Μεταξάς και Χίτλερ

«Ο φίλος των Γερμανών Ιωάννης Μεταξάς ξέρει πως ο Χίτλερ είναι κατηγορηματικά αντίθετος στα σχέδια του Μουσολίνι για την κατάληψη της Ελλάδας και κοιμάται ήσυχος. Και όταν τη νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940 τον ξυπνάει ένας Ιταλός, λέει «όχι». Αν τον ξυπνούσε ένας Γερμανός θα έλεγε «ναι». Έλα, όμως, που ο Μουσολίνι, που ποτέ δεν αγάπησε στ’ αλήθεια τον Χίτλερ, αποφασίζει να καταχτήσει την Ελλάδα χωρίς να ρωτήσει το αφεντικό. Ένας νεορωμαίος Αυτοκράτορας δεν είναι δυνατό να έχει αφεντικά! Ο Ντούτσε δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει τον Φύρερ σαν υπομόχλιο για να κάνει τη δουλειά του στην Ελλάδα Βέβαια, θα τον χρησιμοποιήσει λίγο μετά, αλλά αφού πρώτα την πατήσει αγρίως στην Αλβανία από τους Έλληνες. Το «αλβανικό έπος», όμως, έχει και μια ουρά κάθε άλλο παρά επική. Η κατάρρευση του μετώπου ευθύς μόλις οι Γερμανοί σκάσουν μύτη στα σύνορα ανήκει στον ίδιο πόλεμο, τον ελληνοϊταλικό. Αλλά εμείς κόψαμε την ουρά για να μην την κουνά ο σκύλος της ιστορίας και μας προδίδει Εκτός από την ουρά κόψαμε και το δεδηλωμένο και πολλάκις εκφρασμένο, ειλικρινέστατο φιλελληνισμό του αρχαιολάτρη Χίτλερ. ΤΙ να κάνουμε, κύριοι. Μπορούμε να διαλέξουμε αυτόν που θα αγαπήσουμε, αλλά δεν μπορούμε να επιλέξουμε αυτόν που θα θέλαμε να μας αγαπήσει. Και να μας σκοτώσει. Από αγάπη. Τόσα εγκλήματα αγάπης γίνονται και να μην κάνει ένα κι ο Χίτλερ, έτσι για ποικιλία και για να μη λεν πως σκοτώνει μόνο από μίσος; Απλά αισθηματικά ζητήματα, εμείς τα ανάγουμε σε εθνικά προβλήματα και δεν λέμε στον κόσμο πως ο καταχτητής Χίτλερ θεωρούσε την Ελλάδα προστατευόμενη και όχι καταχτημένη χώρα. Γι* αυτό ακριβώς δεν επεδίωξε την αιχμαλωσία του ελληνικού στρατού, όπως κάλλιστα θα μπορούσε, και άφησε τους έλληνες στρατιώτες να γυρίσουν με τα πόδια στα σπίτια τους.

Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν τον εμπόδισε να μας σφάξει και να μας ρημάξει. Άλλο η αγάπη για τους αρχαίους Έλληνες και άλλο η απλή ικανότητα να καταλαβαίνεις πως οι νέοι Έλληνες δεν είναι αρχαίοι. Αν ήταν, θα πολεμούσαν ακόμα με δόρατα και ασπίδες και ο προσωπικός ηρωισμός θα είχε νόημα θέλεις να γίνεις γνήσιος ήρωας ως γνήσιος Έλληνας; Αν πράγματι θέλεις και δεν το λες απλώς για να νιώθεις καλύτερα έτσι φοβισμένος που είσαι, μην προτάσσεις το στήθος σου στο τανκ. Αυτό μπορεί να το κάνει ο κάθε βλαμμένος. Πάρε μια ασπίδα από έναν ΜΑΤατζή, το μόνο αρχαίο στρατιώτη που υπάρχει ακόμα στην πιάτσα, σταμάτησε μ’ αυτήν το τανκ και με το δόρυ βγάλε το μάτι του εχθρού που οδηγεί τη μηχανή του θανάτου. Δεν θα τα καταφέρεις, βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που θα γίνεις ήρωας οπωσδήποτε. Ίσως μάλιστα σου στήσουν και ανδριάντα, αν βρεθεί κάποια πλατεία χωρίς ανδριάντα μέσα.

Οι λεγόμενοι δωσίλογοι πίστεψαν στο φιλελληνισμό του Χίτλερ. Όμως οι άλλοι που πίστεψαν στο φιλελληνισμό των Άγγλων και μετά των Αμερικανών, τι ήταν, δεν ήταν δωσίλογοι;

Α, να μου χαθείτε, γαϊδούρια, που γράφετε την ιστορία όπως σας βολεύει. Εμείς πιστέψαμε στο φιλελληνισμό των Ρώσων και την πατήσαμε και εμείς. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι να γίνουν οι άλλοι φιλέλληνες αλλά να γίνουν οι Έλληνες φιλαλήθεις, τουλάχιστον όσον αφορά την ιστορία.

Μια καλή άσκηση είναι η μελέτη του Θουκυδίδη. Πρέπει να ασκηθούμε πολύ εμείς οι αριστεροί στην ενδομαρξιστική και ενδοκομουνιστική αλήθεια. Επιτέλους, δεν σφαζόμασταν μεταξύ μας έτσι για πλάκα. Κακοί που πρέπει να πεθάνουν για μόνο το λόγο πως είναι κακοί και καλοί που πρέπει να σκοτώσουν τους κακούς για μόνο το λόγο πως είναι καλοί, υπάρχουν μόνο στα φιλμ γουέστερν.»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.