ.ά.).
Κινούμενος αντίθετα στους ξενοφοβικούς ανέμους που σαρώνουν από άκρη σε άκρη τη Γηραιά Ηπειρο, ο 52χρονος δήμαρχος δοκίμασε και κατάφερε να αναστήσει το χωριό του με τη βοήθεια μεταναστών (από το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Κουρδιστάν, τη Σομαλία, την Παλαιστίνη, τον Λίβανο, την Ερυθραία κ.ά.).


Πόλη-φάντασμα
Αλλοτε γεμάτο ζωντάνια, το Ριάτσε είχε φτάσει τη δεκαετία του 1990 στο σημείο να κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια πόλη-φάντασμα. Ας όψεται το φαινόμενο της αστυφιλίας, στο πλαίσιο της οποίας ένα μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού είχε αρχίσει, ήδη από το 1960, να εγκαταλείπει την περιοχή με κατεύθυνση τα ιταλικά αστικά κέντρα (Μιλάνο, Γένοβα, Τορίνο) ή το εξωτερικό (Γερμανία, ΗΠΑ).
Μάλιστα, η ερήμωση ήταν τέτοια, που σε κάποια φάση στην περιοχή δεν λειτουργούσε ούτε ένα κρεοπωλείο (για μπαρ και εστιατόρια, ούτε λόγος), ενώ ακόμη και το σχολείο κινδύνευε να μείνει χωρίς μαθητές.
Ωσπου ξαφνικά, τον Ιούλιο του 1998, 300 ψυχές (Κούρδοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά) ξεβράστηκαν από τη θάλασσα σε μια παραλία κοντά στο χωριό, στο ίδιο σημείο όπου παλαιότερα, το 1972, είχαν εντοπιστεί δύο σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα (δύο ελληνικά μπρούντζινα αγάλματα).

Το ουτοπικό όραμα έγινε και ταινία
Δάσκαλος εκείνη την περίοδο στο χωριό, ο Ντομένικο Λουτσάνο καλωσόρισε τους νεοφερμένους και προχώρησε στη σύσταση ενός συλλόγου με το μεγαλεπήβολο όνομα «Πόλη του Μέλλοντος» και άρχισε, σε συνεργασία με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, να προσφέρει στους μετανάστες δωρεάν στέγη, νερό και ηλεκτρικό. Σε αντάλλαγμα, εκείνοι εργάζονταν, οι άνδρες στις οικοδομές (ανακαινίζοντας σπίτια τα οποία ενοικιάζονταν σε τουρίστες) και οι γυναίκες στη χειροτεχνία φτιάχνοντας τουριστικά σουβενίρ.
«Ενας άνθρωπος είναι άνθρωπος, είτε διαθέτει νόμιμα έγγραφα είτε όχι. Οι φτωχότεροι των φτωχών θα σώσουν το Ριάτσε και σε αντάλλαγμα, θα σωθούν και οι ίδιοι από αυτό», διακήρυττε ο Λουτσάνο, ο οποίος με αυτό σύνθημα κατόρθωσε να κερδίσει ως ανεξάρτητος υποψήφιος τις εκλογές του 2004 και να εκλεγεί δήμαρχος (επανεξελέγη τον Ιούνιο του 2009). Μάλιστα, το 2010 ανακηρύχθηκε τρίτος καλύτερος δήμαρχος στον κόσμο από τη διεθνή δεξαμενή σκέψης «City Mayors Foundation».
Ωστόσο, παρά τη διεθνή του αναγνώριση, ο Λουτσάνο, «ο Μαχάτμα Γκάντι της εποχής μας», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, εξακολουθεί να έχει το ίδιο απλό και λιτό γραφείο απ' όπου ξεκίνησε την καριέρα του, με τις αφίσες του Τσε Γκεβάρα και των Ζαπατίστας, ενώ αγαπημένη του λέξη συνεχίζει να είναι η λέξη «ουτοπία».
Οσο για το Ριάτσε, το χωριό της Καλαβρίας με τους 1.726 κατοίκους (από τους οποίους, οι 250 είναι μετανάστες) αποτελεί πρότυπο ανάπτυξης (με αποτέλεσμα να επιστρέφουν σε αυτό ακόμη και όσοι το είχαν εγκαταλείψει). Το παράδειγμά του έχουν αρχίσει να το ακολουθούν και κάποια διπλανά χωριά, ενώ μέχρι τη Νότια Ιταλία ταξίδεψε πρόσφατα και ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς, προκειμένου να ζήσει από κοντά την «πραγματική ουτοπία» του Ριάτσε και να την κάνει ταινία με την ονομασία «Η Πτήση».

ΓΙΩΡΓΟΣΥ ΣΚΑΦΙΔΑΣ
ethnos.gr

Καθηγητής του Παπανδρέου - πρόταση για το ελληνικό χρέος

Δείτε το ολόκληρο

Καθηγητής του Παπανδρέου - πρόταση για το ελληνικό χρέος

Το πραγματικό κίνημα του τζάμπα

Αρκετοί χαριτωμένοι κυβερνητικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι,μιας και έχουν εξαντληθεί τα επιχειρήματα,προσπαθούν να χτυπήσουν "ηθικα" το κίνημα ανυπακοής.
Έχουν αυξηθεί λοιπόν οι αναφορές στο "κίνημα του τζάμπα" ή σε κάποιους "τζαμπατζήδες" που δεν πληρώνουν διόδια και εισητήρια στις συγκοινωνίες.
Το κίνημα του τζάμπα είναι υπαρκτό και σε αυτό συμμετέχουν οι ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
-ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ που έχουν απορροφήσει ΤΖΑΜΠΑ μερικές δεκάδες δις ευρώ.
-ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ που με τον τελευταίο νόμο γλυτώνουν αποζημιώσεις απόλυσης,αυξήσεις στους μισθούς και πολλά ακόμη.
-ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ που απολαμβάνουν δεκάδες φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις.
-ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ που με το fast track και τις αποικιοκρατικές συμβάσεις απαλλάσονται απο τη φορολογία και τις υποχρεώσεις της εργατικής νομοθεσίας.
-ΟΙ ΚΑΝΑΛΑΡΧΕΣ που είναι γνωστό ότι εκπέμπουν χωρίς άδειες έναντι εκβιασμών και εξυπηρετήσεων.
-ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ που χρωστά δις ευρώ στις συγκοινωνίες και τους δήμους και σε πολίτες.
-ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ που είχε απλήρωτους τους ωρομίσθιους,που φέτος προσέλαβε αναπληρωτές στο ΤΖΑΜΠΑ και μετά τους έκανε την έκπληξη ότι ΘΑ πληρωθούν απο το ΕΣΠΑ.
-ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ που με το έτσι θέλω αρνείται να πληρώσει τους γιατρούς για τις εφημερίες τους.
Ας μην συνεχίσω τον κατάλογο των ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΔΩΝ.
Η διαφορά με τα άλλα κινήματα είναι ότι αυτό το κίνημα έχει γερές πλάτες.Έχει το νομικό οπλοστάσιο που του επιτρέπει να δρα "ΝΟΜΙΜΑ" και ανενόχλητο,ΕΙΔΙΚΑ με το έκτακτο καθεστώς του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ και της ΤΡΟΙΚΑΣ.Απέναντι σε όλους αυτούς είναι...σούζα οι γνωστοί ΜΕΓΑΛΟΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ και ούτε το όνομά τους δεν λένε.
Απέναντι στους πολίτες είναι μάγκες και μιλάνε πολυ άνετα για "τζαμπατζήδες".
Δικαιούνται και αυτοί μια θέση στο πραγματικό κίνημα του τζάμπα ως ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ.
Να ξέρουν λοιπόν, τα παπαγαλάκια ότι κανέναν δεν πείθει η προσπάθεια ηθικής απαξίωσης του κινήματος "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" και όσο επαναλαμβάνουν τα περί "τζαμπατζήδων" τόσο αποδεικνύουν τη δουλικοτητά τους στους ΜΕΓΑΛΟΤΖΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ.

του Γιώργου Παπαϊωάννου