Φασισμός

«Να πιστεύεις, να υπακούς, να πολεμάς. Αυτό ήταν το σταθερό και μονότονα επαναλαμβανόμενο σύνθημα του Μουσολίνι, ο οποίος απαγόρευσε τη χρήση του πολύ γνωστού συνθήματος της Γαλλικής Επανάστασης Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Ο φασισμός είχε και έχει πάντα σαν «ηθικά» πρότυπα για την αγωγή του πολίτη την αγάπη για την πατρίδα, την αφοσίωση στο καθήκον και την πειθαρχία. Το τέλειο μοντέλο του σωστού κράτους για το φασίστα είναι η πόληκράτος της αρχαίας Σπάρτης.

Ο φασισμός, στην αρχή του, δεν ήταν δόγμα, ήταν πρόγραμμα δράσης για την κατάχτηση της εξουσίας. Ο φασισμός δεν αναγνωρίζει κανένα ηθικό κίνητρο στην ιστορία και όλα τα εξαρτά από τη θέληση για δύναμη των αδυνάτων, που γίνονται δυνατοί με την ένωσή τους. Ένας βλάκας μπορεί να σε βασανίσει μόνο όταν συζητάς μαζί του από ανάγκη και χωρίς τη θέλησή σου. Πολλοί βλάκες ενωμένοι μπορούν να διαλύσουν τα πάντα με την ενωμένη, αγελαία και ζωώδη βούλησή τους. Είναι τεράστια η δύναμη της μάζας, που δεν αποτελείται κατά πλειοψηφία από ευφυείς.

Αυτό εκμεταλλεύτηκε και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ. Ο Μουσολίνι απεχθανόταν τον ορθολογισμό και τόνιζε συνέχεια την αξία και τη σημασία των ενστίκτων και του ακτιβισμού, της δράσης για τη δράση. Ο πόλεμος για τον Μουσολίνι ήταν κάτι σαν γυμναστική που κρατά τις μάζες σε φόρμα. Όταν δεν γίνεται πόλεμος πρέπει να γίνονται μαζικές λαϊκές παρελάσεις, που μοιάζουν με ασκήσεις ακρίβειας ενός καλά γυμνασμένου στρατού. Ο Χίτλερ θα επιστρατεύσει διάσημους σκηνοθέτες για να στήνουν παρελάσεις σε μορφή υπερθεάματος, όπου η κοινωνία των μυρμηγκιών επιδεικνύει τις τεράστιες εντομολογικές της δυνατότητες.

Οι φασίστες πιστεύουν φανατικά στην αξία και τη σημασία κάθε είδους ανισότητας, φυσικής, οικονομικής, κοινωνικής. Ο φασισμός είναι

μια φυσική, μια ζωώδης κατάσταση. Ο φασισμός είναι κοινωνικός δαρβινισμός, όπου ο Καιάδας λειτουργεί ακατάπαυστα. Ο φασισμός είναι

το αντίθετο του ανθρωπισμού. Και δεν έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις με το χριστιανισμό ή όποια άλλη θρησκεία. Ο καλός φασίστας δεν επικαλείται το θεό στις δύσκολες στιγμές του αλλά τον Αρχηγό ή το «πνεύμα της φυλής», όπως αυτό αντικειμενοποιείτε στα διάφορα λάβαρα και σύμβολα, που λειτουργούν άλλοτε σαν φετίχ και άλλοτε σαν τοτέμ.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», 1999.